Τις προάλλες, προσπαθώντας απεγνωσμένα να βάλω μια τάξη για πολλοστή φορά στα βιβλία που κυκλοφορούν ελεύθερα μέσα στο σπίτι μου- γενικά μπορώ να πετάξω τα πάντα εκτός από βιβλία, CD, δίσκους και DVD…- σχεδόν έπεσε στο κεφάλι μου ένα βιβλίο, ακριβή έκδοση, πολύ ακριβή έκδοση θα έλεγα και όσον αφορά το χαρτί, την εκτύπωση αλλά και το πανόδετο ακριβό εξώφυλλο που ήτανε αφιερωμένο, όλο το βιβλίο, σε έναν από τους αθλητές αστέρια που «έλαμψαν» την τελευταία 20ετία στην Ελλάδα, μέσα από μετάλλια, Ολυμπιακούς αγώνες στην Αθήνα και αλλού, γκλάμουρ, κέφι και χαρά. Δεν χρειάζεται βέβαια να πούμε το όνομά του- άλλωστε ούτε ξέρω καν αν έχει πάρει αναβολικά και εν πάση περιπτώσει και να είχε πάρει, δεν θα έφταιγε το παιδάκι…
Πρέπει να πω ότι ανατρίχιασα όχι με το παιδί αυτό που στο κάτω κάτω της γραφής βρήκε μια ευκαιρία από το τίποτα και την ξενιτιά να φτιάξει τη ζωή του και δεν ξέρω αν οι φλέβες του είναι γεμάτες φάρμακα αντί για αίμα ή όχι- αν και εδώ που τα λέμε όπως μου χει΄ πει κάποτε ένας άνθρωπος του αθλητισμού, δεν υπάρχει άνθρωπος που να κάνει πρωταθλητισμό και να μην έχει φιλοξενήσει αναβολικά μέσα του, ακόμα και σε αθλήματα που ούτε φανταζόμαστε πως χρειάζονται αναβολικά!!!...
Πέρα λοιπόν από το μελό σενάριο της οδύσσειας ενός ξεριζωμένου που έζησα ξεφυλλίζοντας το υπερπολυτελές και πανάκριβο αυτό άλμπουμ, μ΄ ένα παιδί που ξεκίνησε από την ξενιτιά «ανακαλύφθηκε» μια ελληνική ρίζα του και μετά ήρθε στην Ελλάδα και βρήκε την τύχη του, παρέλασε από μπροστά μου μια ολόκληρη εποχή με γλέντια, χαρές, μετάλλια, «χιούμορ» κακής ποιότητος, πολιτικούς, οικονομικούς και κοινωνικούς ταγούς αυτής της χώρας να στριμώχνονται για να φωτογραφηθούν μαζί του- και με τους άλλους ανάλογους μ΄ αυτόν τα μετάλλια οι διακρίσεις και τέλος η μεγάλη αποθέωση που χαρακτηρίζει ή μάλλον χαρακτήριζε τις πιο λαμπρές επιθεωρήσεις, αλλά και τα μιούζικαλ: οι Ολυμπιακοί αγώνες της Αθήνας το 2004…
Υπάρχει κάτι που θεωρώ πολύ θλιβερό και μίζερο και είναι η επόμενη μέρα από την τελευταία Κυριακή της αποκριάς, η τελευταία μέρα από ένα αποκριάτικο πάρτι, όταν ο άνεμος στους δρόμους παίρνει τις τελευταίες σερπαντίνες και τα κομφετί, όταν τα σπίτια μυρίζουν τσιγαρίλα και γλεντζέδικα ξεσπάσματα, αλλά έχει τελειώσει πια το πανηγύρι και όλα αυτά σου φαίνονται περιττά και μίζερα κάτι που δεν είχες σκεφτεί ούτε όταν τα ετοίμαζες, ούτε όταν τα ζούσες. Γιατί και στο πιο κεφάτο πάρτι, την άλλη μέρα κάποιος πρέπει να καθαρίσει το σπίτι και κάποιος να πληρώσει τα έξοδα αυτού του πάρτι τέλος πάντων…
Γέλασα πάρα πολύ ξεφυλλίζοντας το συγκεκριμένο άλμπουμ, αν και προς το φινάλε μου΄ ρθε και λίγο να κλάψω και δεν φταίει βέβαια ο εν λόγω αθλητής που έψαξε να βρει ένα λιμάνι για το όνειρό του, αλλά για όλους εμάς που ζήσαμε ένα πάρτι και τώρα πρέπει να ξεπληρωθεί…
Ε, μετά ήρθε η αποκάλυψη των αναβολικών, τα σκάνδαλα, το ΔΝΤ, η τρόικα, η Μέρκελ- προχθές ήρθε και ο Σόρος κι αυτό μου θύμισε κάτι όρνεα που υπάρχουν στα κινούμενα σχέδια και κοιτούν στην έρημο με λαχτάρα ενώ τους φεύγουν τα σάλια απ΄ το ράμφος, τον δυστυχισμένο που περπατάει με δυσκολία κάτω από τον ήλιο και περιμένουν να καταρρεύσει για να τον κατασπαράξουν…- ένα πάρτι το οποίο το ακολούθησαν όλα τα δεινά και όλοι οι λογαριασμοί μαζί, ακόμα και οι άλλοι οι λογαριασμοί από προηγούμενα πάρτι, μιας και η οικογένειά μας κάνει πάρτι με λεφτά των άλλων και το κερασάκι στην τούρτα, τους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004 που ακόμα και κει, δόξα το Θεό τα λεφτά χορεύανε…
Μου φάνηκε τόσο θλιβερό αυτό το βιβλίο, γιατί αισθάνθηκα ότι έβλεπα τα μούτρα μου και τα μούτρα όλων μας μέσα στις σελίδες του. Κάτι σαν καθρέφτης με μεγεθυντικό κρύσταλλο. Μεγεθυντικό αλλά και παραμορφωτικό. Όποιος θέλει μπορώ να του το δανείσω…
… «… Και ήταν το τέλος του κόσμου και εγώ χόρευα με την Σάλι Μπόουλς και σε λίγο μας πήρε η νύχτα… »…
