Η οδός Μέρλιν στο κέντρο της Αθήνας είναι ένα τετράγωνο δρόμος. Μονόδρομος, ενώνει την Κανάρη με την Βασιλίσσης Σοφίας. Έχει κατοικίες, γραφεία, γκαράζ και τράπεζες. Έχει και παρελθόν.
Στην Κατοχή, σε ένα από τα κτίρια της οδού Μέρλιν στεγάστηκε η Στρατιωτική Αστυνομία των Γερμανών. Σε αυτό το κτίριο βασανίστηκαν και θανατώθηκαν δεκάδες Έλληνες, κι άλλοι φυλακίστηκαν εκεί περιμένοντας να εκτελεστούν αλλού.
Δεν ξέρω τι έγινε το κτίριο με την Απελευθέρωση. Ξέρω ότι μετά από χρόνια, στη θέση του παλιού κτιρίου που γκρεμίστηκε, χτίστηκε ένα από τα ασχημότερα κτίρια της Αθήνας, που στέγαζε την Εθνική Ασφαλιστική. Στο ισόγειο, πάνω στο δρόμο, είχε τοποθετηθεί μια σύνθεση του Απάρτη (αν δεν απατώμαι) με την επιγραφή ΕΔΩ ΗΤΑΝΕ ΤΟ ΚΟΛΑΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΓΚΕΣΤΑΠΟ.
Το περασμένο καλοκαίρι, επί πρωθυπουργίας Καραμανλή του Β, το κτίριο αυτό πουλήθηκε. Δυστυχώς δεν κατεδαφίστηκε αλλά μεταποιήθηκε, και τώρα στεγάζει ένα πολυκατάστημα Hondos Center. Φρου-φρου κι αρώματα, στην κυριολεξία. Η σύνθεση του Απάρτη παραμένει στην πυλωτή. Αλλά κανείς δεν την βλέπει. Κανείς δεν θυμάται. Κανείς δεν ξέρει τίποτε.
Στην επόμενη γωνία, ο δήμαρχος πίνει τον καπουτσίνο της λησμονιάς. Οι ψηφοφόροι του τον χτυπούν φιλικά στην πλάτη. Οι νεκροί δεν ψηφίζουν. Και οι Αθηναίοι είμαστε, ας το παραδεχτούμε πια, νεκροί.
Θυμάμαι τη φράση We are the dead από το
1984 του Orwell. Τη λένε οι δύο εραστές κοιτώντας παιδιά έξω από το παράθυρο. Και παίρνουν την απάντηση από τις δυνάμεις καταστολής (παραλίγο να πω
Γκεστάπο) που έχουν μπει αθόρυβα στο δωμάτιο, από πίσω τους: Yes.
You are the dead.
