Διαβάζω στην Ελευθεροτυπία, εφημερίδα που δύσκολα διαβάζεται (πράγμα που δεν είναι το ίδιο με το «διαβάζεται δύσκολα»), αλλά μη γινόμαστε άδικοι, δεν ξεχωρίζει σ’ αυτό από τις περισσότερες άλλες κι οι άλλες αντικρίζουν απόλυτα την κοινωνία μας. Στοπ. Αυτό είναι άλλο θέμα- για επόμενη φορά, αν υπάρξει. {Γιατί μπορεί αίφνης να μην υπάρξει – το είχε πει ο Πολ Μακάρτνεϊ πως «yesterday came suddenly» και αυτό δεν συνέβη μόνο άπαξ σε εκείνον, συμβαίνει συνέχεια σε όλους –άλλοτε με απώλεια της δουλειάς, άλλοτε με απώλειες ακόμη σοβαρότερες. Ωστόσο και αυτό είναι άλλο θέμα).
Διαβάζω, λοιπόν, ότι «το πρώην στέλεχος του ΚΚΕ και του Συνασπισμού Δημήτρης Καραγκουλές έχει εξασφαλίσει την αρχική συμφωνία της ΔΕΗ ώστε να της πουλήσει έναντι συνολικού τιμήματος έως (;) 47,1 εκατ. ευρώ πέντε εταιρείες που έχουν στο χαρτοφυλάκιό τους» αιολικά πάρκα έτοιμα και άδειες για άλλα που πρέπει να κατασκευάσει (και να πληρώσει) η ΔΕΗ. Η συνδυασμένη διαστροφή μου με τη γλώσσα και τον νόμο, άρα με τις συμφωνίες (pacta sunt servanda, η μεγαλύτερη κουβέντα που οι έλληνες έχουμε «γράψει» κανονικά: οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται- γι’ αυτό η Ρώμη έγινε imperium και πήρε τα σώβρακα από τις πόλεις-κράτη μας / ή μήπως από τα πόλεις-κράτη μας;), με οδηγεί πιθανότατα σε λάθος επισήμανση. Πώς «έως 47,1»; Του είπε, δηλαδή, η ΔΕΗ, «ξέχασέ τα αυτά που ξέρεις, κομμούνι, δεν έχει 47,15 ούτε 47,3, μέχρι 47,1 θα τσεπώσεις»; Και, ακόμη, αυτό «το στέλεχος Καραγκουλές» δεν θυμίζει διατυπώσεις του τύπου «το μοντέλο Χαριτίνη» σε ουδέτερο, ενώ η Χαριτίνη δεν είναι καθόλου ουδέτερη, αλλά αντίθετα φέρνει αδελφή στον ίσιο δρόμο – εάν ίσιος λογισθεί ο συμβατικός;
Τέλος πάντων, το Δημήτρης Καραγκουλές φαίνεται ότι είναι κοντά στο να πάρει (το πολύ) 47,1 εκατομμύρια ευρώ, πράγμα που αφενός καταρρίπτει τους ισχυρισμούς του Προυντόν πως ουδείς ποτέ πλούτισε εργαζόμενος (γιατί ο άνθρωπος τα έφτιαξε αυτά στο γιαπί, το πηλοφόρι, το μυστρί – και τον ύμνησε εκ προοιμίου ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, που του αρέσει ο διευθυντής του ΣΔΟΕ επειδή είναι «ταβερνόφατσα»), αφετέρου δείχνει ότι η πολλή αριστεροσύνη αποδεικνύεται αρχ….. χαρτοπόλεμος όποτε το ζήτημα έχει να κάνει με την τσέπη ή με το αν θα στείλεις το παιδί σου στο Κολλέγιο με την αστερόεσσα, ακόμη και αν είσαι, λέμε τώρα υποθετικά, κομμουνίστρια που έχεις τραπεζικές καταθέσεις 3 ευρώ, όσο ένας διπλός εσπρέσο, και ψωνίζεις από νεωτερισμούς, γιατί άλλωστε δεν θα έκανε διαφορά αν ντυνόσουν στου Κουρέζ. {Γουστάρω λαϊκισμό, ιδίως όταν αληθεύει.]
Το Καραγκουλές, λοιπόν, δείχνει το δρόμο. Τέλος οι απόψεις πως η φτώχεια είναι αρετή. Μπορεί, αντίθετα, να είναι αποτυχία, να μαρτυρά πως η δραχμική αποτίμηση της προσπάθειάς σου φτάνει για μια τυρόπιτα. Τέλος το παραμύθι πως ο πλούτος είναι ένδειξη διαφθοράς. Αυτό μπορεί να ισχύει για τη Τζούλια ή για μένα (που μόλις πήρα μια άδεια σαμπάνια στο χέρι με πλήρωσαν ευρώ επτά, όσο το ταξί μέχρι το σπίτι, να την αφήσω, όχι να σιάξω και ταινία), αλλά όχι για τα πρώην πολιτικούς που δημιούργησαν μέχρι μασχάλη και ήρθε η κρατική εταιρεία να τους πει «το πολύ 47,1 εκατομμύρια», ούτε ευρώ παραπάνω.
Άδικη ΔΕΗ. Εκμεταλλευτές του μόχθου. Δεν σκέφτεστε ότι το Καραγκουλές μπορεί να πάσχει οικονομικά σαν τον υπουργό Οικονομικών (είχε εισόδημα 100 χιλιάδες το 2008 και καταθέσεις μόνο 4.000, διάβασα, τζάμπα πήγαν τόσες σχολικές εκθέσεις για την αρετή της αποταμίευσης;), όπως αποκάλυψε η μικρή Ολλανδέζα;
«Το σκέφτομαι», είπε συμπότης σε μπαρ. «Αλλά μετά σκέφτομαι μήπως κάποτε ακούσω ”ανθ’ ημών Σαμαράς”». Μελαγχολικός, παρήγγειλε ένα διπλό. Μετά τηλεφώνησε στη ΔΕΗ. «Παιδιά», είπε, «δώστε στο Καραγκουλέ 47,245 εκατ. να κλείσουμε. Ο επόμενος αριστερός μπορεί να στοιχίσει ακριβότερα.»
