Τα μπουκαλάκια: ενυδατική, ενυδατική προσώπου, ενυδατική για τα μάτια, ενυδατική νυκτός, serum, γαλάκτωμα καθαρισμού, λοσιόν, αντιηλιακή προσώπου και σώματος, apres soleil, τζελ για την κυτταρίτιδα....
Η χαρά της έναρξης του ταξιδιού (διακοπών) είναι καταρχάς να βγάλεις τα μπουκαλάκια απ’ τα κουτιά τους και να τα αραδιάσεις πάνω στο κρεβάτι και, αφού σιχτιρίσεις (και καλά) δυο τρεις φορές τη μοίρα σου, απ’ την οποία δεν μπορείς να ξεφύγεις –είναι δεδομένο αυτό πλέον–, μετά να τα αγκαλιάσεις με στοργή (γιατί αυτό είναι που θέλεις περισσότερο) και να τα τοποθετήσεις ευλαβικά μέσα στο σακ βουαγιάζ.
Τρεις μέρες είναι το ταξίδι; Μια εβδομάδα; Δεκαπέντε μέρες; Καμιά σημασία. Η αριθμητική ποσότητα των ενυδατικών δεν επηρεάζεται από εξωτερικούς παράγοντες. Μέρες. Δελτίο καιρού. Μέγεθος σακ βουαγιάζ ή μεταφορικό μέσο.
Τα μπουκαλάκια είναι η δεύτερη φύση μου (αφήνεται η δεύτερη φύση πίσω όταν φεύγεις ταξίδι;). Έλα όμως που ταυτόχρονα νιώθω γελοία που τολμάω και μιλάω με απαξίωση για όλες τις κοκορόμυαλες... Μπάρμπι ετών 70 που κατεβάζουν όλο τον Hondo και τα διπλανά καταστήματα όταν βγαίνουν για ψώνια, ενώ τα αποτελέσματα –του μάταιου της προσπάθειας εννοώ– είναι ολοζώντανα, αρκεί να κοιτάξουν τον καθρέφτη τους.
Εδώ σε έχω γλυκιά καταναλώτρια, που την... καμπούρα των άλλων τη βλέπεις μια χαρά, ενώ τη δική σου την περιφέρεις με καμάρι κορμάρας.
Γιατί, δεν μπορεί να μην οδηγηθεί ο μέσος νους σε συμπεράσματα.
Και ο δικός μου αποφάσισε ότι για να μπορεί το βλέμμα μου να περιπλανηθεί (έστω με μια ταπεινότητα) στον υπέροχο κόσμο του life style και να βρει κάποιες συγγένειες (έστω μικρές) με αυτά τα υπέροχα πλάσματα που κυκλοφορούν στα περιοδικά (και που με ακούω να τα απαξιώνω όταν αναφέρομαι σε αυτά) κάτι πρέπει να έχει καταφέρει πάνω μου όλο αυτό το συντονισμένο μπουρ μπουρ για τον υπέροχο, αψεγάδιαστο, φωτεινό, γοητευτικό κόσμο της αιώνιας νεότητας. Και γιατί δηλαδή να μην τα καταφέρει;
Εδώ η βιομηχανία της ομορφιάς ρίχνει ένα ένα και τα τελευταία οχυρά της συνειδητοποιημένης φεμινίστριας τύπου ‘70, τύπου «οι ρυτίδες μου είναι η γοητεία μου κλπ. κλπ.», εμένα θα αφήσει απ’ έξω; ’λλο το ένα, το φεμινιστικό, άλλο το άλλο. Εδώ γίνεται κοσμογονία στα ιατρεία των πλαστικών, τα μέσα έρχονται έξω και τα πάνω κάτω, τα τζελ κατά της κυτταρίτιδας θα μας μαράνουν;
Έπειτα είναι και το άλλο. Ο συνδυασμός διακοπών και μυρωδιάς φραγκοστάφυλου (ας πούμε) δρα στο κατάλληλο κέντρο του εγκεφάλου παραλύοντας όλες τις λογικές αναστολές. Εκεί είναι που την πατάμε όλες. Στο συνδυασμό. Και στην παράλυση που επιφέρει. Δεν αγοράζεις serum κατά των ρυτίδων, καλή διάθεση αγοράζεις. Υπόσχεση που δεν θα τηρηθεί, αλλά δεν πειράζει (αρκεί να σε ακούω να το λες). Ταξίδι αγοράζεις και μεθυστικό άρωμα. Και κορμάρα (τρομάρα σου). Και ό,τι θέλει προκύψει από εκεί και πέρα –αλλά εσύ να το ‘χεις το κορμί σε ετοιμότητα, καλά παστωμένο με όλα τα γιατροσόφια της αισθητικής.
Τίποτα απ' όλα αυτά δεν ισχύει τη μαύρη στιγμή που μαζεύεις το μπουκαλομάνι για να επιστρέψεις. Λες και η βεβαιότητα της επιστροφής πάει πακέτο με τη διάλυση των ψευδαισθήσεων του πράσινου τζελ. Πράσινο τζελ σιχαμένο. Σιχαμένη κι εγώ που τσιμπάω και αγοράζω, αγοράζω, αγοράζω, αγοράζω. Καλά να τα πάθω. Ας ζαλωθώ τώρα όλον αυτό το στρατό από τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες μου κι ας γυρίσω στη βάση μου. Μέχρι το επόμενο ταξίδι...
