Ο Κριστιάν Λακρουά ίσως να μην υπάρχει για πολύ ανάμεσά μας. Γιατί ήρθαν οι πιστωτές, του χτύπησαν την πόρτα και ο ιδιοκτήτης του οίκου, η αμερικανική Falic Group, ζήτησε προστασία. Για λίγο ακόμα ο Λακρουά θα έχει χρηματοδότηση για τις υψηλές ιδέες του. Όμως οι καλοκαιρινές του πωλήσεις μειώθηκαν πολύ και η αναδιοργάνωση της φίρμας του είναι πολύ δαπανηρή ιστορία σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς.
Ο Κριστιάν Λακρουά το γνώριζε ήδη από το 2005, όταν πούλησε στους αμερικανούς επενδυτές τον οίκο του και κράτησε για τον εαυτό του μόνο το κομμάτι της υψηλής ραπτικής. Κι αυτό άλλωστε εκτίμησαν οι πελάτισσές του.
Η αλήθεια είναι ότι ο εκλεκτικός και παθιασμένος με τα χρώματα και τις μείξεις των υλικών Λακρουά είχε προσπαθήσει να ρίξει άγκυρα στα βαθιά νερά του κόσμου της μόδας. Πρετ α πορτέ, σειρές αρωμάτων, είδη σπιτιού, υψηλή ραπτική, κοστούμια για παραστάσεις όπερας και μπαλέτου. Ο κάτοικος της Αρλ, της κωμόπολης του γαλλικού νότου που συνόρευε με την Ισπανία, είχε πολλά χρώματα και πολύ φως μέσα στο κεφάλι του, τα οποία κατάφερε να τα συνδυάσει με δύο μεγάλες αγάπες κι ένα πάθος: με την πολιτιστική παράδοση της γενέτειράς του, την αισθητική του 18
ου αιώνα και την έμφυτη αγγλική ανατρεπτική διάθεση.
Οι συλλογές του Κριστιάν Λακρουά διηγούνται ένα παραμύθι. Μπαρόκ και Πικάσο, ταυρομαχίες και δαντέλα, πανκ και σκοτσέζικα υφάσματα, εκρήξεις του φούξια πάνω σε μαύρο μπροκάρ ύφασμα, ρίγες του μοβ, του πράσινου και του τιρκουάζ με δαιδαλώδη περάσματα από τις παραδοσιακές στολές των γυναικών της Αρλ. Τα ρούχα του Λακρουά προκαλούν ίλιγγο. Ιδιαίτερα την εποχή όπου εκείνος αποχωρεί από το καταφύγιο των οίκων Jean Patou, Dior, Courreges, όπου μαθήτευσε, για να προβάλλει το δικό του φωτεινό και πολύχρωμο σύμπαν μέσα στο μαύρο φόντο της ιαπωνικής πρωτοπορίας.
Ο Κριστιάν Λακρουά δούλεψε με τα σχέδια των υφασμάτων του σε έναν προσωπικό φόβο: την αδυναμία του για το κενό. Πολέμιος του μινιμαλισμού και της λιτότητας της γραμμής, εξακολουθεί να γεμίζει με αριστοτεχνία την επιφάνεια του υφάσματος με τις πιο παράταιρες συντροφιές. Χειροποίητες δαντέλες, κεντημένες τρέσες με χρυσό νήμα, ημιπολύτιμοι λίθοι σαν πεφταστέρια ακουμπάνε πάνω στον ταφτά, τη μουσελίνα και τα κομμάτια γούνας. Ο κόσμος της υψηλής ραπτικής λάτρεψε αυτή την αδυναμία του και τον τοποθέτησε στην ολιγάριθμη ομάδα των εκλεκτών. Οι μάνατζερ όμως του πρετ α πορτέ έκαναν μόνο αρνητικές διαπιστώσεις, αφού εκτιμούσαν τις δυσκολίες παραγωγής αυτών των ρούχων με τις πολλές απαιτήσεις.
Κι έτσι, η σχέση του Λακρουά με το πρετ α πορτέ πολυτελείας άρχισε να περνάει κρίση. Η πολύχρωμη αισιοδοξία της δουλειάς του, τόσο πληθωρική που έγινε συνώνυμο της δεκαετίας του ’80, παρακολούθησε από απόσταση τα χρόνια του ’90 που βάδισαν σε μια σπορ κατεύθυνση. Την εποχή όπου ουδέτερες παλέτες καθόριζαν την ανάγκη των ανθρώπων να ξεκουραστούν από την υπερβολή του στυλ φορώντας την ομοιόμορφη άποψη της απλότητας, ο Λακρουά ανακηρύχτηκε επαναστάτης. Και η ιδεολογία του απλώθηκε και σε ζητήματα διακόσμησης, αρχιτεκτονικής και ευρύτερης αισθητικής.
Έτσι, ο Κριστιάν Λακρουά επιβίωσε για αρκετά χρόνια παρά τα χτυπήματα κάτω από τη μέση που του έδωσαν οι χρηματοδότες του. Χωρίς συλλογές πρετ α πορτέ, χωρίς την καλλιτεχνική διεύθυνση του οίκου Emilio Pucci, με μόνη παρουσία στην υψηλή ραπτική, ο Λακρουά δικαιώθηκε. Φαίνεται όμως πως η ιστορία του θα έχει σύντομα ένα τέλος.
