We’ll always have Paris
17.2.2010 - 3:06:38 PM
Περνάω σήμερα το πρωί στις 8 και πέντε από τον φούρνο Κayser στην Ηρακλείτου. Έχω μαζί μου τον μικρό. Αναζητούμε κρουασάν. Τα ρολά είναι κατεβασμένα. Δεν είναι η πρώτη φορά. Τα κρουασάν τα βλέπω πίσω από τις γρίλιες να περιμένουν στα πανέρια. Εμείς περιμένουμε τρία λεπτά στο δρόμο. Ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Φεύγουμε και παίρνουμε κρουασάν από το DaCapo, γιατί στις 8 και δέκα πρέπει να είμαστε στη στάση του σχολικού.
Δυο ώρες αργότερα, περνάω από τον φούρνο. Μού είχανε πει παλιότερα ότι στις 8 ακριβώς ανοίγουνε κι ότι είναι καθ' όλα έτοιμοι, με όλα τα προϊόντα τους. Τώρα η (ευγενής) υπάλληλος μου λέει ότι δεν μπορεί να με βοηθήσει και ότι δεν ξέρει τι ώρα ακριβώς θα ανοίξει κάθε μέρα. Επεμβαίνει ο (ανταγωνιστικός) συνάδελφός της. Άλλες φορές ανοίγουμε 8 παρά τέταρτο, άλλες 8 και τέταρτο, εξαρτάται από το τι ώρα μας φέρνουν τα πράγματα. Ωραία, λέω, αφού δεν ξέρετε τι ώρα ανοίγετε δεν θα έρχομαι για να μη βρίσκω ρολά κατεβασμένα. Θα κατεβάσω πρώτος εγώ τα δικά μου. Καλημέρα και αντίο.
