 |
Εσπασε το σκοινί, το λαστιχωτό, το παχύ, που μοιάζει με τεράστια κάμπια, το πλεχτό του εθνικού μας μπάντζι τζάμπινγκ; Πριν ακόμη πήξει το τσιμέντο των προχτεσινών εκλογών, άρχισε το νοικοκύρεμα, αυτό που καλύπτεται πολιτικώς από «προεκλογικές εξαγγελίες». Αυτό που κατάλαβα από τις ανακοινώσεις, τις ευχαριστίες και τα προσκυνήματα του Σαμαρά στις διάφορες μορφές πατρίδας που επικαλέστηκε ήταν πως ο ίδιος, ως ηγέτης του κόμματος που βγήκε πρώτο, δικαιούται την πρωθυπουργική έδρα, πράγμα που ίσχυε στο μυαλό του και όταν ήταν ηγέτης του κόμματος του 19%, επειδή και με 19% πάλι πρώτο κόμμα ήταν το κόμμα του. Κατάλαβα πως δεν πρόκειται να υπαχθεί ο Καμμένος στα κόμματα, μέσα στο μυαλό του υποψήφιου πρωθυπουργού, αλλά μάλλον θα επιλέξει την οδό του κανιβαλισμού, υποσχόμενος θώκους σε στελέχη - κλειδιά των Ανεξάρτητων Ελλήνων, όπως ακριβώς συνέβη με το αλήστου μνήμης ΛΑΟΣ που απέμεινε με τρεις οπαδούς που κάνουν παρέα με έναν κούκο. Το άλλο που κατάλαβα είναι πως το μνημόνιο ή τα μνημόνια ή ό,τι άλλο δανειακό ή μη ανεκτό ενοχλούσε, βασάνιζε και απωθούσε τους Ελληνες, δεν πρόκειται να πειραχτεί μήτε κατά κεραία. Θα ξαναβγαίνουν υπουργοί λέγοντας «δεν καλύψαμε το στόχο του διμήνου» και θα φορτωνόμαστε μετρητές απαιτήσεις, θαρρείς και είμαστε μέσα στη γαλέρα και μας ταΐζουν σάπιο παξιμάδι. Οσο για το συνταξιούχο που «αποκαθίσταται», είναι ένας τύπος σαν τον Ριπ Βαν Ουίνκλ που κοιμήθηκε νεραϊδοπαρμένος και ξύπνησε μετά είκοσι έτη, για να συναντήσει μια νέα χώρα που δεν αναγνώριζε ντιπ.
Ναι, δεν πρόλαβε να στεγνώσει το τσιμέντο και παραγγέλθηκαν νέα, αισθητικώς προχώ, τσιμεντένια μποτάκια, κλογκς, για τον καθένα μας. Τα λάθη, οι αβλεψίες και οι αμετροέπειες του Σύριζα, που τους πρέπει απλώς μια ηθογραφική σελίδα σε λαθρόβιο περιοδικό, θα γίνουν ο εύκολος στόχος περιγραφής τι μας έμελλε δεινό και ποιος ήρωας εκ Μεσσηνίας μας εγλίτωσε. Κι όμως, 26,9% του Σύριζα, 12,3% του ΠΑΣΟΚ, 6,3% της ΔΗΜΑΡ και 4,5% του ΚΚΕ, μας κάνουν ακριβώς 50% των προχτεσινών ψηφοφόρων. Είναι διάφορες φυλές της Αριστεράς, από την πιο οργανωμένη και δηκτική έως την πλέον γιαλαντζή που παραμένει ένα κρυμμένο άθροισμα, επειδή μας έπεισε η Ευρώπη πως πρέπει να λειτουργούμε στο πλαίσιο ενός ακατανόητου κινέζικου καταλόγου: μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί, δανειακοί και δανεικοί, τέτοια, μη πολιτικά σύνορα. Ενα 50% που έριξε τόσο φαρμάκι η μια παράταξη στην άλλη, ώστε δεν είναι να απορείς με τέτοια φαρμακίλα πώς όλοι αυτοί θεωρούν πιο αξιόπιστο τον Καμμένο και τον ΛΑΟΣ από τις μεταξύ τους κουρελιασμένες σχέσεις. Είδατε πώς στράφηκαν οι σταγόνες του δεξιού υδράργυρου γύρω από τέως αλληλοϋβριζόμενες γκρούπες, όπως στελέχη του ΛΑΟΣ, της Ντόρας, του Καραμανλή και Σαμαρικών. Αλλά αυτά δεν θεωρούνται συνιστώσες: είναι θεότητες, που λατρεύονται καταθέτοντας στεφάνια.
Ναι, έσπασε το σκοινί. Εντέλει ήταν μπάντζι τζάμπινγκ και όχι μια σειρά από κωλοτούμπες.
