Είναι και πάλι η ώρα του χρόνου όπου τα εσπεριδοειδή πλημμυρίζουν τον αέρα με τη μυρωδιά των ανθών τους, καταλυτική και ακαταμάχητη. Είναι η ώρα που καταλαβαίνεις γιατί η Χίος λέγεται μυροβόλος, και η ώρα που κανονίζεις εκδρομή στο Λεμονοδάσος του Γαλατά. Αλλά και στην Αθήνα, είναι η ώρα που οι νεραντζιές σε κάνουν να χαίρεσαι που ζεις. Τα δεντράκια μπροστά από την Παλιά Βουλή έχουν στήσει ενέδρα στους περαστικούς, και οπτικά (για ποιες κερασιές της Ιαπωνίας μου μιλάτε τώρα; εδώ να δείτε προσομοίωση χιονιού από τα πέταλα!) και, φυσικά, οσφρητικά.
«Lucky to be alive», αυτός ο στίχος μου ήρθε αμέσως στο μυαλό, και μετά συνειδητοποίησα ότι είναι από ένα βαρύ μπλουζ του Tom Waits που δεν έχει σχέση με τη διάθεσή μου - δεν χαίρεται που ζει, χαίρεται που τη σκαπούλαρε και δεν πέθανε. Δεν μπορώ να σας αφήσω με αυτή τη μαυρίλα. Αντ' αυτού λοιπόν ένα άλλο μπλουζ, πιο ανάλαφρο, ίσως λόγω σαξοφώνου ή επειδή οι Traffic ήταν Βρετανοί και δεν δουλέψανε ποτέ σκλάβοι στις φυτείες.
«Mεγάλο πράμα η υπομονή! [...] Aχ! μας την έπεμψε ο Θεός· κλει θησαυρούς κι’ εκείνη. [...] Eμείς πρέπει να έχουμε υπομονή, αν και έρχονταν οι μυρωδιές.[...] Aπ’ όσα δίν’ η θάλασσα, απ’ όσ’ η γη, ο αέρας.» [...] Kι’ έτσι λέγοντας εματάνοιξε το παράθυρο, και η πολλή μυρωδιά των αρωμάτων εχυνότουν μέσα κι’ εγιόμισε το δωμάτιο. Kαι η πρώτη είπε: «Kαι το αεράκι μάς πολεμάει.» (Αυτό δεν είναι δικό μου, βέβαια· είναι του κόντε Σολωμού...)
