Είμαι στα χάι μου
18.4.2009 - 6:54:56 PM
Ευρίσκομαι σε γραφική αγροικία της ελληνικής επαρχίας.
Πλάι μου, σε παρακείμενη αγροικία, διαμένει ένας αγροίκος.
Τον ξέρω από παλιά, από τότε που είχε φαστφουντάδικο στην πόλη. Στη συνέχεια χάθηκε για κάμποσα χρόνια και επανέκαμψε με αλλοδαπή σύζυγο και δύο τροφαντές κόρες. Συνεχίζει να εργάζεται ως εστιάτωρ στην αλλοδαπή, αλλά επιστρέφει στην γενέθλια γη όποτε μπορεί, κι ιδιαίτερα στις εορτές της Ορθοδοξίας.
Ο γείτων είναι λάτρης της νεοελληνικής παράδοσης. Όπως η αγροικία-παλατάκι που έχτισε με τον τίμιο ιδρώτα του στις ευρωπαϊκές ψησταριές είναι εκτός πόλεως, φροντίζει να επισημαίνει την παρουσία του στη γειτονιά, στους γύρω λόφους και στους πέρα κάμπους με πυροβολισμούς. Οποιαδήποτε ώρα της μέρας ή της νύχτας...
Οι πυροβολισμοί συνοδεύουν ή συνοδεύονται από νεοελληνική μουσική. Πολλή μουσική, και δυνατά.To πιονέρ στα κόκκινα. Έχουμε τις πιο φιλόμουσες κατσίκες και χήνες στη νότια Βαλκανική. Αλλά το πιο ενδιαφέρον είναι οι μουσικές επιλογές του.
Όχι, δεν παίζει Χατζηγιάννη. Ούτε Αρβανιτάκη. Ο γείτων είναι ανεβασμένο άτομο. Τα γλέντια που παραθέτει, παιανίζονται με άφθονο Νταλάρα και Μαρινέλλα.
Ο γείτων είναι οπαδός της pyotitas. Το δείχνει πισίνα του, η λελογισμένη χρήση μαρμάρου σε όλες τις επιφάνειες της αγροικίας του, το δάσος από τις αροκάριες που την περιβάλλει. Φαντάζομαι ότι στα πραγματικά ποιοτικά του τραπεζώματα (κανένα δήμαρχο, ας πούμε) θα παίζει Κανελλίδου, στα πραγματικά ξεφαντώματα Πρωτοψάλτη και στις δύσκολες στιγμές Ρέμο.
Για Αντύπα, ούτε λόγος.
