Γιατί θα μας πάρουν με τις πέτρες
6.1.2009 - 10:18:03 PM
Ο Hemingway, αν δεν απατώμαι, είχε γράψει σε μιαν ανταπόκρισή του από την Ισπανία ότι όσο υπάρχουν καλντερίμια στις πόλεις, ο λαός δεν είναι ποτέ άοπλος.
Κατέβαινα παραμονές Χριστουγέννων τον διάσημο πεζόδρομο της Βουκουρεστίου. Στο τελευταίο τετράγωνο έχει τοποθετηθεί καλντερίμι ως τάχα μου αναπαλαίωση και καλά. Μπροστά από την μπουτίκ του Cartier, επί του καλντεριμίου είχε τοποθετηθεί κόκκινο χαλί. Επί του χαλιού ευρίσκετο κουαρτέτο εγχόρδων που έπαιζε μουσική δωματίου alfresco. Οι μουσικοί επαγγελματίες, με κάποια ένταση στο βλέμμα, τα καμμένα μαγαζιά λίγο παρακάτω μύριζαν ακόμα.
Στην Πλατεία Συντάγματος, μπροστά από το πρώην Μέγαρο Πάλλη και νυν Megaron Public, έδινε παράσταση επαγγελματίας διασκεδαστής με μικρόφωνο, στολή και βάψιμο ανιματέρ παιδικού πάρτυ. Η φωνή του ένα μείγμα Λαζόπουλου, Φασουλή, Φτερούς και Χειλουδάκη. Σταματούσε παιδάκια που μασουλούσαν ανέμελα πατατάκια κι άλλες αηδίες από τα παρακείμενα φαστφουντάδικα κι έκανε κέφι-κέφι-κέφι με ρωτήσεις όπως Τι ομάδα είσαι.
Στη μέση της Πλατείας, ο «Αθήνα 9,84» είχε στήσει περίπτερο και έκανε εκπομπή από εκεί. Μια κυρία έχωνε το μικρόφωνο στη μούρη των ανυποψίαστων παιδών και έκανε ευφάνταστες ερωτήσεις όπως
– Πώς σε λένε;
– Τι τάξη πας;
– Ποιον αγαπάς περισσότερο, τη μαμά ή τον μπαμπά;
Ε, σύντομα τα παιδιά αυτά θα μεγαλώσουν και θα μπορούν να ξηλώνουν τα καλντερίμια από μόνα τους...
