Είδα στο HomeFood αυτό το «
πειραματικό» σπίτι στην Ύδρα κι έφριξα. Όχι για το εσωτερικό του, αυτό θα το λουστούν και θα το υποστούν οι ιδιοκτήτες, δικαίωμά τους να κάνουνε ό,τι θέλουνε ΜΕΣΑ, αλλά για το ΕΞΩ του, που θα το υφίστανται οι γείτονες και οι περαστικοί.
Υποτίθεται ότι υπάρχουν κανόνες στους παραδοσιακούς οικισμούς, και υπάρχει και πολεοδομία. Είμαι σίγουρος ότι θα υπάρχουν παραθυράκια στους κανόνες, κι αν δεν υπάρχουν, το χρήμα τα ανοίγει όλα. Όμως αυτά τα ανοίγματα, με τις διπλές πόρτες και τα περίεργα παράθυρα, δεν ξέρω τι κανόνες υποτίθεται ότι ακολουθούν. («Το εξωτερικό κέλυφος υπακούει στις προδιαγραφές ενός υδραίικου κτίσματος», λέει το άρθρο. Ναι, καλά.) Ξέρω ότι είναι ενδεικτικά του ψυχισμού του αρχιτέκτονα.
Είχα διατυπώσει από παλιά την άποψη ότι η Ψυχανάλυση θα έπρεπε να είναι υποχρεωτικό μάθημα στην Αρχιτεκτονική. Τι διάολο, μετά από τέσσερα χρόνια ψυχανάλυσης, όλο και κάποια θέματα θα είχε λύσει ο απόφοιτος, Ενώ τώρα καλείται να τα λύσει σε δημόσια θέα, και να υφιστάμεθα όλοι τις συνέπειες.
Αν σας φαίνεται ανέφικτη αυτή η λύση, προτείνω τη δημιουργία ενός Αρχιτεκτονικού Πειραματικού Πάρκου, ή καλύτερα Χωριού, σε κάποιο εγκαταλελειμμένο νταμάρι, μακρυά από εμάς. Εκεί, κάποιοι ευγενικοί ψυχαναλυτές θα υποδύονται τους πελάτες, και θα ζητούν από τους νέους αρχιτέκτονες να σχεδιάσουν πειραματικά σπίτια, μαγαζιά, θέατρα κλπ. Αυτά θα κατασκευάζονται, θα αποτυπώνονται, και θα κατεδαφίζονται πάραυτα για να κάνουνε χώρο για τα επόμενα καλλιτεχνήματα.
Θα κατασκευάζουν επίσης μουσεία.Το λέω γιατί σήμερα στο «Βήμα» είδα τη μακέτα του σχεδιαζόμενου νέου
Μουσείου Γουλανδρή, στο Παγκράτι (Ερατοσθένους). Πήραν ένα εξαιρετικό διατηρητέο κτίριο, θα το γκρεμίσουν εκτός από τους τέσσερεις τοίχους που θα τους βελτιώσουν (!), και στο υπόλοιπο θα φορέσουν ένα δεκαόροφο (πέντε όροφοι και πέντε υπόγεια) μοντέρνο κουτί κάνοντας μια απαράμιλλη ασχήμια. Κρίμα για το κτίριο, για τον Άγιο Σπυρίδωνα, για το Παγκράτι, για τους κατοίκους του, για τους περαστικούς.
Να μιλήσουμε πάλι για κανόνες και πολεοδομία; Είμαι σίγουρος ότι θα υπάρχουν παραθυράκια, κι αν δεν υπάρχουν, το χρήμα τα ανοίγει όλα. Αναρωτιέμαι, αφού οι ιδιοκτήτες θέλουν τέτοιες ομορφιές (και τόσα τετραγωνικά), δεν θα ήταν φθηνότερο να κάνουν το νέο μουσείο σε ένα από τα περιακαλλή Βωβά κτίρια; Ή να βρουν ένα οικόπεδο σε μια περιοχή εκτός κέντρου, όπου πηγαίνει το Μετρό, και να χτίσουν εκεί το Μουσείο τους χωρίς δεσμεύσεις προϋπάρχοντος διατηρητέου, για να γίνει πιο σωστά η καλλιτεχνική δουλειά τους;
Το Μουσείο της Ακρόπολης, που ήταν μοναδική και ειδική περίπτωση, δημιούργησε ένα πολύ κακό προηγούμενο, που εφαρμόζεται τώρα γενικότερα. Αλλά το θλιβερότερο που απεκόμισα από αυτά τα δύο παραδείγματα και τα δύο άρθρα είναι ότι κάποιοι αρχιτέκτονες ζούνε σε έναν άλλο, δικό τους κόσμο, και μιλάνε μια άλλη, δικιά τους γλώσσα, δικαιολογώντας τα αδικαιολόγητα, στρεβλώνοντας και ερμηνεύοντας τις λέξεις όπως τους βολεύει, ακριβώς όπως κάνουν οι πολιτικοί από τον Ανδρέα Παπανδρέου και εντεύθεν. Καλλιτέχνες και αυτοί.
