(To παρακάτω κείμενο δεν έχει σχέση με την αριθμητική. Πόρρω απέχει και από τα γνωστά μου κείμενα κρίσης και κατάκρισης. Δεν είναι διόλου δηκτικό, αλλά ωφέλιμο... διδακτικό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Άλλωστε, εξομολογήθηκα πρόσφατα και είπα να τη διατηρήσω για λίγο την εξιλέωση. Εξού και η διδαχή. Στην επόμενη γωνία με περιμένει είτε το λαχταριστό προφιτερόλ σε περίοδο νηστείας, είτε το λεοπάρ σατέν φόρεμα εωθινής ακαλαισθησίας... «Θου Κύριε, φυλακή τω στοματί μου.»)
(Όπως καταλαβαίνει ο καθένας, πάλι θα συντάξω ένα κείμενο χωρίς κανένα ειρμό με βασικό σκελετό το τίποτα, νόημα κανένα και μηδενική ουσία, που δε θα διαβάσει κανείς και καμία... είμαι τόσο περίφανη για τον ευατό μου ωσάν μητέρα που καυχιέται για τα τριανταδύο μάστερ και άλλα τόσα διδακτορικά άνεργου μέσου Έλληνα πολλά υποσχόμενου. Νιαρρρρρ!!!!)
Λοιπόν, αυτό που πάντα υποστηρίζω με όλη τη γυναικεία μου αξιοπρέπεια, σεμνότητα και αξία του στιλ είναι πως το κάθε μέγεθος έχει τα δικά του στιλιστικά τερτίπια για επίτευξη ασυναγώνιστης εμφάνισης.
Για να μη μακρολογώ...
Π.χ. τα ολιγόσιτα κορίτσια που συνήθως συνοδεύονται από όχι τόσο μεγάλο ύψος και όχι τόσο λίπωδη ιστό εδώ, εκεί και παραπέρα καλό είναι να αποφεύγουν το κάθετι ογκώδες, που θα δείχνει τεράστιο και υπερμεγέθες από όποια γωνία της γης και αν το δεις, αποδεικνύοντας πως η σύγκριση του μινιόν σώματος με το μεγάλο κολιέ ή την βαλίτσα-τσάντα δεν ωφέλησε κανέναν οπτικά, πόσο μάλλον τον Μπιμπίλα.
Σε αντίθεση με όλα τα παραπάνω, τα κορίτσια medium ενδεχομένως είναι και τα πιο τυχερά, γιατί όχι μόνο πάντα βρίσκουν στα καταστήματα το μέγεθος τους, αφού οσό και ζήτηση να υπάρχει, το κοινότυπο μέγεθος του μέσου σωματότυπου το προμηθεύονται όλοι οι έμποροι με τα κιλά και τα καντάρια. Και εκεί που νομίζεις πως όλα βαίνουν καλώς για σένα και είναι παιχνιδάκι να βάζεις και να βγάζεις ρούχα, ο καθρέπτης σε κάποιες περιπτώσεις δεν αντικατοπτρίζει το επιθημητό αποτέλεσμα. Και τότε σιχτιρίζεις για το κατσικάκι στη γάστρα που ξαντέριασες με ιατρική χειρουργική και φυσικά αλάνθαστη μέθοδο το προηγούμενο βράδυ, αφού το ξέχειλο προκοίλι σου υπενθυμίζει πως όλο το υπόβαθρο της ζωής σου πατάει πάνω σε λεπτές δε θα το έλεγα γραμμές, αλλά σε εξήντα κιλά γραμμές και άλλα τόσα γραμμάρια σαφέστατα. Σε αυτές τις περιπτώσεις, το φαρδύ τοπ και το στενό παντελόνι σε σώζει από τη μετωπική σύγκρουση ειδώλου στον καθρέπτη και συνεχίζεις να ορέγεσαι τους εδώδιμους πειρασμούς τρίβοντας την οιδαλέα κοιλίτσα σου. Γιάμι, γιάμι... γιάμι, γιάμι!
Τώρα, αν είσαι από τις γυναίκες που ευχαριστιούνται με τους πληθωρικούς γοφούς τους ανατροφοδοτώντας το γλουτιαίο θαύμα τους με υδατάνθρακα, άσκηση των σιελογόνων αδένων και ώρες μπροστά από τα πάλαι ποτέ talk shows του Μικρούτσικου, σου βγάζω το καπέλο για την προαναφερθείσα οικοδόμηση περιττού λίπους και σου κλείνω και το μάτι το δεξί! Και μετά από τα μέτριου χιούμορ τσιγκλίματα έρχεται η κατάνυξη με τα μεγαλιώδη φορέματα και τα όμορφα αβυσσαλέα μπούστο! Το μόνο που μπορεί να σας χαλάσει τη διάθεση είναι λίγο τα μπράτσα, που δεν ωφέλησαν κανέναν εκτός από τον Κάχι Κακιασβίλη, αλλά τόσα μπολερό, τόσα κοντά τζιν μπουφανάκια και άλλα τόσα χίλια δυο κόλπα μοδιστρικά υπάρχουν, ζουν και ράβονται... δε σας φοβάμαι... κάτι θα ανακαλύψετε!
Το μόνο που θέλω να πω είναι να σας αρέσει το σώμα σας όπως είναι, γιατί ένας άνθρωπος που τρώγεται με το κορμί του, τα κιλά του και τα ρούχα του χάνει πολλά από τη ροή της ζωής. Άλλωστε, μια φτώχεια και μια ανεπάρκεια σιτηρών θα τη βιώσουμε (ελπίζω όχι και στο φυτικό κολλαγόνο!), οπότε κοντός ψαλμός αλληλούια! ΑΛΛΗΛΟΥΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!
Υ.Γ. πρώτον: Με την οικονομική κρίση, επανεμφανίστηκε η ευγένια και η απόλυτη εξυπηρέτηση εκ μέρους των διάφορων μικροεπαγγελματιών. Με το που μπουκάρεις σε ένα μαγαζί, ολοθύμως σε προϋπαντά ο ιδιοκτήτης και σε ρωτάει τι θες, τι γυρεύεις και που πας. Όταν όμως αυτό το μαγαζί είναι απλά το περίπτερο και με βλέπεις να κοιτάω τα παγωτά, τι να θέλω η έρμη;;;; Τουμποφλό;;; Την τράπουλα της Κατίνας; Ένα κοτομπέϊκον ξεροψημένο; Ένα χουλα-χουπ φωσφοριζέ;
Υ.Γ. δεύτερον: Εν τέλει, κύριε περιπτερά, θέλω ένα παγωτο με καβουρντισμένα αμύγδαλα, αφρυγάνιστο χωνάκι, γευστική βανίλια Μαγαδασκάρης και κρατσανιστό περίβλημα σοκολάτας γάλακτος... ή μήπως μια δροσερή γρανίτα αβοκάντο με γέμιση ώριμης φράουλας και πετροκέρασου... Τελικά, χρειάζομαι βοήθεια.-
Υ.Γ. τρίτον: Συζήτηση με ταξιτζή (άνδρα!):
| - |
Είσαι παντρεμένη; Έχεις παιδιά; |
| - |
Όχι. Όχι. |
| - |
Μα γιατί; Εσύ πρέπει να φαίνεσαι περιζήτητη νύφη! |
| - |
Εεεε... υπάρχουν και τα προφυλακτικά.Γι’αυτό. |
| - |
Ε και εσύ σκίσ’το ή κάνε τρύπα με καμιά καρφίτσα. |
(Οι ταξιτζήδες μου προκαλούν το ίδιο συναίσθημα με αυτό που προκάλεσε και το εκκαθαριστικό της εφορίας, όταν το πρωτοέβγαλα από το φάκελο... ΣΟΚ!)
Υ.Γ. τέταρτον: -Μαμά, δε μαγείρεψες σήμερα! Αυτό ήταν; Μας εγκαταλείπεις;
Υ.Γ. πέμπτον: Και όπως λέω και στη μητέρα μου 'Εδώ, ο παπάς μου είχε πει όχι μια αλλά 3 φορές "ΑΠΕΤΑΞΑΜΗΝ ΤΟ ΣΑΤΑΝΑ, ΑΠΕΤΑΞΑΜΗΝ, ΑΠΕΤΑΞΑΜΗΝ" ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΕΚΑΝΑ, ΘΑ ΚΑΝΩ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΕΣΥ?" Και συνεχίζω να αφήνω «Ανάστα ο Κύριος» το δωμάτιό μου , κάθε φορά που φεύγω... dirty, dirty girl...
