(Αυτός είναι ο τίτλος ενός ορχηστρικού τραγουδιού του Joe Jackson από το 1989, μόνο που δεν το βρίσκω στο YouTube. Τελικά δεν υπάρχουν όλα στο ίντερνετ...)
Άκουγα σήμερα το πρωί ξυριζόμενος διάφορες Πασιονάριες της ενημέρωσης στο ραδιόφωνο να ξιφουλκούν κατά των συμβασιούχων, των αστυνομικών και άλλων συμπαθών τάξεων του λαού μας, με το φοβερό επιχείρημα ότι όλα αυτά τα απρεπή στην είσοδο της Ακρόπολης γίνονται μπροστά στους τουρίστες και γινόμαστε ρεζίλι διεθνώς.
Ακριβώς.
Δεν τους ενδιέφερε καθόλου η ποιότητα ζωής, η ποσότητα δημοκρατίας, τα κακά μας χάλια. Όχι. Τους ενδιέφερε τι θα πούνε οι ξένοι. Δηλαδή μπορούμε να είμαστε χάλια μαύρα, αλλά είναι δικό μας θέμα, να μην μαθευτεί παραέξω, ντροπής πράγματα, πώς θα πάμε μετά για σόπινγκ στο Λονδίνο και καφέ στη Βιέννη, θα μας κοιτάνε παράξενα σα να είμαστε απολίτιστοι επαρχιώτες.
