Την Τετάρτη 19 Μαΐου οι εφημερίδες δημοσίευσαν ολοσέλιδη επιστολή (με ημερομηνία της προηγουμένης) του Ανδρέα Βγενόπουλου προς όλους τους εργαζόμενους της Marfin Egnatia Bank. Σε δεκαπέντε παραγράφους, ο Βγενόπουλος απευθύνεται τύποις στους «συναδέλφους» αλλά ουσιαστικά στο Μέγα Πανελλήνιον.
Σε αυτή την δημόσια επιστολή, ο Βγενόπουλος επαναλαμβάνει πέντε φορές ότι η λάσπη «δεν μας αγγίζει», γεγονός που από μόνο του δημιουργεί βάσιμες αμφιβολίες για το αλάσπωτο του ανδρός. Ακόμη και αν το θεωρήσουμε ως ρητορικό σχήμα ενός απλού ανθρὠπου που ανέβηκε πάνω από τις δυνατότητές του (η Ελλάδα έχει γεμίσει από δαύτους), θυμίζει την περίπτωση κατηγορουμένου που αποφασίζει να υπερασπιστεί εαυτόν στο δικαστήριο άνευ συνηγόρου, με τις αναμενόμενες συνέπειες. (Ένας φίλος είχε διατυπώσει παλαιότερα την άποψη ότι
Το πολύ σινεμά βλάπτει αλλά δεν είναι πια σίγουρος: ΟΛΟΙ γύρω μου παίζουν σε ταινία δικής τους εμπνεύσεως, και τελικά ο βλαμμένος είμαι εγώ που δεν πάω σινεμά).
«Ολοκλήρωσα σήμερα
τη δική μου έρευνα για τις συνθήκες της άνανδρης δολοφονίας», μας πληροφορεί στην αρχή ο σούπερ μη εκτελεστικός Πρόεδρος [όλες οι υπογραμμίσεις δικές μου]. Όμως η έρευνά του δεν αρκεί: «Το τζάμι
χτυπήθηκε με αλλεπάλληλα χτυπήματα από δύο βαριοπούλες και, παρόλο που
δεν έσπασε, σε κάποια σημεία
υποχώρησε και κάπου
ανοίχτηκε μια τρύπα υπό συνθήκες που ασφαλώς θα μας εξηγήσει το πόρισμα των ανακριτικών αρχών».
Τώρα, ποιο είναι αυτό το τζάμι που δεν σπάει μεν, αλλά ανοίγεται κάπου μια τρύπα με μη συμβατικές διαδικασίες που θα τις εξηγήσει η άλλη έρευνα, δεν το γνωρίζω. Ίσως το γνωρίζει ο Χαρδαβέλλας. Όπως θα μας εξηγήσει και τη συνέχεια που παραθέτει ο Βγενόπουλος: «Από εκεί [την τρύπα] πετάχτηκαν
ειδικές μη συνηθισμένες βόμβες μολότοφ και αδειάστηκε το περιεχόμενο ενός μπιτονιού, το οποίο περιείχε ένα
ειδικό εύφλεκτο υγρό που προκαλεί άμεσα πυκνό καπνό και συνθήκες ασφυξίας».
Ποια είναι αυτά τα ειδικά υλικά, ο Βγενόπουλος τα ξέρει ήδη (αφού δεν επικαλείται το πόρισμα των ανακριτικών αρχών) αλλά δεν τα κατονομάζει, για να μην τα πληροφορηθεί η Αλ Κάιντα και θρηνήσουμε κι άλλα θύματα διεθνώς. Και καταλήγει, αφού θεωρεί ότι έχει απαντήσει στα περισσότερα ερωτήματα που έθεσε: «Αναπάντητο όμως μένει το ερωτηματικό σε ποια Πολιτεία και σε τι κοινωνία ζούμε επιτέλους».
Αναρωτιέμαι κι εγώ. Όπως αναρωτιέμαι γιατί χρησιμοποιεί το
ερωτηματικό αντί του
ερωτήματος, και αν τον βοήθησε στη σύνταξη της επιστολής ο Νίκος Τιαμτσίκας.
Ο Αλέξης Τσίπρας πάλι δεν πρέπει να τον βοήθησε. Όχι γιατί οι δυο τους (Τσίπρας και Βγενόπουλος) είναι στα δικαστήρια, αλλά γιατί ο Τσίπρας εγένετο πατέρας και είχε (ελπίζω) άλλες προτεραιότητες αυτές τις μέρες. Μία από αυτές ήταν να εκδόσει την Πέμπτη 20 Μαΐου ανακοίνωση τριών παραγράφων (ως γραφείο τύπου του προέδρου του Συνασπισμού) στηλιτεύοντας όσους τον κατηγόρησαν ότι πλήρωσε πολλά στο μαιευτήριο. Το στυλ είναι το γνωστό και απαράμιλλο στυλ του Προέδρου, δεν χωρά αμφιβολία:
«Ο πρόεδρος του Συνασπισμού Αλέξης Τσίπρας, ευχαριστεί από βάθους καρδιάς όλους όσους του ευχήθηκαν για την γέννηση του παιδιού του. Πρόκειται για
ένα γεγονός που γεμίζει με ιδιαίτερη συγκίνηση κάθε άνθρωπο που γίνεται γονιός».
Αναρωτιέμαι: ποιο είναι αυτό το ένα γεγονός; Η γέννηση, ή οι ευχές (οπότε είναι πολλαπλά γεγονότα); Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι απολύτως περιττή η δεύτερη πρόταση; Ίσως όχι για έναν πολιτικό. Συνεχίζει ὀμως ο Τσίπρας να νομιμοποιεί την πολιτική διάσταση της γέννησης του παιδιού του [θα μου επιτρέψετε:
καημένου παιδιού του] αφού ο ίδιος το σέρνει στο δημόσιο διάλογο:
«Εν τούτοις μερίδα των ΜΜΕ και των blogs, με πλήρη συναίσθηση και με στόχο να υπάρξει απαξίωση στο πρόσωπό του προέδρου, χρησιμοποίησε το συμβάν διακινώντας πληροφορία για
μεγάλη καταβολή αμοιβής νοσηλίων της γέννας».
Στο μυαλό του Τσίπρα, δεν υπάρχει
μεγάλη αμοιβή, μόνο
μεγάλη καταβολή [θα μου επιτρέψετε:
και άλλα ηχηρά παρόμοια]. Μιλάει παρακάτω για «κατασκευασμένη αλήθεια», αλλά περί της ταμπακιέρας, κουβέντα. Δηλαδή, όλα τα μαιευτήρια έχουν ταρίφα, και τα δημόσια (στα οποία
δεν προσέφυγε ο Τσίπρας) ἐχουν χαμηλότερη από τα ιδιωτικά. Τα ιδιωτικά πάλι, είναι κερδοσκοπικές επιχειρήσεις και έχουν γνωστό και δεδομένο τιμολόγιο.
Κάποιος πλήρωσε τα νοσήλια. Μπορεί όχι ο Πρόεδρος, μπορεί όχι το σόι του, μπορεί όχι η σύζυγος ή το δικό της σόι, αλλά κάποιος πλήρωσε, και αυτό είναι μια από τις βεβαιότητες στην καπιταλιστική κοινωνία που ζούμε. (Η Παπαρήγα, τουλάχιστον, δεν υπαινίχτηκε ποτέ ότι το παιδί της δεν πλήρωνε δίδακτρα στο Αμερικανικό Κολλέγιο Αθηνών).
Καταλήγει λοιπόν το «γραφείο του προέδρου» (θα περίμενε κανείς ότι προκειμένου περί του παιδιού του θα μιλούσε ευθέως ο Πρόεδρος, πλην όμως η ευθεία είναι έννοια ασύμπτωτη προς τον άνδρα): «Ανεξάρτητα από το γεγονός ότι η οικονομική του δυνατότητα δεν του επιτρέπει να διαθέσει τέτοιο ποσό όσο και να το επιθυμούσε, η κατασκευασμένη αλήθεια τους είναι μια πράξη βαθύτατα εχθρική όχι μόνο προς αυτόν αλλά και προς την κοινωνία. Διότι επιδιώκουν να την αποπροσανατολίσουν και να εκτρέψουν την οργή της για
τη φτώχεια που υφίσταται, προς λάθος κατεύθυνση και λάθος ανθρώπους».
Ακριβώς. Π
άσα πράξις εχθρική προς τον Τσίπραν έστιν εχθρική προς την κοινωνίαν (αξίωμα). Eίναι η προσφιλής υπερασπιστική τακτική του μακαρίτη Χριστόδουλου, αποδεδειγμένης αποτελεσματικότητας: να κατηγορεί για αποπροσανατολισμό όσους τον κατηγορούν, κι έτσι να αποπροσανατολίζει ο ίδιος τον διάλογο. Παράδειγμα: όταν τον κατηγορούσαν προσωπικά, έλεγε «ο στόχος τους δεν είμαι εγώ, είναι η Εκκλησία», και όταν κατηγορούσαν την Εκκλησία έλεγε «Ο στόχος τους δεν είναι η Εκκλησία, είμαι εγώ». Genial. Αλλά εγώ τουλάχιστον έμεινα κάγκελο από την σύνταξη «τη φτώχεια που υφίσταται», συντακτική δομή που φανερώνει βαθύτατη ημιμάθεια της ελληνικής, επιπέδου τρέχοντος πρωθυπουργού και βάλε.
* * *
Τοποθέτησα αυτά τα δύο κείμενα, Βγενόπουλου και Τσίπρα, στον ίδιο σχολιασμό, όχι απλώς επειδή ήσαν σχεδόν σύγχρονα στη δημοσίευση, αλλά γιατί τα διαπερνά ένα κοινό σκεπτικό που είναι πέραν την ευκαιριακής προσωπικής δικαίωσης: η άποψη ότι
εμείς δεν φταίμε. Φαίνεται ιδιαίτερα από τις κατακλείδες τους, από την επἰκληση στην κοινωνία (
σε τι κοινωνία ζοὐμε επιτέλους, επιδιώκουν να την αποπροσανατολίσουν), λες και ότι εκτός από
αγράμματοι, αυτά τα δύο σημαίνοντα δημόσια πρόσωπα είναι και
αμέτοχοι του πολιτικού προβλήματος και
αχάπαροι* για το κοινωνικό.
Θυμίστε μου αύριο να πάω να αποσύρω ότι χρήματα είχα καταθέσει στον όμιλο Marfin. Και όποιες ελπίδες είχα αποθέσει στον Συνασπισμό.
*
αχάπαρος: ωραία λέξις εν χρήσει εν Κύπρω, δηλούσα τον ανίδεο, τον ανυποψίαστο, (=αυτόν που δεν έχει πάρει χαπάρι).
