Γ... τα λειτουργήματα
Πάνε σχεδόν δύο χρόνια, κάτι μήνες ήταν μετά το πρώτο μνημόνιο, που είχαμε καθίσει για ένα ούζο με δύο φίλους, οι οποίοι μετά από πολυκύμαντη επαγγελματική πορεία εργάζονταν πια αμφότεροι στο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα. «Είναι σοβαρές οι μειώσεις των μισθών μας», είπε ο πρώτος. Με το ποτήρι στο χέρι ο δεύτερος χαμογέλασε πικρά, με έδειξε με το χέρι και είπε: «ενώ στον ιδιωτικό τομέα δεν έχουν μειώσεις, δεν μπορούν να αναπροσαρμόζουν τα λογιστικά, σε πετάνε έξω και καθαρίσανε.» Η ημερήσια εφημερίδα όπου ήμουν τότε εξωτερικός τακτικός συνεργάτης μου είχε, όντως, ανακοινώσει εν μια νυκτί τη διακοπή της συνεργασίας για οικονομικούς λόγους. Λίγο αργότερα διέκοψε την κυκλοφορία της.
Η συζήτηση είχε τότε προχωρήσει σε ό,τι από καιρό επισημαινόταν - ότι δηλαδή οι απασχολούμενοι στον ελληνικό ιδιωτικό τομέα είχαμε σταδιακά απολέσει όχι μόνο τη δύναμη συνδικαλιστικής πίεσης, αλλά και «χώρο» σε δημόσια προσοχή και σημασία. Όλη η έμφαση αποδιδόταν στις ΔΕΚΟ και τους δήμους, σε όποιους μπορούσαν να διαλύσουν τις συγκοινωνίες, την ηλεκτροδότηση, την αποκομιδή απορριμμάτων, την απονομή της δικαιοσύνης. Αυτοί έπαιρναν τις αυξήσεις, εκεί μπαζώνονταν οι υπηρεσίες με περιττούς, εκεί καταγραφόταν (παρά ταύτα ή εξαιτίας αυτών) η χειρότερη απόδοση έργου..
Τα όσα σαρωτικά μεσολάβησαν δεν άλλαξαν τίποτε. «Not with a bang but a whimper», «όχι μ’ ένα βρόντο μα μ’ ένα λυγμό» κατά τη μετάφραση του γνωστού στίχου του Έλιοτ από τον Σεφέρη –ή και χωρίς καν λυγμό– το κράτος έχει προκαλέσει την ολική πτώχευση του ιδιωτικού τομέα και τη μαζική ανεργία καταληστεύοντας συν τοις άλλοις τα αποθεματικά των ταμείων του και τις αποταμιεύσεις των ιδιωτών μικροομολογιούχων, η έμφαση όμως δεν δινεται σ’ αυτό το ένα εκατομμύριο εκατό χιλιάδες ανέργους, σ’ αυτούς τους άμοιρους που κινούν τον τροχό της παραγωγής, αλλά στο πώς δεν θα γίνουν απολύσεις στο Δημόσιο (τους ιδιωτικούς δεν τους γέννησε μάνα...) και πως θα διατηρήσουν τις αξιοπρεπείς αποδοχές τους οι λειτουργοί των επί μακρόν προβληματικών λειτουργημάτων, τηβεννοφορούντες ή μη.
Προς δόξαν του παραδόξου (αλλά όχι και δυσερμήνευτου), όπως διεθνώς η οικονομική κρίση άφησε αλώβητο το σύστημα των χρυσοκάνθαρων του χρηματοπιστωτικού τζόγου που την προκάλεσε, έτσι και η ελληνική κρατική πτώχευση θα θίξει λιγότερο το σύστημα διαχείρισης που χρεοκόπησε και περισσότερο εκείνους που είχαν μ’ αυτό ελάχιστη σχέση και αναλόγως περιορισμένη ευθύνη...
