Εβαλα κάμερα στον υπολογιστή, να βλέπω μέ το Skype τα παιδούδια μου, που βρίσκονται ή θα βρίσκονται πέραν της Εγνατίας και της ΠΑΘΕίας οδού, αλλά κυρίως γιά να με βλέπουν. Με την πρώτη δοκιμή τρόμαξα και το΄κλεισα. Νόμιζα ότι στην σπαστή εικονίτσα της οθόνης θα μοιάζω με τον αγαπημένο μου Χιού Λώρι(σύν ενάμισο ενσαρκο τσουβάλι τσιμέντου φυσικά) ή τουλάχιστον ,ότι η αύρα η διανοητική που θα ανέδιδα, αυτόν θα εθύμιζε. Αλλο το φιζίκ μας, άλλο το κουλτουρίκ μας, ως γνωστόν. Μπά, δεν του έμοιαζα. Σαν άφραγκος Κοέλιο έδειχνα. Και χαλιαμπάλιας, και δαρμένος.
Σκέφτηκα την Αισώπειο λύση.Μήπως να έμοιαζα με τον προχτεσινό αποθαμένο, τον λυρικό και χαριτωμένο ΝτομΝτεΛουίζ,οπότε ό,τι χάνεται σε γοητεία, κερδίζεται σε μπουφόνικο πνεύμα, ώστε τα τεκνία να χαριτολογούν "τελείως σαχλαμπίχλης ο μπάμπος".
Που τέτοια τύχη. Μιά στριμμένη φάτσα.Κυκλοφορεί στην χώρα των φασμάτων και ακούγεται το κρακακράκ από τις κλειδώσεις του.
Γι΄αυτό και οι μάγειροι, λέω, πρέπει να φοράνε όχι σκούφιες απλώς, αλλα μάσκες.
