Δεν αναφέρομαι (με τον τίτλο, εννοώ) ειδικά στους πολλούς εκείνους κατά δήλωση - πιθανώς και κατά πεποίθηση- αριστερούς , που αυτή η δήλωση ή και πεποίθηση δεν τους εμποδίζει καθόλου να ζουν (επι)δεξιότατα (με την έννοια ότι εκδηλώνουν εντυπωσιακή δεξιότητα στην επιδίωξη του ατομικού τους οφέλους) - και μάλιστα χωρίς να αντιλαμβάνονται καν την αντίφαση.
Αναφέρομαι στην κατά πολύ ευρύτερη κατηγορία πολλών από μας (ίσως και όλων μας) που υποστηρίζουμε -κατά καιρούς ή και απλώς κατά θέμα συζήτησης- εντελώς ανακόλουθα μεταξύ τους πράγματα, πολλές φορές χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι δεν κολλάνε, ότι δεν έχουν συνοχή. [Άλλες φορές, μάλλον περισσότερες, το συνειδητοποιούμε απόλυτα, αλλά κάνουμε το βλάκα επειδή η ανακολουθία μας βολεύει.]
Χαρακτηριστική, νομίζω, εκδήλωση η αμφίθυμη στάση μας απέναντι στο κράτος, που καταγγέλλουμε ως ανάλγητο και πλουτοκρατικό όποτε είναι να επιβαρυνθούμε ή όποτε οι νόμοι του δεν μας εξυπηρετούν, αλλά επιδιώκουμε ακόμη και παρανομούντες τις παροχές του όποτε μας επιδαψιλεύονται. Ανάλογο σύμπτωμα, η ευκολία με την οποία δηλώνουμε ταυτιζόμενοι π.χ. με τους «αγανακτισμένους», τασσόμενοι την ίδια ώρα υπέρ μαζικών απολύσεων από τον δημόσιο τομέα - κι ας μας οδηγεί το τελευταίο σε μία «αγανάκτηση» εγγύτερη προς εκείνη της τρόικας παρά προς αυτήν της πλατείας.
Ελπίζω ειλικρινά να στηρίζεται όλο αυτό το σχόλιο «επί εσφαλμένης προϋποθέσεως», που λένε στα νομικά. Δεν το πιστεύω, όμως. Δεν το πιστεύω, επειδή βλέπω να πολλαπλασιάζεται ένα γύρω ο άναρθρος λόγος, οι αντιφατικές θέσεις για τα τεκταινόμενα που έχουν μόνη συνισταμένη την επιθυμία καθενός μας να θιγούν μόνο οι άλλοι, οι δωρεάν δηλώσεις περί ελληνικού φιλότιμου και πρόθεσης εργασίας «αρκεί να δοθεί το παράδειγμα» - όπου ως παράδειγμα προσδιορίζονται διάφορα παραληρηματικά του τύπου να φύγουν πρώτα όλοι οι πολιτικοί, να απολυθούν οι βουλευτές και οι υπάλληλοι της Βουλής, να αλλάξουν οι επιχειρηματίες (μήπως να αλλάξουμε και λαό να κατοικηθεί ο τόπος από κάποιον σοβαρότερο;) και άλλα ανάλογα.
Ασφαλώς δεν χαζέψαμε όλοι οι Έλληνες ομού, ούτε γίναμε αίφνης όλοι τεμπέληδες. Φαίνεται, όμως, όλο και δυσκολότερο να αρθρωθεί ένας σοβαρότερος λόγος - από την υπόμνηση ότι έχουμε ακόμη πρωτογενές έλλειμμα, ώστε το «δεν χρωστάμε», πέραν της υποκρισίας του, να μην ανατρέπει την ανάγκη σκληρών οικονομιών, μέχρι την παραδοχή ότι οι χιλιάδες πενηντάχρονοι συνταξιούχοι αποτελούν μέρος της σπατάλης και ότι οι εξυγιαντικές μας κορόνες δεν συμβαδίζουν με την αξίωση να μην αλλάξει τίποτε, ούτε η άποψή μας πως οι συντάξεις δεν πρέπει να θιγούν «δένει» με την άρνησή μας να τις πληρώνουμε.
Επιμέρους εκδήλωση της στάσης αυτής είναι και η ευκολία με την οποία όλα τα αρνητικά αποδίδονται στο κράτος, στην αστυνομία, στους προβοκάτορες κ.ο.κ. Δεκτή η κατάχρηση, άλλωστε κάθε εξουσία (και όση διαθέτει ο καθένας μας) ρέπει προς την κατάχρηση. Δεν πυροβολούν, όμως, οι αστυνομικοί τους αστυνομικούς, ούτε βάζουν γκαζάκια αρχιφύλακες - και κυρίως δεν παραλύει σχεδόν καθημερινά το κέντρο από την αστυνομία, αλλά από τις δικές μας συγκεντρώσεις. Όταν την επαύριο της προηγούμενης απεργίας, έκανε συγκέντρωση η Αλέκα και μέρα μεσημέρι της μεθεπομένης (σαββατιάτικα) το ΠΑΜΕ, το ίδιο που καταλαμβάνει τους καταπέλτες των πλοίων της ακτοπλοΐας, ας μην αποδίδουμε τη μείωση του τουρισμού ή το κλείσιμο των εμπορικών καταστημάτων του κέντρου μόνο στην κρίση και στους διεθνείς κερδοσκόπους. Ας βλέπουμε τις επιπτώσεις των πράξεών μας, μήπως έτσι διακρίνουμε και τα κίνητρα κάποιων άλλων.
Αυτά, όμως, είναι δύσπεπτα. Ενώ εμείς θέλουμε και έτσι - αλλά αξιώνουμε και το γιουβέτσι.
