Τις λένε και μαργωτήρες, έχουν ονομαστεί έτσι στην επιστημονική και στην κοινή γλώσσα απ’ το ηλεκτρικό ρεύμα που παράγουν ορισμένα ειδικά τους όργανα για να παραλύουν ή και να θανατώνουν τους εχθρούς και τη λεία τους.

 

Μήκος: περίπου 80 εκ. η πρώτη, 60 εκ. η δεύτερη.

 

Χρώμα: η α) κιτρινωπή καστανοκόκκινη με 5 σκούρες καφετιές βούλες που έχουν γύρω-γύρω κίτρινα και μαύρα δαχτυλίδια και γι’ αυτό τις λένε οφθαλμικές· η β) ράχη σκούρα σταχτοκαφετιά ή καστανοκίτρινη με ασπρόμαυρες γυαλάδες. Η κοιλιά και στα 2 είδη ασπρουδερή.
 

 

Το σώμα είναι πλακωτό και στρογγυλό, πίσω καταλήγει σε χοντρή και κοντή ουρά, τα 2 μικρά ραχιαία πτερύγια φυτρώνουν πάνω απ’ την ουρά, τα θωρακικά πτερύγια αποτελειώνουν το κύριο σώμα εκεί που αρχίζουν τα κοιλιακά, σχεδόν δεν ξεχωρίζουν είναι μαλακά και κυματίζουν άμα κολυμπά. Το πτερύγιο της ουράς είναι μάλλον μικρό και οριζόντιο. Το κύριο μέρος του σώματος είναι πλατύ, τα μάτια μικρά και κοντά το ένα με τ’ άλλο, πάνω στην επίπεδη ράχη, πίσω απ’ τα μάτια υπάρχουν 2 σχισμάδες βραγχιακές, μακρουλές ή στρογγυλές. Τα ρουθούνια και το στόμα βρίσκονται στην κοιλιακή επιφάνεια δηλαδή από κάτω, καθώς σ’ όλα τα σελάχια. Τα ηλεκτρογόνα όργανα είναι μάζες μυϊκές στο κεφάλι ανάμεσα στα θωρακικά πτερύγια και στα βράγχια. Οι εκκενώσεις φτάνουν τα 40-70 βολτ.

 

Οι τρεις πρώτες είναι ισχυρές, ύστερα γίνονται ασθενείς ή σταματούν, δηλαδή περνούν αρκετές μέρες ώσπου να ξαναφορτιστεί η νάρκη. Το δέρμα τους λείο χωρίς λέπια και χωρίς αγκάθια.

 

Ζούνε σε βάθος από 5 ως 100 μέτρα, χωμένες ως τα μάτια στην άμμο ή στη λάσπη, κολυμπούν σε μικρές αποστάσεις αργά, με κινήσεις της ουράς, τρώνε καρκινοειδή και μαλάκια, τσακίζουν τα όστρακα με τα πλακοειδή δόντια τους που είναι στρωμένα σα μωσαϊκό. Τα μικρά τους γεννιούνται σχεδόν τελείως ανεπτυγμένα και ζωντανά.

 

Πιάνονται με δίχτυα και ανεμότρατες, καμιά φορά και με παραγάδια· προσοχή στο ανέβασμα και στο πιάσιμο γιατί προκαλούνε όπως είπαμε μούδιασμα και πόνο.