Όπως γνωρίζουμε από την ταινία «Θεωρίες συνωμοσίας» με τον Μελ Γκίμπσον και την Τζούλια Ρόμπερτς, οι καταγγελίες συνωμοσιών του τύπου «με κυνηγούν», «μας την έχουν στημένη όλων μας» και τα συναφή έχουν το χαρακτηριστικό να φαίνονται εντελώς απίστευτες, ενώ είναι απολύτως αληθινές. Δυστυχώς, όπως γνωρίζουμε από τη ζωή, οι θεωρίες αυτές έχουν και άλλο χαρακτηριστικό: ότι σπανιότατα συναντάς μία Τζούλια Ρόμπερτς (μόνο μία υπάρχει, άλλωστε) να μοιραστείς μαζί της την αγωνία σου – αλλά, ακόμη και αν τη συναντήσεις, σου ρίχνει ένα φτύσιμο και βγαίνει με άλλον.
Εν πάση περιπτώσει, γίγας της συνωμοσιολογίας στην αληθινή ζωή δεν είναι ο Γκίμπσον, αλλά ο Βρετανός Ντέιβιντ Άϊκ, σύμφωνα με τον οποίον είναι απολύτως αληθινό και ρεαλιστικό το φιλμ «Ζουν ανά+μεσά μας» του Κάρπεντερ, όπου ένας νέος εφοδιασμένος με ειδικά γυαλιά διακρίνει τους εξωγήινους (κάτι φρικτές ζωόφατσες) που κυκλοφορούν στη γη μεταμφιεσμένοι σε ανθρώπους. Κατά Άικ, οι μεγάλες οικογένειες που κυβερνούν τον πλανήτη, δηλαδή πρόεδροι υπερδυνάμεων, τραπεζίτες και λοιποί, είναι ερπετοειδή, απόγονοι ράτσας που προέκυψε από ανάμειξη ερπετοειδών εξωγήινων με ανθρώπους. Επειδή είναι λίγοι, δεν μπορούν να βγουν φόρα τζόγο να κυβερνήσουν και κυκλοφορούν μεταμφιεσμένοι με σκούρα κοστούμια, ταγιέρ, λουί βουϊτόν και τέτοια, ενώ από μέσα (αλλά πολύ μέσα) είναι σκέτο λέπι να φρίττει η υφήλιος.
Ο Άικ, λοιπόν, αφού τους σέρνει τον εξάψαλμο και καλεί τον κόσμο να ανοίξει τα μάτιά του και να πάψει να θεωρεί γελοιότητες αυτές τις -απολύτως αληθινές- καταγγελίες του, λέει: «Προτού τελειώσω, θα ήθελα να επιμείνω στο εξής: ό,τι αποκαλύπτω αφορά ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ερπετοειδών (..) και όχι το ερπετοειδές γένος συνολικά. Πολλά πλάσματα ερπετοειδούς καταγωγής βρίσκονται εδώ για να βοηθήσουν την ανθρωπότητα…»
Δεν είναι πολύ καλτ; Μου θυμίζει τα μπινελίκια που ρίχνουν σωρηδόν πολιτικοί και σχολιογράφοι σε εφοριακούς, ταξιτζήδες, δημοσίους υπαλλήλους, ιδιωτικούς υπαλλήλους, γιατρούς, δικηγόρους, δημοσιογράφους κ.ο.κ., για να τελειώσουν με τον επίλογο «αυτά, βέβαια, σε καμία περίπτωση δεν αφορούν την πλειοψηφία της συμπαθούς τάξης των εφοριακών, ταξιτζήδων κ.λ.π., που κάνουν σωστά τη δουλειά τους».
Έτσι και ο Άικ, υποθέτω, σπεύδει να διευκρινίσει ότι δεν τα έχει με την πλειοψηφία της συμπαθούς τάξης των ερπετοειδών, μόνο με κάτι ολιγάριθμους μεταμφιεσμένους εκπροσώπους της που μας πίνουν το αίμα με το μπουρί της σόμπας. Η πλειοψηφία είναι συμπαθέστατα σαυροειδή, που ίσως ρίχνουν πάνω τους κάνα κασμήρι να μην μας σοκάρουν τα λέπια, αλλά θέλουν το καλό μας, κόβουν απόδειξη για ό,τι εισπράττουν, αποδίδουν Φ.Π.Α. και έχουν ευγένεια λόρδου (μη ερπετοειδούς).
Δυστυχώς δεν μπορώ να σας πληροφορήσω –αν και θα ήθελα πολύ να τη μάθω- τι γνώμη έχει ο Άικ για τη συμπαθή τάξη των σκουπιδιάρηδων της Αθήνας και των διοικούντων και εργαζομένων στη χωματερή της. Προσωπικά έχω πια σιγουρευτεί ότι, ακόμη και αν ζήσω μέχρι βαθύ γήρας (που δυστυχώς δεν το κόβω για πολύ πιθανό), δεν πρόκειται να βγάλω λογαριασμό με τους συμβασιούχους που προσλαμβάνονται για την αποκομιδή απορριμμάτων, απεργούν, μονιμοποιούνται, προσλαμβάνονται (καινούριοι), απεργούν (οι καινούριοι και οι παλιοί), μονιμοποιούνται κτλ. Είναι μία διαδοχή εις το άπειρον που δεν επιτρέπει ποτέ να μάθουμε πόσοι στο διάολο προσλήφθηκαν γι’ αυτή τη δουλειά και ποτέ δεν αρκούν – και πάντως δεν επιτρέπει σε μένα να διαστείλω τη συμπαθή τάξη της πλειοψηφίας τους από τη μειοψηφία των όσων κάθε τόσο αξιώνουν κάτι με όπλο την απειλή να ψοφήσουμε από τύφο. Ακόμη και όταν βάζω τα ειδικά γυαλιά του Κάρπεντερ μου φαίνονται όλοι ίδιοι – και, φευ, όσο και αν γυρνάω στους δρόμους, δεν έχω ποτέ συναπαντήσει τη Τζούλια Ρόμπερτς να της πω τον πόνο μου.
Υ.Γ. Πηγή το βιβλίο του Taguieff «Θεωρίες Συνωμοσίας» (ελληνική έκδοση Πόλις, Αθήνα 2010). Αδούλευτο και πολυλογάδικο (σύνηθες σύγχρονο ελάττωμα, όχι μόνο γαλλικό), αλλά με ενδιαφέρουσες σκέψεις – και ακόμη πιο ενδιαφέροντα παραρτήματα. Τα κείμενα του Άικ είναι τα καλύτερα!
