Ντεν πταις εσύ...
... η φαντασία μου τα πταίει.
Ή και το γεγονός ότι δουλεύεις στο Μουσείο Μπενάκη με μόνο εφόδιο το αιδοίον σου και μια πασμίνα που φοράς περασμένη θηλειά στο λαιμό. Μια Audrey Hepburn από την Αθήνα, μια Katharine Hepburn απο τον Πειραιά, ένας θηλυκός Πέτρος Κωστόπουλος δηλαδή. Χωρίς Αγγλικά (παρά το πτυχίο κολλεγίου), χωρίς Γαλλικά (μα ποιος τα χρειάζεται αυτά!), χωρίς Ελληνικά (σιγά μη μάθουμε και τη μητρική μας), με την πεποίθηση ότι
αν ντυθείς σωστά τότε παίζεις σωστά το ρόλο, ή
τα ράσα κάνουν την παπαδιά. (Αμ δε.) Το Κολωνάκι σου ανήκει, ως μουσείο και ως μπαρ. Ως πεζόδρομος και καφενείο; Σκούρα τα πράγματα, ο ανταγωνισμός από τις ακριβές βίζιτες και τα λαϊκά κορίτσια είναι ακαταμάχητος.
Ἐτσι λοιπόν, όταν προκύπτει (όπως προέκυψε) φέτος έκθεση του μάλλον αμελητέου Μεξικανού καλλιτέχνου Francisco Toledo, με τίτλο
Zoologia Fantastica (1997), την μεταφράζεις ως
Φανταστικά Όντα (και όχι
Φανταστική Ζωολογία). Το καλύτερο όμως είναι ότι μεταφράζεις τον Ισπανικό τίτλο στα Αγγλικά (τι διεθνής έκθεση θα ήταν δίχως Αγγλικά, τη γλώσσα του Lower) ως
Fantastic Zoology (και όχι ως
Imaginary Creatures).
Αναρωτιέμαι αν το
Benaki είναι
Fantastic Museum ή
Imaginary Museum. Αν δεχτούμε ότι παραμένει ακόμη Μουσείο...
.jpg)
