Βγήκαμε τις προάλλες για φαγητό με φίλους. Ενώ λοιπόν λύναμε όλα τα τρέχοντα εθνικά θέματα, και τα περισσότερα διεθνή, ένας από την παρέα είπε «Και είναι κρίμα που σε τέτοιες περιστάσεις η Ευρώπη δεν έχει έναν μεγάλον ηγέτη, μια προσωπικότητα που να ξεχωρίζει».
Μια παγερή σιωπή έπεσε στο τραπέζι. Ο φίλος αισθάνθηκε τα μάτια όλων των ανδρών της παρέας καρφωμένα επάνω του, συναισθάνθηκε το μέγεθος του λάθους του, κι έσπευσε να διορθώσει: «...εεεε με προφανή εξαίρεση βεβαίως τον Καβαλιέρε!»
Tα πνεύματα ηρέμησαν, η ένταση εκτονώθηκε, η πίτσα φαγώθηκε και χωρίσαμε με τον αποχαιρετισμό «Κομίντσια λα Μπούνγκα Μπούνγκα!»
Σκεφτόμουν μετά πόσο τυχεροί είμαστε που έχουμε τον Μπερλουσκόνι, και ταυτόχρονα που δεν ζούμε στην Ιταλία. Ότι πριν από δεκαπέντε χρὀνια θα μπορούσε να έχει εκπομπή στο New Channel με την Πέπη Τσεσμελή. Ότι πριν από εβδομηνταπέντε χρὀνια θα μπορούσε να έχει ρόλο στο Night at the Opera δίπλα στους αδελφούς Μαρξ. Ότι το ποδόσφαιρο που παίζει η Μίλαν έχει κάτι από όπερα. Με την κακή έννοια. Ότι ο Γκατούζο πρέπει να γίνει αρχηγός του Ολυμπιακού, ο Μπέος επίτροπος στην Κομισιόν, ο Κούγιας στο ΔΝΤ, και τα μυαλά στα κάγκελα.
Θυμήθηκα το ανέκδοτο που λέει ότι οι Έλληνες είναι Τούρκοι που νομίζουν ότι είναι Ιταλοί, και οι Ιταλοί είναι Έλληνες που νομίζουν ότι είναι Γάλλοι...
