Τη φτιάξη την ανθίστηκα με το που μπήκαμε στο μαγαζί, μεζεδοπωλείο στη Σίφνο (όπου βρέθηκα για «ολιγοήμερες» διακοπές όπως λένε οι πολιτικοί, μόνο που εκείνοι λείπουν μέχρι να ξεχάσουν την Αθήνα – εμένα ήταν ολιγοήμερες βεριτάμπλ, Σ/Κ συν δύο). Καλοφτιαγμένο και σε ωραίο σημείο, είχε όμως αυτό το «κάτι» που σε ανησυχεί, ιδίως αν πεινάς και επιθυμείς να συνοδεύσεις τα εδέσματα με ένα μικρό βυτίο (ιδιωτικής χρήσεως) ελαφρύ οινοπνευματώδες.
Πρώτη ένδειξη ήταν ο συνδυασμός περιβάλλοντος, πιάτων και τιμών. Εκ της σχετικής προσιτότητος των τελευταίων, συνεκτιμώμενης με τα δύο πρώτα, υπέθετε κανείς ότι τις μερίδες θα έπρεπε να τις κοιτάξεις δυο φορές για να τις δεις μία. Πρότεινα την ασφαλή φόρμουλα «αριθμός πιάτων= 2,5χ», όπου χ ο αριθμός των παρισταμένων, αλλά ήμασταν δεκαπέντε και η παρέα δίστασε να παραγγείλουμε 38 πιάτα, με αποτέλεσμα να σηκωθούμε πεινασμένοι, παρότι ουδείς ήθελε να ακολουθήσει τη σχετική συμβουλή της «ΑΒ Βασιλόπουλος» για το βραδινό φαγητό.
Κατά την παραγγελία των ποτών ο διπλανός μου πρότεινε κρασί. Μπύρα, είπα εγώ αποφασιστικά, πιστεύοντας ότι ήταν ασφαλέστερη λύση, για να πληροφορηθώ ότι είχε μόνο Craft σε μπουκάλι. Σε κανονική μπύρα τίποτα. Έκανα την καρδιά μου πέτρα. Πήρα όμως εκδίκηση από τον διπλανό, γιατί το παλιόπαιδο το γλένταγε για την Craft με αυτό το σπαστό γέλιο που έχει το κακό μπουλντόγκ στα κινούμενα σχέδια του Ντίσνεϊ. Διάβαζε, λοιπόν, με ύφος τον κατάλογο των κρασιών, όταν του είπαν «δεν ισχύει, έχουμε άλλο κατάλογο» - ίσον μονεμβασιακά μιας μόνο εταιρείας: Μαλεάτης, Λαλούδι, Καστροπολιτεία, κόψε όνομα και βγάλε συμπέρασμα. Έκανε κι αυτός την καρδιά του πέτρα και μετά από κοινού παραγγείλαμε τσίπουρο (φυσικά εμπορίου, σιγά μην είχαν δικό τους) και κάπως συνήλθαμε.
Όχι ότι τα άλλα ήταν δηλητήρια, μην είμαστε τόσο αυστηροί. Όμως αυτή η τάση ορισμένων εστιατορίων να έχουν, για λόγους εκπτώσεων από τους προμηθευτές, «μονοπωλιακή» επιλογή κρασιών και μπύρας είναι σφόδρα ενοχλητική και κατ’ εμέ ικανός λόγος να μην ξαναπατήσει κανείς το πόδι του.
Όπερ και πράξαμε. Μείναμε στην παραλία. Σ’ αυτήν που πήγαινε ο Σημίτης. Εκεί είχε άλλες ιδιορρυθμίες, όπως ότι η ποικιλία ούζου απαρτιζόταν από καναπεδάκια με ψωμί, πάνω του γραβιέρα και πάνω στη γραβιέρα γαύρο μαρινάτο ή τσίρο – πώς δεν το είχε σκεφτεί κανείς μέχρι τώρα; Επίσης έπρεπε να παραγγείλεις το ούζο (Τιρνάβου ή Πλωμάρι, το τελευταίο ως παραχώρηση στη Μυτιλήνη χάριν διανησιωτικών σχέσεων) διευκρινίζοντας αν θέλεις και ποτήρι με πάγο – στο δε δεύτερο ούζο ήταν ευκολότερο να ζητήσεις δεύτερο ποτήρι με πάγο παρά πάγο σκέτο. Και φαίνεται ότι δεν πίνουν εκεί, παιδιά. Διότι, όταν πλέον αγανάκτησα που έλεγαν όλοι της παρέας «πάω στην τουαλέτα» για να πληρώσουν το λογαριασμό στα μουλωχτά και έκανα το ίδιο από την αρχή της συνάντησης, ο owner είπε «τα πλήρωσε ο κύριος που πίνει τα πολλά ούζα». Ενώ, ως γνωστόν, εγώ μόνο το δοκιμάζω το ούζο. Απλώς ξεχνάω γρήγορα και το δοκιμάζω πολλές φορές.
PS. I love you: Ο μπάρμαν, όμως, στην οικονομική θέση στο «Άγιος Γεώργιος», στον οποίον παρήγγειλα φραπέ σκέτο στις πέντε το απόγευμα, μέσα στον κακό χαμό, μόλις ξαναπλησίασα στις οκτώ και κάτι, ρώτησε «φραπέ σκέτο;». Πλασμένος για μεγάλα ποτάδικα ο νεαρός.
