Ενώ μαίνεται η παγκόσμια οικονομική καταιγίδα, στο Αιγαίο… βαρκούλες αρμενίζουν.
Με χρονοδιάγραμμα σφιχτό –από Οκτώβριο έως Μάιο– τράτες κι ανεμότρατες διεκδικούν δυναμικά το μερίδιό τους στην τοπική οικονομία. Με κοινό παρονομαστή το μεροκάματο, οι Έλληνες κι οι Αιγύπτιοι των πληρωμάτων, στα πόστα τους απ’ την παραμονή, ρίχνουνε δίχτυα τα πρώτα κιόλας λεπτά του Οκτώβρη!
Νυχθημερόν στις ανεμότρατες, ως το ηλιοβασίλεμα στις τράτες τραβούν τα δίχτυα μόλις γεμίσουν, τα αδειάζουν, τα ξαναρίχνουν στη θάλασσα. Ξεψαρίζουν, φορτώνουν τα ψάρια στα τελάρα, ανεβάζουν τα δίχτυα και πάλι απ’ την αρχή.
Κάθε δύο μέρες πιάνουν λιμάνι για ξεφόρτωμα, προμήθειες, λίγα ζεστά μετρητά και ξαναφεύγουν, ενώ οι μεγάλες ποσότητες ψαριών συνεχίζουν το ταξίδι τους για τον Πειραιά με το πλοίο της γραμμής.
Μαθαίνω ότι η ιχθυόσκαλα, όπου καταλήγουν τα ψάρια απ’ τις τράτες, μοιάζει με… χρηματιστήριο. Με το που ανοίγουν οι πόρτες, γύρω στα μεσάνυχτα, μεσάζοντες και ιχθυοπώλες μπαίνουν ταυτόχρονα σε κίνηση –φωνές, νοήματα, τεφτέρια, τα τηλέφωνα παίρνουν φωτιά, ίδια εικόνα!
Μα είναι τέλη φθινοπώρου και το Αιγαίο έχει επιστρέψει για τα καλά στους ρυθμούς του. Σχεδόν κανείς δεν νοιάζεται για την κρίση των τραπεζών, τα «καμώματα» των χρηματιστηρίων και τις «σάχλες» της τηλεόρασης. Χθες ο τρύγος, σήμερα οι τράτες, αύριο οι ελιές, και ο χρόνος κυλάει με διαφορετικού είδους έγνοιες κι εργασίες που απαιτούν χέρια δυσεύρετα, μια κι «οι πολλοί βολεύονται σε γραφεία κι οι λίγοι που δουλεύουν στη γη, στα ζώα, στη θάλασσα γίνονται λιγότεροι».
Αισιόδοξοι από τη φύση τους και την επαφή με τη θάλασσα, οι νησιώτες (που όλο και κάτι παράγουν) κλείνουν το μάτι και λένε: «Τι τα θες; Ό,τι και να γίνει, ο άνθρωπος το χρειάζεται το φαγάκι του για να ζήσει».
Και τις διακοπές του, ελπίζω κι αναρωτιέμαι πότε το παλιρροϊκό κύμα της κρίσης θα φτάσει στη δική μας ακτή…
