Προχτές βρέθηκα σε ένα δισκοπωλείο και βρέθηκα αντιμέτωπος με το παρελθόν μου. Έπεσα δηλαδή πάνω σε ένα σιντί που έβλεπα για πρώτη φορά σε αυτή τη μορφή, ενώ θυμόμουν πολύ καλά το εξώφυλλό του στην προηγούμενη μετενσάρκωσή του, ως δίσκου βινυλίου.
Μια έκδοση κλασσικής μουσικής που κυκλοφόρησε με αυτή τη φωτογραφία για πρώτη φορά το 1976.
Τότε, αυτά τα προΙντερνετικά χρόνια, πληρώναμε όλοι για να ακούσουμε μουσική.
Τότε, η κάθε κυκλοφορία της Deutsche Grammophon ήταν ένα γεγονός.
Τότε, ο 82χρονος Böhm (γεν. 1894) ήταν βασιλιάς των μαέστρων στη δύση του. Ο 34χρονος Pollini (γεν. 1942) ήταν ο πρίγκηψ που ετοιμαζόταν να ηγεμονεύσει στους πιανίστες. Η συνεργασία τους, με αυτή την καλή διάθεση και αμοιβαίο σεβασμό που είναι εμφανείς στη φωτογραφία, ήταν μοναδική και μας γέμιζε αισιοδοξία για τη συνέχεια της Ευρωπαϊκής ανθρωπιστικής παράδοσης που είχε ξεκινήσει πολύ πριν από τον Διαφωτισμό.
Είμασταν, βέβαια, νέοι και αφελείς.
Τριαντατρία χρόνια αργότερα, η παράδοση έχει διασπαστεί σε επιμέρους ειδικότητες, οι φίλοι έχουν πεθάνει, η Deutsche Grammophon θα κλείσει, θα πεθάνουμε κι εμείς, τα σιντιά θα εκλείψουνε και θα απομείνει η ιδέα του Μπετόβεν και των ερμηνειών του να πλανάται ως ληγμένο προϊόν.
Θα υπάρχουν κάποιοι ημιμαθείς φανατικοί που θα προσπαθούν να αναβιώσουν και να ανασυστήσουν, ματαίως όμως, και λανθασμένα.
Αυτή η παράδοση θα έχει αντικατασταθεί από κάτι άλλο, δεν ξέρω αν θα είναι καλύτερο ή χειρότερο (με δαρβινικούς όρους θα είναι
σωστότερο), και η προηγούμενη θα πάει άκλαυτη.
Όλα αυτά από ένα εξωφυλλάκι 12x12 εκατοστά, ιδωμένο στα ράφια ενός δισκάδικου κοντά στην Ομόνοια.
