Περπατάω σε μιαν έρημη πόλη, μια πόλη που μισοζεί μονάχα τις εργάσιμες ώρες και μέρες. Η νύχτα δεν με αφορά πια. Οι άνθρωποι αλλάζουν, οι γειτονιές αλλάζουν, και συνειδητοποιώ ότι περπατάω σε μια πόλη που υπάρχει μόνο στο μυαλό μου, νομίζω ότι βλέπω πράγματα επειδή νομίζω ότι τα ήξερα, αλλά δεν είναι πια εκεί· ξέρω κάπως το παρελθόν της πόλης και αυτή η ημιμάθεια με εμποδίζει να δω το παρόν.
Το παρόν έχει ερημιά. Η μόδα των διακοπών τους έχει στείλει όλους εκτός, και στην πόλη μένουν οι ολίγιστοι που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να μετακινηθούν, κάποιοι μετανάστες, κάποιοι τουρίστες, ασθενείς, προσωπικό ασφαλείας. Η πόλη ψευτολειτουργεί με προσωπικό ασφαλείας.
Περπατάω σε μια πόλη με με κλειστά μαγαζιά, κλειστά καφενεία, κλειστά περίπτερα, κλειστές πόρτες. Συνειδητοποιώ ότι το μόνο μέρος που είναι ανοιχτό κι έχει φως είναι το μπουρδέλο της γειτονιάς. Δεν υπάρχουν περαστικοί, δεν υπάρχουν διαβάτες, δεν υπάρχουν πελάτες, υπάρχει μόνο προσωπικό ασφαλείας που φωτίζεται με λάμπα πυρακτώσεως.
