Έχω βαρεθεί να ακούω τους αν μη τι άλλο χαζούς και υπανάπτυκτους τίτλους των γυναικείων περιοδικών. Δηλαδή σε τι κοινό νομίζουν ότι απευθύνονται; Είναι δυνατόν να διαφημίζεις εξασέλιδο αφιέρωμα «Πώς να κάνετε τέλειο κορμί σε δύο μήνες πριν την παραλία!» και να περιμένει έστω και το παιδί του κυλικείου που φέρνει τους πρωινούς ντεκαφεϊνέ στις δημοσιογραφικές κυράδες, να πουλήσει μια κόπια του εντύπου; Ποιά γυναίκα πιστεύει δηλαδή πως ενώ τσάκιζε όλο το χειμώνα το ταψί με το κις λόρεν μπέικον-τυρί-αυγοτάραχο και μετά έπεφτε για ύπνο κατάκοπη από την κούραση όλης της ημέρας να έχει κορμί φιδίσιο;! Και φυσικά είναι η ίδια γυναίκα που θα γελάσει και μόνο στο άκουσμα του προαναφερθέντος ρεπορτάζ.
Ιδιαίτερα οι girly, χαρωπές, λες και έφαγα ένα κιλό ζαχαρωτά πριν μιλήσω φωνές που εκφωνούν τα βασικά θέματα των γυναικείων περιοδικών, έχουν αρχίσει να μου δημιουργούν την εντύπωση πως εγώ έχω μείνει πίσω σε αυτά και τελικά, είναι πρακτική μας να ρουφάμε ήλιον και άλλα ευγενή αέρια, που λεπταίνουν τη φωνή μας σε εκνευριστικό βαθμό, γιατί αυτό είναι sexy και θελκτικό. Μη με αφήνετε στο σκοτάδι, λοιπόν. Να με ενημερώνετε γι’αυτές τις νέες μακρόπνοες μεθόδους φλερτ. Μην τα κρατάτε όλα για τον εαυτό σας, επειδή έτυχε να ήμουν άρρωστη στην παράδοση του μαθήματος αυτού της χημείας.
Γιατί η μουσική υπόκρουση στις διαφημίσεις αυτές, τι έχει να σας πει; Επειδή, δηλαδή, είσαι γυναίκα σώνει και ντε και με το έτσι θέλω πρέπει να ακούς ποπ-άκια αδιάφορης ποιότητας και χαμηλού επιπέδου αισθητικής. Και όχι! Δεν περιμένω να ακούσω από τη διαφήμιση του περιοδικού «Πλέξιμο, κυνηγεσία αρσενικών και ομορφιά βατραχοπέδιλου» Μπαχ, αλλά κάτι πιο ηχητικά όμορφο, θα μπορούσαν να βρουν.
Και η παραφουσκωμένη εμμονή με τα ζώδια με ενοχλεί, αλλά δε θα τη σχολιάσω εκτενώς, επειδή ο καθένας μπορεί να πιστεύει και σε ένα τοτέμ από ξεχαρβαλωμένα κατσαρολικά και να θεωρεί πως οι οιδαλές αμυγδαλές του είναι προανάκρουσμα θεόρατων αλλαγών στη ζωή του και περί ορέξεως πρωινής κεμπάπ γιαουρτλού και ρος μπιφ ωμό.
Εκεί που το γέλιο μου ακούγεται ως το άλλο στενοσόκακο είναι με τα «σοβαρά» εργασιακά κείμενα του τύπου «Τι να κάνεις στη ζωή σου ώστε να μπορείς να αγοράζεις κρέμες με βασικό συστατικό το θαυματουργό χαβιάρι» ή «Δέκα μείζονα προβλήματα στο περιβάλλον της εργασίας και άλλες ιστορίες καθημερινής τρέλας και σχιζοφρενούς προγράμματος». Μετά από αυτά τα ρεπορτάζ έχω μια βαθειά επιθυμία να γράψω το εξής άρθρο: «Πώς καταλήγεις ακολουθώντας τις συμβουλές ενός γυναικείου περιοδικού». Απλά.
Τοιουτοτρόπως, το θέμα ΣΕΞ για τα γυναικεία περιοδικά είναι ότι το σκόροδον για το σουβλάκι... θεμελιώδης και απαράβατος πιασιάρικος τίτλος εξωφύλλου με ροζ ή στο τσακίρ κέφι πορτοκαλί κεφαλαία γράμματα. Και είμαι ΟΚ, όταν όλο αυτό περιόριζεται σε μεθόδους φλέρτ και ματζουνίων για να πέσουν στα δίχτυα σου τα αρσενικά. Είναι διασκεδαστικό, βεβαίως βεβαίως (ΠΑΝΤΑ, αν δεν έχεις χιούμορ) να διαβάζεις πως με το τίναγμα του μαλλιού ή το στροβίλισμα της δεξιάς τούφας έως ότου να μπερδευτεί το κοτσίδι στο δάχτυλο και μετά ή να πρέπει να κόψεις το δάχτυλο ή τη μπούκλα, ερεθίζει έναν άνδρα και του στέλνει μηνύματα μετωπηδόν ότι φτιάχνεις καλό και μελωμένο ραβανί, αλλά είμαι κάθετη και αυστηρά αντίθετη με την προτροπή ξεσαλώματος σε σημείο κορυβαντισμού λες και ζούμε τη σεξουαλική χειραφέτηση του ’80.
Εκεί που τα δίνουν όλα όμως οι συντάκτριες των γυναικείων περιοδικών και γίνεται του αναψοκοκινισμένου κορδελιού και του παχυλού ποικιλόχρωμου μοσχαναθρεμμένου ερίφιου είναι οι ΔΙΑΙΤΕΣ. «Πώς να κάνετε οπίσθια αλά Λόπεζ, γλουτούς αλα Τζολί, μπράτσα αλά Χάγιεκ, στήθος αλά κρέμ και κουτουπιέ αλά πολίτα». Πάντα αναρωτιέμαι πως τελικά θα ήταν η γυναίκα εκείνη που θα είχε υπερμεγέθη οπίσθια σαν την Σακίρα με λεπτεπίλεπτους γλουτούς σαν τη Ζιζέλ, πλάτες σαν την Άνιστον και στήθος σαν τη Μενεγάκη. Οπτικά, δηλαδή, δε θα έμοιαζε όλο αυτό το πακετάκι με μεταλλαγμένο κοτόπουλο; Ή με πρωταγωνίστρια του Άβαταρ; Ή έστω Πετρούλα;
Επιπλέον, στις περιπλανήσεις μου μέσα στις σελίδες των εντύπων ετούτων παρατηρώ μια συνεχή και έντονη αναρώτηση εκ κορασίων προερχόμενη «Τι θέλουν οι άνδρες από τις γυναίκες;», «Τι ζητά ένας άνδρας από το ταίρι του;», «Τι σκέφτονται οι άνδρες για εμάς;», «Τι λένε οι άνδρες για εμάς στις μεταξύ τους συζητήσεις;» και άλλα τέτοια χιμαιρικά. Ας το πάρουμε απόφαση. Υπάρχει έστω μια από εμάς που να έχει βάσιμη υποψία ότι ένας άνδρας θα πάρει τηλέφωνο το φίλο για να αναλύσουν ζητήματα όπως «Τι σημαίνει που έβαλε ζαχαρίνη στο τσάι της με γεύση φρούτα του δάσους και αρωματισμένο κολίανδρο;», «Γιατί χτένισε τα μαλλιά της με τη βούρτσα ισιώματος σήμερα το πρωί και συνδύασε την κροκό τσάντα με το μπεζ mule, ενώ μου είχε τάξει να φορέσει τα μαύρα ψηλοτάκουνα με τη δερμάτινη τσάντα φάκελο;», «Γιατί η καλή μου σήμερα το βράδυ προτίμησε να φάει του σκασμού αμπελοφάσουλα με μια κουταλιά ελαιόλαδου και όχι τον τραχανά που μου έστειλε η μητέρα μου από το χωριό;». Δεν υπάρχει. Επομένως γιατί τόσο μελάνι για το τίποτα; Δηλαδή, ΕΛΕΟΣ. Δώστε μου και άλλη μόδα και κριτικές ταινιών.
Εν τέλει, συγγνώμη σε όλα αυτά τα περιοδικά, γιατί με αυτά μεγάλωσα και με αυτά έμαθα μόδα. Αλλά ήρθε ο καιρός να απαγκιστρωθώ και να κάνω την επανάστασή μου! Όπως ακριβώς συμβαίνει με την έφηβη κόρη, που ενώ σαν παιδούλα εκθείαζε τις τεχνικές μακιγιάζ της μαμάς της και τις μεθόδους αποτρίχωσης, μετά μεγαλώνοντας συνειδητοποιεί ότι τελικά ούτε η μπλε σκιά σε όλο το κινητό του βλεφάρου δεν είναι hot ούτε καν κανονικό μακιγιάζ ανθρώπινο, αν και το ’80 μπορεί να ήταν και προχωρημένο και τάση, αλλά ούτε και το φρύδι μισοφέγγαρο αναδεικνύει το μάτι. Έτσι ακριβώς συμβαίνει και με τα αγαπημένα γυναικεία περιοδικά. Απομυθοποίηση, τώρα, λοιπόν!
Υ.Γ. πρώτον: Nαι... ναι... το μόνο που μας έλειπε σε αυτήν τη χώρα ήταν οι πατριωτικές φαμφάρες της Μουτσάτσου! Πως τα καταφέρνουμε όλα και τα ρεζιλεύουμε, είναι αξιοπερίεργο σίγουρα!
Υ.Γ. δεύτερον: Και πολλές φορές θέλω να απαντήσω σε ερώτησεις όπως «Έχετε μπλουζοφορέματα;», πως «Κιτς ρούχα θα βρείτε απέναντι!».
Υ.Γ. τρίτον: Kαι δεύτερο ναι... ναι... αν το βεβαρυμένο κάρμα μου επιθυμούσε να με εκδικηθεί στην επόμενη ζωή μου, θα ξαναγεννιόμιουν άνδρας. Δεν έχω χειρότερο.
Υ.Γ. τέταρτον: Αυτό που πράττουν μερικές γυναίκες σε παραλίες ή άλλους δημόσιους χώρους τώρα που αρχίζει η μεγαλύτερη έκθεση της δερματικής επιφάνειας, να ξεμπιμπικιάζουν τους άνδρες, τα παιδιά τους και όποιο άλλο προσιτό έμβιο ον με επιφανειακές φλεγμονές σμήγατος, είναι η απόδειξη της θεωρίας του είδους του Δαρβίνου ότι όντως καταγόμαστε από τα μαϊμούδια... μαϊμού, δηλαδή, εξέλιξη της κουλτούρας μας επήλθε με την πάροδο του χρόνου! Καλοκαίριασε και μπλιάχ!!!!!!!
Υ.Γ. πέμπτον: Και τρίτο ναι... ναι... το μουστάκι είναι πολύ καλό δείγμα πιστοποίησης της καλής γεωργικής παραγωγής και σοδειάς του αρακά και του αμπελοφάσολου, αλλά ΟΧΙ εύμορφο και ωραίο κοσμητικό στοιχείο για το γυναικείο πρόσωπο! Εξαιρούνται από το γενικό κανόνα οι κόρες, εγγονές και θειάδες του Μπάρμπα-Στάθη. Ζήσε Μάη μου, να φας μουστάκι...
Υ.Γ. έκτον: Σε συζήτηση με φίλο μου:
- Αααα... είμαστε μαζί τρία χρόνια.
- Οπότε θα σκέφτεστε να συζήσετε ε;, λέω εγώ.
- Α μπα. Δε λειτουργούμε έτσι.
- Α, μάλιστα!
(Πρώτον, όπου ακούς πολλά ΑΑΑΑΑ, κράτα και μικρό καλάθι. Δεύτερον, η μύχια σκέψη μου: Eσύ δε λειτουργείς έτσι. Εκείνη μάλλον έχει φτάσει στο κέντημα του ποδόγυρου του νυφικού.)
Y.Γ. έβδομον: Η τσιριχτή φωνή της Μουτσάτσου εκμυστηρεύεται:
- Όλο αυτό μου βγήκε αυθόρμητα! Τρεις βδομάδες το ετοιμάζαμε.
(Μετά από τρεις βδομάδες προετοιμασίας, δε το λες και αυθόρμητο, αλλά καραπροβαρισμένο!)... Ξεκίνησα με Μουτσάτσου και τελειώνω με Μουτσάτσου! Ένας φαύλος κύκλος έκλεισε.
