dLd t LoL..? mOnAxI m 6eLaW apo aMiXaNiA pRoCpa9oNtAc na e3iKiO9w m’aFtI tn gRaFi p mAlLoN eXeI k dIaFoRetIka ePiPeDa dIcKoLiAc!!!
gRiLiZw pRoFeRoNtaC le3eiC diXwC fOnIeNtA!! vGaZw t mAtIa m gIa na dIaVaCw 2 aRaDeC!
t pEdIa m 6eLaNe..: “aFu dn t eXeiC – vaLe CaM :P
Σε όσους κατάφεραν να διαβάσουν ως εδώ/applaud! Για τους υπόλοιπους ακολουθεί μετάφραση.
LoL
Δηλαδή τι laughing out loud, μοναχή μου χασκογελάω από αμηχανία προσπαθώντας να εξοικειωθώ μ’ αυτή τη γραφή που μάλλον έχει και διαφορετικά επίπεδα δυσκολίας!
Γρυλίζω προφέροντας λέξεις δίχως φωνήεντα! Βγάζω τα μάτια μου για να διαβάσω δυο αράδες!
Τα παιδιά μου γελάνε: Αφού δεν το’ χεις, βάλε κάμερα.
Το περσινό καλοκαίρι μαζευτήκαμε η γειτονιά να κάνουμε έκπληξη σε μια κοντά ενενηντάχρονη γειτόνισσα που (δεν είναι πια κοντά μας) έλεγε πως ίσως δεν προλάβει να δει το δισέγγονο που η εγγονή της γέννησε στο εξωτερικό.
Γιαγιά, κοίτα το μωρό, της χαμογέλασε η εγγονή μέσα από την οθόνη του υπολογιστή. Σιωπή…
Ευδοξία, εσύ είσαι; Σάστισε…
Έφυγε σχετικά γρήγορα με το αργό βήμα της ηλικίας θέλοντας να κρύψει τα δάκρυά της.
Εμείς γελούσαμε και πνίγαμε τα δικά μας δάκρυα μπροστά σε αυτή τη γυναίκα που έζησε εποχές όπου φως-νερό-τηλέφωνο δεν ήταν αυτονόητα, τα γαϊδουράκια εκτελούσαν χρέη Suv, τα High Speed – καρυδότσουφλα έκαναν 12 ώρες το ταξίδι Πάρο - Πειραιά κι ο ντελάλης ανεβοκατέβαινε βιαστικά την παραλία διαλαλώντας: …το πλοίο Δέσποινα αναχωρεί και φεεεεεύγει… σπεύσατε…
Ευλογημένη πρόοδος. Ευλογημένη τεχνολογία.
Μόνο κάποιες φορές νιώθω lost in translation κι αναρωτιέμαι αν τα εγγόνια μας, που βέβαια θα είναι τα ομορφότερα κι εξυπνότερα παιδιά του κόσμου, θα μπερδεύουν τον Παπαδιαμάντη (θα τον ξέρουν; θα χρειάζονται μετάφραση;) με την Παπαδιαμαντοπούλου ή αν από αντίδραση θα κάνουν στροφή προς την καθαρεύουσα…
