Ευχαριστούμε...
Τώρα εγώ βέβαια άλλο πράγμα ήθελα να γράψω σήμερα, αλλά όπως λένε «αρχηγού παρόντος πάσα αρχή παυσάτω» ή όπως λένε επίσης «η επικαιρότητα επιβάλει τον δικό της τόνο στα πράγματα…».
Το περασμένο Σάββατο έφυγε η ‘Άννα Καλουτά πλήρης ημερών –αν και αυτό δεν μου αρέσει καθόλου όταν το λένε, το βρίσκω λίγο ανατριχιαστικό…- και πλήρης έργου με τελευταία εμφάνιση πάνω στην σκηνή του Ηρωδείου μόλις πρόπερσι και καριέρα που άρχιζε εκεί στα χρόνια της δεκαετίας του ‘20!!! Σχεδόν 90 χρόνια πάνω στην σκηνή!!! Και αριθμητικά να το πάρεις ίσως είναι ένα παγκόσμιο ρεκόρ, αλλά δεν ήταν βέβαια μόνο τα πολλά χρόνια, ήταν ότι η Άννα Καλουτά – μαζί με την αδελφή της Μαρίκα έως το 1967 και μετά μόνη της- βρέφη ανέβηκαν στην σκηνή και ειδικά η Άννα το κράτησε μέχρι τέλους και πάντα πρωταγωνίστρια, πάντα σταρ, πάντα βεντέτα όπως συνήθιζε να λέει μια και όπως πολύ σωστά υποστήριζε «σταρ φτιάχνει το σινεμά , το θέατρο φτιάχνει βεντέτες…»
Η Άννα Καλουτά δεν ήταν απλώς μια πρωταγωνίστρια που αγαπήθηκε και πρωτοστάτησε, κατάφερε με την αδάμαστη θέλησή της, την φοβερή λάμψη της και το απίστευτο ταλέντο της να πρωτοστατήσει και να καταλάβει ένα ολόκληρο θεατρικό είδος, αυτό της επιθεώρησης, έτσι που το όνομά της από μόνο του να σημαίνει και να μεταφράζει την ίδια την επιθεώρηση…
Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα αλλιώς θα αντιμετώπιζαν αυτή την γυναίκα και δεν μιλάω βέβαια για τον κόσμο που την λάτρεψε μέχρι τέλους, αλλά κυρίως για την επίσημη πολιτεία που δεν την τίμησε πιστεύω όσο θα της άξιζε. Είχε και την «ρετσινιά» της «δεξιάς», δεν είχε κάποια πολιτική παράταξη να της προωθεί τον μύθο και οι ας πούμε «διανοούμενοι» και «ειδικοί» τα τελευταία χρόνια την αποθέωναν, αν και στο βάθος την θεωρούσαν «παλιά», χωρίς να καταλαβαίνουν πως εκτός όλων των άλλων η Καλουτά κουβαλούσε σαν ζωντανό μνημείο το ερμηνευτικό ύφος μιας ολόκληρης εποχής. Μιας εποχής αλλιώτικης από την σημερινή, πιο μαγικής αν θέλετε, που το θέατρο ήξερε να φτιάχνει είδωλα και οι ηθοποιοί είχαν άλλη συμπεριφορά πάνω και κάτω από το παλκοσένικο. Ευτυχώς που ο Παντελής Βούλγαρης στον «Ελευθέριο Βενιζέλο» το 1980, είχε την ευφυή ιδέα να την βάλει πρωταγωνίστρια σε τέσσερα επιθεωρησιακά σκετς και να δέσει έτσι τις εποχές μεταξύ τους. Έτσι επιτέλους αποκτήσαμε την Καλουτά σε μια σκηνή να δρα με την επιθεωρησιακή της ταυτότητα -με την βοήθεια βέβαια και του Γιάννη Φλερύ που είχε κάνει την χορογραφία εκεί, ο ίδιος της ίδιας γενιάς με την Καλουτά ήξερε το σωστό επιθεωρησιακό βήμα εκείνης της εποχής και έτσι όλο αυτό καταλήγει να είναι ένα τεράστιο ντοκουμέντο, γιατί βέβαια αν περιμέναμε από την ΕΡΤ η οποία έσβησε το απίστευτο ντοκουμέντο με τις δύο Καλουτά μαζί, να ερμηνεύουν τα κυριότερα νούμερα τους το 1976, αν θυμάμαι καλά, σωθήκαμε…!
Παρόλο που οι Καλουτάδες και ειδικά η Άννα ήταν εκεί σε όλες τις φάσεις του Ελληνικού σινεμά, από την προπολεμική «Αιγυπτιακή» περίοδο από το ‘36 έως το ’38, μέχρι το Βενιζέλο το ‘80 και με κάποιες εμφανίσεις λίγο μετά, στην ουσία το πολύ θεατρινίστικο με την πιο καλή έννοια που μπορεί να σημαίνει αυτή η λέξη, ύφος, φαίνονταν υπερβολικό και ψεύτικο για το σινεμά και έτσι αν εξαιρέσεις το καλοσύνθετο «δολάριο» του Σακελάριου και κάνα δύο ακόμη, δεν αφήνει πολύ υλικό για να καταλάβουν οι επόμενες γενιές πόσο σημαντική ήταν και γιατί ήταν τόσο σημαντική…
Όπως και να χει το λιγότερο που θα μπορούσε να πει ή να γράψει κανείς είναι ένα «ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ» και ένα «ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ ΓΙΑ ΟΛΑ».
