Περί Ελλάδας, λαθρομεταναστών και υποδοχής τους στη χώρα μας, έχει πει προσφάτως αρκετά και διαφωτιστικά το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (υποθέσεις C-411/10 και C-493/10). Αντιγράφω από το σχετικό δελτίο τύπου της 21.12.2011:
«Τον Ιούλιο, ο N. S. (σ.σ.: Αφγανός που είχε κατορθώσει να εισέλθει παράνομα στη Βρετανία) ενημερώθηκε ότι θα μεταφερθεί τον Αύγουστο στην Ελλάδα, κατ' εφαρμογήν του κανονισμού «Δουβλίνο II». Κατόπιν τούτου, άσκησε προσφυγή κατά της αποφάσεως αυτής, υποστηρίζοντας ότι σε περίπτωση απελάσεώς του στην Ελλάδα υπήρχε κίνδυνος προσβολής των θεμελιωδών δικαιωμάτων του. Πράγματι, το εθνικό (σ.σ.: βρετανικό) δικαστήριο επισημαίνει ότι οι διαδικασίες για τη χορήγηση ασύλου στην Ελλάδα εμφανίζουν σοβαρές πλημμέλειες, το ποσοστό των περιπτώσεων για τη χορήγηση ασύλου είναι εξαιρετικά χαμηλό στη χώρα αυτή, τα διαθέσιμα ένδικα βοηθήματα είναι ανεπαρκή και οι προϋποθέσεις ασκήσεώς τους εξαιρετικά δυσχερείς, ενώ οι συνθήκες υποδοχής των αιτούντων άσυλο δεν είναι κατάλληλες.»
Σταράτες κουβέντες του βρετανικού -και του ευρωπαϊκού- δικαστηρίου, των οποίων την αλήθεια δύσκολα θα μπορούσαμε να αμφισβητήσουμε. Λίγο πιο κάτω, όμως, όσο αν και δεν αντικρούει τα παραπάνω, η απόφαση παραθέτει ένα κρισιμότατα «αλλά»:
«Κατά την εξέταση των υποθέσεων αυτών από το Δικαστήριο, παρενέβησαν στη διαδικασία δεκατρία κράτη μέλη, η Ελβετική Συνομοσπονδία, η Ύπατη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών για τους πρόσφυγες, η Amnesty International και το AIRE Centre. Οι διάδικοι πουκατέθεσαν παρατηρήσεις στο Δικαστήριο δεν αμφισβητούν ότι η Ελλάδα απετέλεσε, κατά το 2010 την πύλη εισόδου στο έδαφος της Ενώσεως για ποσοστό περίπου 90 % των παρανόμων μεταναστών, οπότε το βάρος που φέρει το εν λόγω κράτος είναι δυσανάλογο σε σχέση με αυτό των λοιπών κρατών μελών, και ότι οι ελληνικές αρχές αδυνατούν πρακτικά να αντιμετωπίσουν την κατάσταση αυτή.»
Ίσον, αποτελεί κοινή παραδοχή ότι η Ελλάδα υφίσταται το βάρος των 9 στους 10 ανθρώπων που επιδιώκουν να εισέλθουν παράνομα στην Ε.Ε. Γι’ αυτό το βάρος η Κομισιόν και η Ε.Ε. κάνουν, βέβαια, κάτι, αυτό το κάτι όμως είναι -κατά την παραδοχή και αρκετών ευρωπαίων- τουλάχιστον ανεπαρκές να στηρίξει την Ελλάδα, στην οποία αφενός εισέρχονται πλήθη νέων λαθρομεταναστών, αφετέρου «επιστρέφονται» από τις κεντροευρωπαϊκές χώρες όσοι πετυχαίνουν να φτάσουν –και να συλληφθούν- εκεί.
Πέραν αυτού, εκείνο που το Δικαστήριο δεν σημειώνει -μια και δεν ήταν αυτό το θέμα του- είναι ότι η Ελλάδα, λόγω της εξαιρετικής μας …οργάνωσης αλλά και λόγω του βάρους του πλήθους των λαθρομεταναστών, δεν αντιμετωπίζει μόνο πρόβλημα άσχημων συνθηκών κράτησης των παράνομων μεταναστών, αλλά και πρόβλημα διαβίωσης στα αστικά κέντρα της λόγω των μεγάλων αριθμών τους που έχουν αφεθεί να κινούνται ελεύθερα και πασχίζουν να επιβιώσουν όπως μπορούν - ακόμη και αν το «όπως» περιλαμβάνει το να σφαγιάσουν έναν δύστυχο πατέρα για μια βιντεοκάμερα.
Πράγμα που μας φέρνει στο ακανθώδες, αλλά αυτονόητο που αποφεύγουμε να παραδεχθούμε. Ότι, δηλαδή, η αθρόα παράνομη μετανάστευση δεν είναι «δεξιό» πρόβλημα - είναι μεγάλο πρόβλημα, τελεία. Όχι επειδή αλλοιώνεται η φυσιογνωμία της ελληνικής κοινωνίας. Στην Ελλάδα δεν έχουμε φτάσει σε τέτοιες «λεπτομέρειες». Είμαστε ακόμη αδύναμοι να αντιμετωπίσουμε το βασικό: να ελέγξουμε τον αριθμό των λαθρομεταναστών, ώστε να διατηρεί το κράτος έναν «κλειστό αριθμό» κατοίκων, τους οποίους να μπορεί να συντηρήσει η υποδομή του. Δυστυχώς η Ελλάδα δεν έχει ανακαλύψει κατά διεθνή πρωτοτυπία την ευρεσιτεχνία υποδοχής απεριόριστου αριθμού αλλοδαπών - δεν έχει ούτε δουλειές, ούτε σχολεία ή νοσοκομεία για να στηρίξει τις χιλιάδες των Ασιατών και Αφρικανών φτωχοδιάβολων, όσο και αν τους συμπονά κανείς για τα βάσανά τους. Η άλλη όψη της έλλειψης ελέγχου δεν είναι τα άθλια καταστήματα κράτησης, αλλά οι ζοφερές συνθήκες επιβίωσης στα φανάρια των δρόμων, στις συνωστισμένες γκαρσονιέρες, στο λαθρεμπόριο και στα έκνομα γκέτο.
Ασφαλώς η Ελλάδα δεν έχει ανοσία απέναντι σε φαινόμενα ρατσισμού και εμπάθειας - ποιος έχει; Το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης όμως -και αυτό ανεξάρτητα από τις προτάσεις και τα κίνητρα του Χρυσοχοϊδη- είναι υπαρκτό και πιέζει τον πυρήνα της κρατικής λειτουργίας και της κοινωνικής ζωής. Όποιος το αντιπαρέρχεται, απλώς αφήνει ελεύθερο το πεδίο της εκμετάλλευσής του στις ακραίες φωνές και τις σαχλαμάρες περί ελληνικού DNA.
