Περαστικός όπως πάντα το Σἀββατο από τη λαϊκή της Καλλιδρομίου, διαπίστωσα ότι εκτός από τα πρώτα κεράσια (που υπήρχαν σε μεγάλη ποικιλία προελεύσεων και τιμών) είχανε σκάσει μύτη και τα πρώτα κορόμηλα (ώρα να ανασύρω τη συνταγή για το περίφημο βετούλι) και τα πρώτα βερύκοκα. Και πάλι πολλές οι ποικιλίες. Ρώτησα το Δημήτρη αν μια χλωμή ήταν Διαμαντοπούλου, Όχι βέβαια, μου είπε ευγενικά, αυτά αργούν ακόμη, τούτα είναι τσαουλιά, ξαδερφάκια τους.
Πήγα μετά από το κέντρο για τη Βαρβάκειο, κι έπεσα σε συμφόρηση γιατί το ΠΑΜΕ είχε συγκέντρωση στην Ομόνοια και δεν έπρεπε να περάσει κανείς μηχανοκίνητος επωχούμενος. Οι πεζοί επιτρεπότανε, αλλά βλοσυρά. Ποδήλατα σκίζανε τον αθηναϊκό αέρα που ήτανε πηχτός από τα μεγάφωνα.
Έκανα τις δουλειές μου και απεχώρησα σπεύδων, λίγο πιο μπροστά από την πορεία, με την αίσθηση ότι κάνω σερφ στο τσουνάμι, στην άκρη του κύματος, κι όσο κρατιέμαι μπροστά δεν θα σκάσει πάνω μου, ώσπου να εξασθενήσει τελικά το κύμα, θα είναι 2015 και θα είμαστε στην Πιερία.
Το βράδυ ξαναβγήκα, και πέρασα από το Σύνταγμα. Η κίνηση ήταν πέραν της αναμενόμενης για Σαββατόβραδο. Υπέροχο νυφοπάζαρο (όπως αρμόζει σε μια σωστή επαρχιακή πλατεία) με πολιτικό άλλοθι, μικροπωλητές παντού, ψησταριές, πανηγύρι. Έκανα την ειδική διαδρομή 42 - Toy - Low σε χρόνο ρεκόρ, συνωστισμός και οχλοβοή, ανέκαθεν το βαρυόμουν αυτό το άθλημα, πρόλαβα το κρεβάτι των 2:15.
Εν τω μεταξύ, ποδήλατα σκίζανε τον αθηναϊκό αέρα που ήτανε πηχτός από τα μεγάφωνα.
