Εδιάβασα στην
Καθημερινή βαρυσήμαντη επικολυρική παρέμβαση του μαθηματικού-συγγραφέα Απόστολου Δοξιάδη για τις επιθέσεις που δέχεται ο ίδιος και συνάδελφοί του (συγγραφείς) από φασίστες πάσης αποχρώσεως. Ο τίτλος: «Τα αυγά του φιδιού».
Είναι περίεργο πώς μια φράση από τον Shakespeare (
Julius Caesar, λέει η Wikipedia) κατόρθωσε να σηματοδοτεί ό,τι φασιστικό. Την χρησιμοποίησε ο Bergman στον ενικό με μεγάλη επιτυχία σε μια μέτρια ταινία του 1977, κι έκτοτε ημείς οι Έλληνες, που λατρεύουμε την ευκολία, τις συντομεύσεις, τα ζλόγκαν και τα γκάμπριο, την ασπαστήκαμε (όπως ασπαστήκαμε και την συντόμευση «Μουντιάλ» αντί του ορθού «Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου», που έχει πάρα πολλές συλλαβές και μας κουράζει, μας καθυστερεί και γενικά δεν το προφέρουμε για να κάνουμε οικονομία στο σάλιο μας. Αλλά είμαι εκτός θέματος).
Το θέμα μου είναι ο λογοτέχνης κ. Δοξιάδης και ο δημόσιος λόγος του. Γράφει ο μαιτρ:
...όσοι δεν καταλαβαίνουν την προφανή αλήθεια πως τα φίδια, πριν να γίνουν τέρατα φαρμακερά, είναι ζωηρά τερατάκια, κι ακόμη νωρίτερα χαριτωμένα αυγουλάκια.
Είναι
προφανέστατη η αλήθεια, και
ντροπή τους που δεν την καταλαβαίνουν. Ως γνωστόν, όλα τα φίδια είναι
τέρατα και μάλιστα
φαρμακερά. (
Δράκοντες δεν υπάρχουν στην μυθολογία του, μήτε
συσφιγκτήρες.) Πριν από τα τελειωμένα τέρατα υπάρχουν
τερατάκια τα οποία, όπως όλα τα μικρά, είναι
ζωηρά, τα σκασμένα. Όσον δε για τα αυγά... αυτά είναι και σμικρούτσικα
αυγουλάκια, και
χαριτωμένα.
Nurse! σας ακούω να φωνάζετε.
Μια ομελέτα στο τέσσερα, και γρήγορα...
