Ο Σινάτρα κι εγώ
17.1.2009 - 11:29:52 PM
Εδιάβασα βαρυσήμαντη παρέμβαση του Bono (κατά κόσμον Paul Hewson, τραγουδιστή των U2) στους Τάιμς της Νέας Υόρκης. (Ναι, το ξέρω. Είναι σα να γράφει άρθρο ο Νταλάρας στην Καθημερινή. Καλομελέτα...)
Ο Bonoς που λέτε, πραγματεύεται τη σχέση του με τον Sinatra και τη συνεργασία που είχανε με αφορμή το άλμπουμ Duets. Εγώ βέβαια θυμάμαι να διαβάζω τότε (1993) ότι οι δύο άνδρες δεν είχαν καν συναντηθεί – ο καθένας ηχογράφησε τη φωνή του μόνος, σε διαφορετικά στούντιο, που τα χώριζε ένας ωκεανός.
Διαβάζοντάς το κατάλαβα γιατί ακριβώς σιχαίνομαι τον Bono. Και γιατί η παρομοίωση με τον Νταλάρα δεν είναι εντελώς αβάσιμη. Συνειρμικά, οδηγούμαι στον πατέρα μου, που μου είχε πει ότι σιχαινόταν τον Sinatra. Όσο μεγαλώνω και πλησιάζω τα χρόνια του, τόσο τον καταλαβαίνω, και τον έναν και τον άλλον.
Κρατάω μία φράση του Sinatra από το κείμενο: Being modern is not about the future, it’s about the present. Δεν είναι λάθος, και μπορείς να ρίξεις και γκόμενα με αυτήν.
Αυτά γι’ απόψε που ξημερώνουν τα ενενηκοστά τέταρτα γενέθλια του Βασίλη Τσιτσάνη. Επίσης, είναι τα εικοσιπέντε από το θάνατό του. Όπως και ο Καβάφης, ο Τσιτσάνης γεννήθηκε και πέθανε την ίδια μέρα, μόνο που ο Καβάφης πέθανε στα εβδομηκοστά γενέθλιά του κι ο Τσιτσάνης στα εξηκοστά ένατα. Την προηγουμένη του θανάτου του Τσιτσάνη, σαν σήμερα δηλαδή το 1984, πέθανε και ο Γιάννης Κωνσταντινίδης ή Κώστας Γιαννίδης κι έκτοτε η ελληνική μουσική δεν έχει συνέλθει.
Αμέτε τώρα να ακούσετε Σινάτρα. Και πείτε του ότι εγώ σας έστειλα. Ή Κραουνάκη· το ίδιο κάνει...
