Φίλε φαρμακοποιέ,
σου απευθύνομαι έτσι γιατί κι εσύ
με είχες αποκαλέσει φίλο παλιότερα. Οπότε,
παλιόφιλε, σου γράφω για να το μάθεις από μένα: στο εξής,
φιλάρα, τραβήξου μόνος σου.
Απόψε παρουσιάστηκε μια ανάγκη στο σπίτι μου. Κοίταξα τις σχετικές λίστες στην εφημερίδα και βγήκα στο χιονόνερο να βρω διανυκτερεύον φαρμακείο.
Το πρώτο ήταν
ανοιχτό, αλλά δεν είχε αυτό που έψαχνα.
Το δεύτερο ήταν
κλειστό. Άρχισα να αναρωτιέμαι αν είχα δει σωστά τη λίστα.
Το τρίτο ήταν
κλειστό. Ξανακοίταξα τη λίστα και βεβαιώθηκα ότι ήταν η σωστή.
Το τέταρτο,
δεν υπήρχε καν για να είναι κλειστό.
Το πέμπτο ήταν
ανοιχτό. Βρήκα αυτό που έψαχνα. Ρώτησα όμως τη φαρμακοποιό, τι τρέχει με τους συναδέλφους της κι αναγκάστηκα να κάνω Άθενς μπάι νάιτ την ώρα που επίεζε ο χρόνος και η ανάγκη.
Ααα, μου είπε,
αυτές οι καρτέλες με τις βάρδυες είναι παλιές, και δεν έχουν ανανεωθεί.
Συγγνώμη;
Κάθε δύο χρόνια ανανεώνονται. Στέλνονται βέβαια εγκύκλιοι εν τω μεταξύ, αλλά οι καρτέλες παραμένουν. Αυτές που βλέπετε στη βιτρίνα είναι του 2009.
Έτσι κατάλαβα ότι ο κλάδος ξεκίνησε την αυτοκάθαρση, αλλά από σεμνότητα δεν θέλησε να μας ανησυχήσει. Τι είναι άλλωστε δύο χρόνια στη ζωή ενός υγιούς ανθρώπου;
