Αείποτε, γράφουμε για το τι πρέπει να φοράμε, τι θα μας οδηγήσει στην κορωνίδα της πυραμίδας της καλαισθησίας και κατ΄ επέκταση θα διοργανώνονται ευωχίες πίνοντας στο όνομά μας ηδύποτα, ενώ το κλέος μας θα φτάνει μέχρι τα γραφεία των μεγαλύτερων περιοδικών μόδας για τα style tips μας και εμείς δε θα παίρνουμε ποσοστά, γιατί είμαστε γενναιόδωρες συν τοις άλλοις. Και ενώ η ατμόσφαιρα θα είναι παγερή εκεί πάνω στη βουνοκορφή των fashionistas και το αγιάζι θα προκαλεί πόνο στις κλειδώσεις και στις παλιές ουλές, θα έρθει κάποια να σε ρωτήσει όλο ανιδιοτέλεια και ρομαντισμό: «τι πρέπει να αποφεύγουμε, όμως, για διατήρησειν της πρωτοκαθεδρίας της σικάτης και απαστράπτουσας εμφάνισης, ώστε ποτέ των ποτών «να μην απειλήσουμε» την αισθητική κανενός σε περίοδο ειρήνης και ανάπαυσης;». Εδώ, σε θέλω μάστορα...
Δείξε ευψυχία και απάντα...
Απόφυγε το πεντικιούρ-χαντζάρα.
Βασικά, μην το αποφύγεις απλώς... ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ! Τώρα με τα ξώφτερνα και τις διχαλωτές σαγιονάρες, φτάνει το βλέμμα στα άκρα και δεν είναι πάντα εφικτό να μην προσέξεις το ατόπημα κάποιων κυριών. Δε μπορώ να κατανοήσω με ποιό σκεπτικό κάποια γυναίκα αφήνει τα νύχια των ποδιών της να μεταμορφωθούν ωσάν προμήκης του νωτιαίου μυελού και να εθελοτυφλούν οτι αυτό είναι το φιλόκαλο. Το μήκος, λοιπόν, των νυχιών δε πρέπει να ξεπερνά το πάχος του δαχτύλου. Σε διαφορετική περίπτωση, μία ταχυσφυγμία την παθαίνουν οι ζώντες οργανισμοί στα πέριξ με το απειλητικό μακρύ νύχι βαμμένο καφέ μπορντό να τους κοιτάζει έτοιμο να προκαλέσει εκδορές και συναφή ατυχήματα. «Σε γνωρίζω από όψη/ του ψαλιδιού την τρομερή...»
Ουδέ και τα ανύπαρκτα φρύδια επιτρέπονται!
Παγκολόμορφες ναϊάδες, όταν αποτριχώνετε την περιοχή του φρυδιού θα πρέπει ανά τακτά χρονικά διαστήματα να κοιτάτε το είδωλό σας στον καθρέπτη εκποδών και αυτό είναι ένα εύχρηστο έδικτον.Δε νοείται να είστε δύο χιλιοστά από τον αντικατοπτρισμό σας και να θεωρείτε πως έχετε πλήρη επίγνωση του πόσες τρίχες έχετε ξεριζώσει με περισσή λύσσα για να πετύχετε το επιθυμητό σχήμα φρυδιών, που θωρήσατε στην πρωταγωνίστρια την ταλαίπωρη του καθημερινού μεξικάνικου σίριαλ. Για να μη μοιάζετε με αποψιλωμένο δάσος, που μόλις πέρασε πεινασμένο κοπάδι άσπρων, καλοκάγαθων προβάτων, πρέπει, λοιπόν, να παρατηρείτε και να επιβλέπετε τη διαδικασία, όπως προανέφερα. Το μολύβι φρυδιών σε περιπτώσεις ολέθριου λάθους είναι μεν σωτήριο, αλλά ντεμοντέ...
Μη συνδυάσεις το παντελόνι τύπου βράκα με φλατ σανδάλι.
Πολύ θα’ θελαμε να θυμίζουμε ψηλόλιγνες γαζέλες του ανατολικού μπλοκ με αυτούς τους χειμαρρώδεις γλουτούς και τις ατελείωτες γάμπες, αλλά είμαστε μεσογειακά κοριτσόπουλα και στα ρηχά νερά μας το ένα εξηντα-πέντε ύψος είναι ότι πρέπει για να τσαλαβουτάμε στις ακρογυαλιές και να μη χρειάζετε να πάρουμε τη διερχόμενη σκαμπαβία για να φτάσουμε στα άπατα. Η μόδα, όμως, έχει άλλα στάνταρ (τρικατάρατοι σχεδιαστές!) και τα παντελόνια με το φαρδύ καβάλο φορέθηκαν, φοριούνται και θα συνεχίζονται να φοριούνται μέχρι να πεις τον δεσπότη, Παναή. Για να αναδείξεις το συγκεκριμένο ένδυμα και να κρατήσεις τον πήχυ της παρουσίας σου υψηλό, ταιριαξέ το οπωσδήποτε με κάποιου είδους ψηλοτάκουνο, αλλιώς θα μοιάζεις με κοντοπίθαρο πιγκουινάκι, που τρέχει στους δρόμους της πόλης αλαφιασμένο και όλα αυτά τα λεχθέντα δεν προκαλούν οίηση αλλά απειροκαλία (και δεν το θες αυτό για την εικόνα σου!).
Με σύνεση το glitter!
Κάποτε είχα πάει σε ένα γάμο (αρχίζει η φρικιαστική περιγραφή από τώρα!) και παρατήρησα πως όλο το θηλυκό σόι της νύφης είχε βάλει λαμπιρίζουσα σκόνη μέχρι και στις μασχάλες του. Highlight της βραδιάς ήταν κατά τη διαδικασία της χαιρετούρας και των διαδραστικών ευχών («Να σου ζήσουν, Μανωλία μου!» και η απάντηση «Και στα δικά σου τα παιδιά, Πίτσα μου!»), όλοι οι καλεσμένοι έμοιαζαν με την Barbie τραγουδίστρια στα πολύ up της και όλοι αναφώνησαν: «Αυτό πάει να πει λαμπερός γάμος!». Ψυχωφελές είναι να μοιάζεις ηδύφωτος... δε λέω(!)... αλλά προτιμώ να μοιάζω με έωλο μύδι, αφού προσωπική μου επιλογή είναι το ματ αποτέλεσμα!
Πες βροντερό ΟΧΙ στο κολάν με φόρεμα.
Ανεπιστρεπτί πέρασε η μόδα του συνόλου «κοντό φόρεμα-κολάν μαύρο». Αν δεν έχεις τα φυσικά προσόντα-προικώα από τον Πανάγαθο να υποστηρίξεις ένα μίνι μεσοφόρι και δε σου έχουν προσδώσει το παρατσούκλι καλαμοκάνα, μην το επιλέξεις εξ’ αρχής και διαμιάς προτίμησε το μίντι ή μάξι, που θα έχει το ίδιο προσμάχητο ενδυματολογικό αποτέλεσμα και θα αισθάνεσαι καλυμμένη κάλλιστα. Σε περίπτωση που τυγχάνει να είσαι και καλλίπυγη, δε μπορώ να μπω στη διαδικασία κατανόησης της συγκεκριμένης επιθυμίας σου να κρύψεις τα κάλλη σου με το ελαστικό ετούτο παντελόνι και κακό του κεφαλιού σου και των κάτω άκρων σου!
Ουδέποτε έντονα βαμμένα μάτια και χείλη.
Το φιλόκαλο είναι το μέτρο και στην περίπτωση του μακιγιάζ. Μιλαίδη μου, μη βάλεις έντονη σκιά στα βλέφαρα και έντονο κραγιόν στα χείλη και βγεις έξω στον πικρόχολο κόσμο (γιατί όπως μαρτυρεί και το κοσμητικό επίθετο) χολή θα λάβεις. Και στο τονίζω ξανά προς εμπέδωση δικιά σου ότι απαρώδητη δε θα μείνεις, αν το κόκκινο το φλογερό, το εύφλεκτο συνδυαστεί με ένα smoky-eye μακιγιάζ. Εξαιρούνται οι καλλιτέχνιδες του τριακοστού όγδοου χιλιομέτρου Λαμίας, που είναι κορίτσια ντόμπρα και σωστά και οι ξανθιές παρουσιάστριες των πρωινάδικων, γιατί τη σηκώνει την υπερβολή το παπουτσάκι μελιτζάνα και ο ανάδρομος Ερμής! Παρ’ όλη την επικριτική μου στάση απέναντι στο ζήτημα αυτό, οι βραδινές εμφανίσεις μπορούν να «σηκώσουν» το βαρύγδουπο βάψιμο και το κρίμα στο λαιμό σας... αφυές!
Oλάκερος ο μπαχτσές πάνω στο κεφάλι;!
Ωραία και με οικολογικού περιεχομένου μηνύματα η άνθινη μόδα με τα λουλούδια εις την κάρα, αλλά να φορέσεις πόσα ποιά πάνω στην κόμη και να χαίρεσαι σα γιούφτικο σκεπάρνι;! Το επαναστατικό άσμα «Είμαστε δύο,είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρεις...» δεν εναρμονίζεται με τον αριθμό των μαργαρίτων, κρίνων και άλλων λέλουδων, που μπορεί να σηκώσει ένα κεφάλι, και όταν αρχίζει η καταμέτρηση τους πρέπει να παραμείνει αυστηρά στο δύο και αυτό για μικρά ανθάκια.
Κακοτοπιές υπάρχουν πολυάριθμες! Αλλά τόσα προτρεπτικά προς τη λιτή, λακωνική κομψότητα διαβάζετε... κάτι δε σας έχει μείνει;! Το ερώτημα είναι ρητορικό... ευελπιστώ σε θετική απάντηση. Οψόμεθα...
Υ.Γ. πρώτον: «Σαν κρέας είναι αυτό το ψάρι»... κλασική ατάκα Έλληνα, που θεωρεί ότι φαγητό είναι μόνο το κρέας και ότι η μεσογειακή διατροφή εμπεριέχει τρεις και τέσσερις φορές το χοιρινό μέσα στην εβδομάδα. Και μετά οι κοιλιόδουλοι, τροφαντοί κυριούληδες αναρωτιούνται πως ανεβαίνει η χοληστερίνη και τα τριγλυκερίδια... αδυσώπητη η κρεατοφαγία.
Υ.Γ. δεύτερον: Γνωριμίες γάμου “Louisa”. Κυρία μοντελίστ ονόματι Ελλάδα, εκατόν ογδόντα ενός χρονών απελευθερωμένη,με έφεση στα ναυτιλιακά,τουριστικά και στη δικομανία, πανέμορφη, εύκρατη,με δασικές εκτάσεις, με υψηλότερο υψόμετρο στα 2.917 μέτρα, γαλουχημένη σε δύσκολες καταστάσεις, με υποχρεωτικά πλεονασματικούς προϋπολογισμούς επιθυμεί γνωριμία γάμου με κύριο ευρωπαϊκής καταγωγής με σοβαρό και πειθαρχημένο χαρακτήρα, τρυφηλές επενδύσεις με σκοπό το γάμο και τη διαχείρηση των οικονομικών και άλλων υποθέσεών της. Δεκτά τα παιδιά, παραγιοί, αποπαίδια και πρότερη αποτυχημένη σύναψη σχέσης.
Υ.Γ. τρίτον: Το κυριακάτικο μπάνιο είναι σαν το παστίτσιο της μαμάς. Η ιδέα να γεύεσαι την τρίπατη λιχουδιά, που απαρτίζεται από κιμά, ζυμαρικά και μπεσαμέλ ακούγεται θεσπέσια και υπέροχη, αλλά μέχρι να τελειώσει το ταψί, έχεις φάει έξι φορές το ίδιο φαγητό και έχεις αναφωνήσει: «Ήμαρτον! Όχι άλλο χοντρό μακαρόνι!». Έτσι, ανυπομονείς να λιαστείς τη μόνη μέρα ελευθερίας και να πλατσουρίσεις στα κρυερά νερά, αλλά μετά συναντάς κίνηση, ακριβές ξαπλώστρες, αμμωνία στο φουλ στα ρηχά, μάνες που ουρλιάζουν δίνοντας τα όλα στον απόηχο του βαπτιστικού όνοματος, ελάχιστο χώρο να ανασάνεις και πάει λέγοντας. Προτιμώ φακιές και μπάνιο μόνο τις καθημερινές στην άδεια.
Υ.Γ. τέταρτον: Και όπως λέω πάντα… hormones are the devil…και οι πατάτες οι τηγανιτές, too!
