Όλο το χειμώνα ονειρευόμουν λιακάδες, παραλίες, θάλασσες, ως αντίδοτο στην μαυρίλα που μας περιτριγυρίζει. Ταξίδευα νοητά στα Πριγκιποννήσια, στο Βόσπορο, στις Κυκλάδες. Κρατούσα ερμητικά κλειστά τ’ αυτιά στις σειρήνες, τις συφοριασμένες. Και εκεί που είχα συγκεντρωθεί και ετοίμαζα κάποια εργασία, σκάει μύτη το σκάνδαλο Στρος-Καν.
Δεν είμαι πουριτανή ούτε ηθικολόγος. Με βρίσκει σύμφωνη και τώρα το σύνθημα των παιδιών των λουλουδιών της δεκαετίας του 60. «Κάντε έρωτα, όχι πόλεμο». Όμως όποιος θέλει διακαώς να βρίσκεται σε κορυφαίες θέσεις εξουσίας, να είναι και σοσιαλιστής έστω «του γλυκού νερού» οφείλει να γνωρίζει να διαχειρίζεται τις ορμές του. Δεν μπορεί ταυτόχρονα να είναι και «ζαμπαράς» όπως ονόμαζαν οι Πολίτες, τους ερωτύλους, τους μουρντάρηδες.
Κάποιοι είπαν ότι έτρεφε φιλικά αισθήματα για την χώρα μας. Λες να έστελνε στα κρυφά σκονάκια τακτικής, για το πώς θα διαχειριστούμε την οικονομική κρίση. Πριν λίγο θυμάμαι, σε συνέντευξη σε γαλλικό κανάλι, μας είχε περιλούσει σε γλώσσα αλανιάρικη ότι είμαστε βουτηγμένοι στο βόθρο. Αναρωτιέμαι πως η σύζυγός του, πλούσια, ωραία και διάσημη δημοσιογράφος, επέτρεπε να τσαλακώνεται ο ψυχισμός και η προσωπικότητά της δίπλα σε τέτοιο συνοδοιπόρο. Από την άλλη μήτε λέξη στα Μ.Μ.Ε για την βιαζόμενη-μαύρη- πρόσφυγα εργαζόμενη. Σωπαίνω.
Ας αναφερθώ όμως σε μια ωραία παράσταση, την «Λωξάντρα» από την οποία έφυγα γεμάτη ευφορία. Καλεσμένη στην Θεσσαλονίκη παρακολούθησα την παράσταση, με έντονη συγκίνηση καθώς έβλεπα ξανά με τα μάτια της ψυχής οικογενειακά γλέντια και τραπεζώματα με αγαπημένα πρόσωπα στα σπίτια του Μακροχωριού και του Πέρα. Μια εποχή παραμυθένια που χάθηκε ανεπιστρεπτί, όχι γιατί μεγάλωσα και τα εξιδανικεύω, όχι. Όποιος δεν είχε αντίστοιχα βιώματα πώς να καταλάβει τι ήτανε αυτό το ιδιαίτερο στα καθημερινά και τα γιορτινά μας. Ξαναείδα την παράσταση στην Αθήνα. Χάρηκα και πάλι την ευρηματικά επιμελημένη σκηνοθεσία του Σωτήρη Χατζάκη. Την εξαίρετη «Λωξάντρα» της ταλαντούχου Φωτεινής Μπαχτσεβάνη, η οποία πλαισιωμένη από καλούς ηθοποιούς και ζωντανή ορχήστρα έδωσε ρεσιτάλ ηθοποιίας.
ΜΕΛΙΤΖΑΝΟΣΑΛΑΤΑ ΤΟΥ ΚΗΠΟΥΡΟΥ
ΥΛΙΚΑ
3 μελιτζάνες φλάσκες
3 πιπεριές κομμένες σε μακρόστενες λωρίδες
2 κρεμμύδια
2 ντομάτες
3 κουταλιές της σούπας μαϊντανό ψιλοκομμένο
½ ποτήρι ελαιόλαδο
χυμό από μισό λεμόνι
αλάτι
Καθαρίζουμε, πλένουμε και κόβουμε το κρεμμύδι σε πολύ λεπτές φέτες. Το κρατάμε σε ένα πιάτο. Το ίδιο κάνουμε και για τις πιπεριές αφού τις ψήσουμε στη φωτιά, τις καθαρίσουμε και τις κόψουμε σε ροδέλες. Κόβουμε τις ντομάτες σε πολύ λεπτές και μικρές φετούλες. Ψήνουμε τις μελιτζάνες στα κάρβουνα ή στο γκαζάκι. Τις καθαρίζουμε με γρήγορες κινήσεις. Αφαιρούμε τους σπόρους (αν υπάρχουν). Τις κόβουμε σε μικρά κομματάκια και τις βάζουμε σε πιατέλα. Από πάνω προσθέτουμε μια στρώση πιπεριές, μια στρώση κρεμμύδια και φετούλες από ντομάτες. Πασπαλίζουμε με μαϊντανό. Χτυπάμε ελαιόλαδο με λεμόνι και λίγο αλάτι, περιχύνουμε τη σαλάτα μας και τη σερβίρουμε.
ΛΑΒΡΑΚΙ ΣΤΟ ΦΟΥΡΝΟ
ΥΛΙΚΑ
3 φιλέτα από λαβράκι
3 φύλλα δάφνης
3 μεγάλες ροδέλες ντομάτας αποφλοιωμένες
3 κουταλιές του γλυκού χυμό λεμονιού
3 κουταλιές της σούπας ελαιόλαδο
αλάτι, πιπέρι
Βάζουμε σε ταψάκι τα φιλέτα από λαβράκι. Από πάνω ένα φύλλο δάφνης και μια ροδέλα ντομάτας για κάθε φιλέτο. Ραντίζουμε με χυμό λεμονιού και ελαιόλαδο, πασπαλίζουμε με αλάτι και πιπέρι, ψήνουμε το ψάρι στο φούρνο περίπου ένα εικοσάλεπτό μέχρι να πάρει χρώμα.
ΠΙΤΑ ΜΕ ΑΝΘΟΤΥΡΟ
ΥΛΙΚΑ
600 γραμμάρια φύλλο παραδοσιακό
400 γραμμάρια ανθότυρο
400 γραμμάρια φέτα τριμμένη
3 αυγά
1 ματσάκι δυόσμο ψιλοκομμένο
2 κουταλιές μάραθο
½ ποτήρι ελαιόλαδο
Για να περιχύσουμε την πίτα:
2 αυγά
½ ποτήρι ελαιόλαδο
½ λίτρο γάλα
Χτυπάμε τα αυγά με το ανθότυρο, τη φέτα και το λάδι. Ρίχνουμε τον δυόσμο και τον μάραθο και τα ανακατεύουμε. Λαδώνουμε το ταψί. Στρώνουμε τα μισά φύλλα λαδωμένα και τα σκεπάζουμε με τη γέμιση. Προσθέτουμε τα υπόλοιπα φύλλα επίσης λαδωμένα. Χτυπάμε ½ λίτρο γάλα, 2 αυγά και ½ φλιτζάνι λάδι, περιχύνουμε την πίτα και την αφήνουμε 15 λεπτά να απορροφήσει. Βάζουμε το ταψί σε προθερμασμένο φούρνο και ψήνουμε την πίτα στους 180 βαθμούς ώσπου να ροδίσει.