Ο ταραμάς
16.1.2009 - 8:57:15 AM
Λίγα ξέρω γιά τον ταραμά, εκτός από το ότι μου αρέσει. Στο αυγοτάραχο, ίσως μετράει περισσότερο το ασημένιο μαχαιρίδιο με το οποίο το ελευθερώνεις από το κερί. Στα αβγά του χταποδιού, ίσως μετράει το να υπάρχει στην βάρκα τηγάνι με καλό λάδι, γιά να τα φάς συμπαγή και αλληλοκολλημένα, ωσάν κολιτσιάνους. Αλλα ο ταραμάς ,εκτός από επώνυμο γνωστού καζινόβιου, είναι δύο φυλές. Ενας άχροος και ένας έντονα ροζέ,μυριστικός προφανώς επιχρωματισμένος. Οπως ακριβώς συμβαίνει και με το κουμκουάτ, που το αυθεντικό ποτό του δεν είναι περτικαλί, αλλά αυτό στο οποίο αρέσκονται οι λικερατζούδες και οι τουρίστες, είναι. Αν προσφέρεται και με φιάλη σχήματος νήσου Κερκύρας, τόσο το καλύτερο.
Ο ταραμάς μου αρέσει επειδή δεν χωράνε στην ετοιμασία του καρυδόψιχες, πατατάλευρα, φαλαινόλαδα και λοιπα. Αν το λάδι λάμπει και σταλάζει ορθώς, ο ταραμάς είναι υπέροχος. Ακόμη και τον ετοιματζίδικο με συντηρητικά φανταιζί ταραμα, δεν τον απορρίπτω, επειδή τον συνδέω με παιδικές γεύσεις ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΡΙΓΜΕΝΕΣ ΣΕ ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ ΠΟΣΟΤΗΤΕΣ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΩΝ, με τις οποίες ήμεσθεν ασκημένοι από τα τέλη της δεκαετίας του πενήντα.Με λίγα λόγια, οι σημερινοί εξηντάρηδες και βάλε, νοσταλγούν τα συντηρητικά της εποχής τους,και τα υπόλοιπα είναι φρούδα. Βέβαια, προθετέο και το DDT, με το οποίο κυριολεκτικά λουζόμασταν πρίν πενήντα χρόνια.
Υποψιάζομαι ότι δεν ήθελα να μιλήξω γιά τον ταραμά, αλλά μήτε και γιά το DDT...
