Το πως πέρασαν αυτά τα είκοσι χρόνια από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, ούτε που το κατάλαβα όπως άλλωστε ποτέ δεν καταλαβαίνεις πως περνάνε τα χρόνια από ένα μεγάλο γεγονός, είτε δημόσιο, είτε ιδιωτικό όταν πρόκειται για την δικιά σου ζωή. Μπορεί η απόσταση 1950 με 1970 να σου φαίνεται τόσο μακρινή και τόσο μεγάλης διάρκειας, δηλαδή εμένα μου φαίνεται έτσι, αλλά η απόσταση 1989 -2009 μου φαίνεται σαν δέκα λεπτά. Οι σημερινοί 20αρηδες δεν μπορούν να φανταστούν μια Ευρώπη χωρισμένη στα δύο, ούτε ένα τείχος να χωρίζει στα δύο μια πόλη, ούτε μπορούν να φανταστούν την αγωνία όλων αυτών που από το Ανατολικό Βερολίνο κοιτούσαν με ζήλια πέρα στον ορίζοντα του Δυτικού Βερολίνου, αυτούς που έτρεχαν να ξεφύγουν από τον παράδεισο του υπαρκτού σοσιαλισμού και έτρωγαν σφαίρες στην ζώνη, ανάμεσα στο τείχος που χώριζε την πόλη. Και όμως ο υπαρκτός σοσιαλισμός, ο κομμουνισμός, μια παραφυάδα του, ένα από τα βιβλία του Μαρξ και του Ένγκελς, ένας παράδεισος επί της γης τον οποίο επιβουλεύτηκαν οι δυτικοί και τον κατέστρεψαν με τις ραδιουργίες τους και τον Γκορμπατσόφ, μια στιγμή άγρια δικτατορία που δεν έκανε λιγότερα από τον Χίτλερ, αλλά είχε καλύτερες δημόσιες σχέσεις, όπως και να το πει κανείς ξεκίνησε μια έκρηξη στα χαρακώματα του Α’ παγκοσμίου πολέμου, αλλά τελείωσε τόσα απλά το 1989 και τόσα ξαφνικά όσο κανείς δεν το περίμενε…
Δεν ήταν μόνο ο Γιώργος Παπανδρέου που είπε ότι το τελευταίο τείχος, είναι το τείχος που χωρίζει την Κύπρο, αλλά μπράβο του Γιώργου Παπανδρέου που το είπε παρόλα αυτά , αλλά δεν είναι μόνο αυτό το τείχος, υπάρχουν κι άλλα τείχη παντού. Γύρω μας τα χειρότερα είναι αυτά που δεν φαίνονται, είναι αυτά που βάζουμε εμείς ανάμεσα στον εαυτό μας και τους υπόλοιπους, είναι αυτά που βάζουμε στο μυαλό μας για να τα προστατεύουμε από την εισβολή νέων ιδεών και νέων εποχών…
Μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, ο κόσμος δεν έγινε ούτε καλύτερος, ούτε χειρότερος. Συνέχισε να υπάρχει όπως το συνηθίζει εδώ και χιλιάδες χρόνια. Και 70 χρόνια κομμουνισμού ή όπως θέλετε πείτε τον, δεν είναι τίποτα μπροστά στην αιωνιότητα, ένα μικρό στίγμα, τόσο δηλαδή που δεν ξέρω καν αν θα έχει το κέφι η ιστορία να σημειώσει έστω και ένα από τα ονόματα αυτών που σκοτώθηκαν για να διαφύγουν από το Τείχος τα 20 χρόνια…
«Θλίβομαι» είπε η Αλέκα Παπαρήγα για την επέτειο και έχει δίκιο η γυναίκα. Δεν μπορούμε να της πούμε τίποτα. Όλοι έχουμε μια θλίψη μέσα μας, ο καθένας για το δικό του λόγο και η ζωή όπως και η ιστορία τραβάνε την δική τους ανηφόρα, που μπορεί να γίνει και κατηφόρα και ίσιωμα, μπορεί να γίνει ότι θέλει και συνήθως γελάει όταν όλοι εμείς που κατοικούμε σε αυτόν τον πλανήτη φανταζόμαστε ότι μπορούμε τόσο δα να την επηρεάσουμε αυτή και την εξέλιξη της, είτε ως «λαμπερή προσωπικότητα», είτε ως «αφέντης λαός»…
