Περίεργη μέρα, ετούτη η Παρασκευή. Για κάποιους είναι σαν Σάββατο· για τους δημοσιογράφους δηλαδή, που αποφάσισαν να πάρουν τριήμερο με το έτσι θέλω, έστω και αν ο Δεκαπενταύγουστος πέφτει Κυριακή, και σήμερα βγήκανε τα σαββατιάτικα φύλλα.
Στις οκτώ το πρωί στο Σύνταγμα είδα κόσμο να πηγαίνει στη δουλειά του, και οι περισσότεροι έσερναν και μια βαλίτσα με ροδάκια, για να την κάνουνε αμέσως μετά το τέλος της εργάσιμης μέρας. Ή και πριν. Το θέαμα των τροχήλατων ορδών δεν το είχα ξαναδεί, και με διασκέδασε πολύ. Αν συνυπολογίσουμε ότι από τους αχθοφόρους οι μισοί ήταν γυναίκες, και από αυτές οι μισές φορούσαν νυχτικά, ἐμοιαζε σα να σηκωθήκανε από το κρεβάτι και πήραν κατευθείαν τη βαλίτσα για να φύγουνε, πριν καλά-καλά ξυπνήσουν, πλυθούν και αλλάξουν. (Από τις υπόλοιπες μισές, οι μισές φορούσαν εσώρουχα ή μαγιώ. Τι ωραία πόλη το πρωί, γεμάτη νυχτοβάτες και κολυμβητές!)
Οι ζητιάνοι πάντως, σταθεροί στα πόστα τους. Ο "Νάστε καλά" ήταν και πάλι στημένος στη Βουλής, στην Ερμού ήταν οι άλλοι, ίσως κάπως πιο πιεστικοί όσο περνούσε η ώρα: "Λίγη βοΗθειΑ", επιτακτικά, με δύο τονισμούς. Τα μαγαζιά κλειστά ή ανοιχτά, ανάλογα με την κοσμοθεωρία του ιδιοκτήτη: ο ένας έλεγε
δεν έχει πολλούς πελάτες, πάμε να φύγουμε, κι ο άλλος
δεν έχει πολλούς πελάτες, να μείνουμε να τους πιάσουμε όλους.
Στο Hondos στην Ερμού οι υπάλληλοι δεν βαρυόντουσαν ακριβώς, ήταν απλώς αλλού. Κάποια στιγμή με τα πολλά εξυπηρετήθηκα, για να ακούσω φεύγοντας "σήμερα έχουμε σπανακόπιττα". Στο δρόμο, μια κοπέλα έλεγε απειλητικά στον συνοδό της "Δεν κατάλαβα την ειρωνεία σου".
Αργότερα, στο σταθμό Λαρίσης, το μετρό ξέβραζε κύματα αθρὠπων με χειραποσκευές, και οι ταξιτζήδες είχανε θέματα: "έτσι που τα κάνατε" έλεγε ο ένας, "έτσι που τα βρήκαμε" απαντούσε ο άλλος.
"Τελικά δεν μείναμε και τόσο λίγοι", είπε η Βάσω στο κουρείο όταν με είδε.
