Ιστορία πρώτη
Αν αναρωτιέσαι τι καιρό κάνει βλέποντας τον κόσμο στους δρόμους και οι δικοί σου αισθητήρες είκαζεις πως λαμβάνουν με διαφορετικό τρόπο τις εξωτερικές καιρικές συνθήκες, δεν είσαι ο μόνος (κατάληξη – ος... μου επιτρέπετε να έχω την παραίσθηση ότι με διαβάζει που και που κανένας άνθρωπος ή έστω άνδρας!). Το ίδιο συμβαίνει και με μένα! Ας το κάνουμε γκρουπ... μπορούμε να είμαστε και συν-ιδρυτές! Μπορούμε να το ονομάσουμε «Αυτό το ανηφόρορι το χαλικόστρωτο, που λέγεται ζωή!». Μπορούμε να φοράμε και ροζ στολές με χρυσούς κεραυνούς στους ώμους!
Τέλος πάντων...
Βρισκόμαστε, λοιπόν, στη μεταβατική περίοδο μεταξύ ζέστης-ψύχρας-υγρασίας. Ο καθένας προστατεύει το σημείο που δέχεται τις πρώτες κρούσεις της κρύας αύρας όπως όπως. Και όταν λέω «όπως-όπως», το εννοώ. Πραγματικά! Σχεδόν εξωπραγματικά!
Το κακό είναι ότι είμαι αμερίμνη και χωρίς να έχω πάρει προφυλάξεις και στην επόμενη γωνία αδημονεί το κακό και όπως λέει και η γιαγιά μου «Το κακό δεν αργεί να γίνει!». Και φυσικά, δεν αργεί να γίνει! Γίνεται από το πρωί και το κουβαλάς κάθε επώδυνο επόμενο λεπτό της ημέρας, προτρέποντάς σε να ασπαστείς μη κοινά αποδεκτές απόψεις όπως π.χ. Το Αλτσχάιμερ δε φαντάζει τόσο επώδυνο.
Μετά απέναντι σου κάθεται και σε κοιτά στα μάτια (κατευθείαν στην κόρη του ματιού... στόχο που τον έχει ο άτιμος!) ένας κύριος που έχει ντυθεί γαλλική σημαία και ανήκεστα πλήττει την αισθητική όλων! Και δεν είναι μόνο το μπλε-κόκκινο-λεύκο σα χρωματικό τρίπτυχο που με τσίγκλησε να προσέξω το outfit περαιτέρω με την περιέργεια μικρού παιδιού μπροστά από το Penthouse με αφιέρωμα «Κορίτσια στο ήλιο και άλλες γαστρονομικές λιχουδιές» , αλλά το ότι είχε συνδυάσει το μαγιώ ριγέ μπλε-λευκό, κόκκινη μπλούζα, κόκκινο ρολόι, μπλε σαγιονάρα με κασκόλ! Αλήθεια! Περασμένο σα σφιχτή θηλιά στο λαιμό έσφιγγε τον οισοφάγο του σα τσαντισμένος πύθωνας και έξω το θερμόμετρο να δείχνει 30 βαθμούς Κελσίου, 20% υγρασία, 2% όζον και άλλα ενοχοποιητικά αέρια. THIS IS PERFECTION FOR MY EYES!
Έπειτα, εκείνος κατέβηκε στο Χαλάνδρι, εγώ στο Νομισματοκοπείο και οι δρόμοι μας χωρίστηκαν για πάντα.
THE END
Ιστορία δεύτερη
«Τα ρούχα κάνουν τον άνθρωπο. Οι γυμνοί άνθρωποι έχουν μικρή ή μηδαμινή επιρροή στην κοινωνία»
Mark Twain, 1835 -1910, Αμερικανός συγγραφέας.
Ιστορία Τρίτη
(Στις παρενθέσεις αυτά που σκεφτόμουν και δεν ειπώθηκαν. ‘Ολα τα άλλα σας τα μεταφέρω ως έχουν... περίπου!)
Μιλώντας με έναν Γάλλο τουρίστα στο τρένο...
- Hello… Can I ask you something?
- Hello! (Ενθουσιασμός!) Tell me… (EVERYTHING ABOUT YOUR LIFE, YOUR ΗOBBIES, OUR LIFE in France, my love!!!)
- Why Greeks are not trendy, like you?
- Because we have to deal with our poverty, first… like me.
Ιστορία Τέταρτη
Μια φορά και ενάν καιρό, ήταν μια μοδίστρα. Έραβε όλη τη μέρα και όλη τη νύχτα. Ήταν πολύ καλή στο κόντεμα, το στρίφωμα και είχε και μια ιδιαίτερη τέχνη στο στένεμα, για την οποία φημιζόταν σε όλη την οικουμένη. Γι’αυτό και επειδή είχε ρίξει τις τιμές σε εξευτελιστικά επίπεδα ήταν γνωστή της πάσης και πολλές κυρίες της αφρόκρεμας του Κολωνακίου, κατεύθαναν στα εξωτικά Πετράλωνα (τρεις συγκοινωνίες και δύο τσιγάρα δρόμος) με καμήλες και συνοδεία των επτά νάνων στο σπιτικό της και έφτιαχαν σεμιζιέ φορέματα και μεταξωτά ζιπ-κιλότ.
Μια ηλιούλουστη μέρα, από αυτές όμως που από το πρωί φαίνεται οτι θα πάνε κατά εωσφόρου όλα τα πράγματα, πέρασε το κατώφλι του τίμιου σπιτικού και λίκνου της μοδιστρικής τέχνης, μια υψίφωνος σπάνιας πλαστικής ομορφιάς και απροσπέλαστης σιλικόνης, που ενώ λέγεται πως είχε καταβολές αρχαίας φυλής Ρομ, τελικά λόγω της τροπής που είχε πάρει η εξωτερική της εμφάνιση από την θεόσταλτη μουσική έμπευση της αρχαίας στιχουργού, έμοιαζε περισσότερο με Ζιμπαμπουανή ικέττισα στο ναό Μπουζουκλερία.
Τέλος πάντων, ήθελε μια τουαλέτα να ράψει, γιατί το πάλκο της θεόσταλτης τέχνης την οποία υπηρετούσε, απαιτούσε μεγαλειώδη αισθητική και σύννοια στιλιστική. Και εκείνη διατηρούσε τη ψυχή, το σώμα και τη φωνή της πάντα καλλιεργημένα και αξιοζήλευτα. Γιατί όχι και την εμφάνιση της με φορέματα μόνο για εκείνη φταγμένα;!
Βέβαια, το οικονομικό ήταν ένα ζήτημα. Γιατί από τότε που η επιρροή του Δωδεκάθεου δεν ήταν τόσο καθολική όσο τότε, που ο Ζευς Καρράς ήταν πρώτο όνομα, και είχαν παρεισδύσει και κάτι άλλες ελαφρολαϊκές αιρέσεις μουσικής ποπ κουλτούρας στα έντεχνα πέριξ της νύχτας, δεν υπήρχε το άφθονο χρήμα στα μαντεία και στα ωδεία. Αφού για να φανταστείτε, αναγκάστηκαν οι διαχειριστές της πίστης και της συντήρησης των μουσικών ναών, να ρίξουν την ως τότε ντε φάκτο και ντε γιούρε τιμή του οινοπνεύματος (χρηστικής σημασίας για τη μεταμεσονύχτια κάθαρση της ψυχής των πιστών) στα εκατόν είκοσι ευρώ ντεμί σεζόν. Αυτό το γεγονός υποβάθμισε το ρόλο της αοιδού και οι τουαλέτες πια δεν ήταν μάξι, αλλά μίνι.
(Οι επικριτές των επικριτών των μίνι, έλεγαν πως κατακρίνουν το μήκος των ενδυμάτων, γιατί μόνο τα ωραία θεόσταλτα μπούτια των θεών του Λαϊκού Πενταγράμμου μπορούν να τα φορέσουν και όχι τα μοσχαρόμπουτα μερικών ξεπεσμένων μικρο-θεοτήτων (μιλάμε για Νηρηίδες, Μούσες και κάτι τέτοια άλλα ξεπεσμένα χερουβείμ, που κανείς δεν τα ακούει πια και τα άσματά τους ήταν ηχογραφημένα σε κασέτες για walk-man! Βλέπε, Γαλάνη.)
Η αοιδός μίλησε για όλα αυτά στη μοδίστρα και τις έδειξε και πρόσφατο φωρογραφικό υλικό από την περιοδεία της στην ανατολική Θεσσαλία, οπού οι πιστοί είχαν σηκωμένα τα χέρια τους και έδειχναν προς αυτήν... δείγμα της απόλυτης αποδοχής των στίχων του ψαλμού και της μουσικής σύνθεσης του έγχορδου συνοδευτικού λατρευτικού, εκκλησιαστικού οργάνου, το γνωστό ως μπαγλαμαδάκι.
Τελικά, αποφάσισαν τις διαστάσεις του φορέματος, οι οποίες συνέπιπταν και με τις διαστάσεις του σκυλόσπιτου για το τσιου-ά-ου, που έτρεφε στον κόρφο της η αοιδός και έτσι, για άλλη μια φόρά βγήκε κερδισμένη, αφού με μια οικοδομική μελέτη είχε και ναό λατρείας και κατάνυξης του μικρού της ιερού κατοικιδίου και ντέσεν στα μέτρα της. Οι διαστάσεις για την ιστορία ήταν 0,20 το ύψος με 0,50 το ύψος και 0,30 το πλάτος (με μια μικρή αλλαγή στο πατρόν στο ύψος του μπούστου, που ευτυχώς δεν κόστισε μια περιουσία στον επιχειρηματία, αφού αποφασίστηκε μετά από σύσκεψη του μακιγιέρ, στιλίστα και της ίδιας, πως θα αφαιρούσαν κάποια μπριγιαν και κάποια ζιργκόν από το ντεκολτέ για να έρθει μια η άλλη η κοπτοραπτική εσχατολογική πανδαισία!).
Τελικά, όλα πήγαν καλά και η τουαλέτα ράφτηκε και όταν η άγια εφορία είδε την απόδειξη από τη δημιουργία του θεάρεστου ενδύματος, επισήμανε πως πρέπει να γίνει και επιστροφή φόρου στη συγκεκριμένη αοιδό και κοινωφελές ταμείο για περαιτέρω εισροή χρηματικών εμβασμάτων ως ένδειξη ευχαριστιών της ύπαρξης τόση καλαισθησίας σε μια μόνο θεά.
Τέλος καλά, όλα πανέμορφα. Γαβ... γαβ.
THE END
Υ.Γ. πρώτον: Συζήτηση με την μανικουρίστα:
- Βέρα, πήγες σε άλλη για τα νύχια σου...
- Μα, ήσουν σε διακοπές…
- Απαράδεκτο!
(Και μετά μου φαίνεται περίεργο, που στραβομουτσιουνιάζουν οι γιατροί, όταν βλέπουν τα ορνιθοσκαλίσματα άλλου γιατρού στο βιβλιάριο υγείας...)
Υ.Γ. δεύτερον: Έρχεται στη ζωή της γυναίκας η στιγμή που το φούξια μετρατρέπεται σε απαγορευτικό χρώμα. Είναι η στιγμή της εμμηνόπαυσης.
