Πριν από την πολυκοσμία των τελευταίων 20 χρόνων στις δύο πλευρές του Βοσπόρου, υπήρχαν πολλές εύγευστες και με κρυστάλλινα νερά πηγές μέσα στο ήσυχο και καταπράσινο περιβάλλον οι οποίες αποτελούσαν χώρους εκδρομών και ξεκούρασης τις Κυριακές. Τότε η ζωή ήταν πιο ανθρώπινη από κάθε άποψη, και ας μην υπήρχαν οι σημερινές ευκολίες.

 

Δίπλα στις πηγές υπαίθρια λαϊκά ταβερνάκια και καφενεία δέχονταν τους εκδρομείς με τα φαγητά τους, οι οποίοι συνήθως έπαιρναν και κάτι συμπληρωματικό από το μαγαζί, κάποια ποικιλία , αναψυκτικά, ποτά και καφέδες. Τριγύρω καταπράσινες αλάνες με γρασίδι. Ήταν παράδεισος για τα παιδιά να παίζουν και να τρέχουν στον απέραντο ελεύθερο χώρο. Αργά το απόγευμα πριν την επιστροφή άφηναν εκτός του λογαριασμού και κάποιο ποσό για το μαγαζί και έμεναν όλοι ευχαριστημένοι. Στην έξοδο τους περίμεναν τα παϊτόνια –αμάξια με άλογα– για να τους μεταφέρουν στις στάσεις των λεωφορείων ή στις αποβάθρες των καραβιών.

 

Τα νερά αυτών των πηγών πωλούνταν εμφιαλωμένα στην αγορά. Στην Ευρωπαϊκή πλευρά του Βοσπόρου οι γνωστότερες πηγές ήταν του Τασντελέν, Χιουνκιάρ, Τσιρτσίρ, Χαμιντιέ κα. Κοντά στα Θεραπειά το νερό της πηγής του Κεφελίκιοϊ θεωρούνταν ιαματικό. Το συνέστηναν οι γιατροί ιδίος για τις νεφρικές παθήσεις, καθώς διέλυε πέτρες και άμμους. Πρότειναν συνήθως στους πάσχοντες να επισκέπτονται την πηγή αφού καταναλώσουν ότι αλμυρό –φιστίκια, ελιές ακόμα και παστές σαρδέλες– για να διψούν και να πίνουν τουλάχιστον 20 ποτήρια νερό σε κάθε επίσκεψη.

 

Στην Ανατολική πλευρά του Βοσπόρου γνωστότερες πηγές ήταν αυτές της Κάνλιτζας –περίφημο ήταν και το γιαούρτι της με γάλα από τις τριγύρο μάντρες– και το νερό από την πηγή του Τσουμπουκλί. «Το καλό νερό» όπως το ονόμαζαν οι Πολίτες, το πουλούσαν οι νερουλάδες στις γειτονιές . Κάθε σπίτι είχε ένα πιθάρι στην κουζίνα όπου αποθηκεύονταν μόνο «καλό νερό». Οι επιτείδιες νοικοκυρές ετοίμαζαν το τσαϊ και τον καφέ με το «καλό νερό», επίσης δεν τσιγκουνεύονταν να μαγειρέψουν μ’ αυτό, καθώς γνώριζαν ότι το φαγητό γινόταν νοστιμότερο.

 

 

3 μελιτζάνες φλάσκες

λάδι για τηγάνι

5 μέτριες πατάτες

3 φρέσκα κρεμμυδάκια ψιλοκομμένα

250 γρ. κατίκι

2 κουτ. σούπας άνηθο ψιλοκομμένο

1 κουτ. σούπας μαϊντανό ψιλοκομμένο

μισό ποτήρι του κρασιού λάδι

αλάτι, πιπέρι

3 ντομάτες αποφλοιωμένες

3 σκελίδες σκόρδο πολτοποιημένο

μισό ποτήρι του κρασιού λάδι

 

Πλένουμε και καθαρίζουμε τις φλάσκες. Τις κόβουμε σε ροδέλες, τις αφήνουμε σε αλατισμένο νερό να ξεπικρίσουν, τις στραγγίζουμε, τις στεγνώνουμε καλά και τις τηγανίζουμε σε καυτό λάδι. Τις βάζουμε σε πιατέλα που έχουμε στρώσει χαρτί κουζίνας. Βράζουμε τις πατάτες, βγάζουμε τη φλούδα τους, τις κάνουμε πουρέ, προσθέτουμε τα κρεμμυδάκια, το κατίκι, αλατοπίπερο και ελαιόλαδο, ανακατεύουμε τον πουρέ. Σε ένα τηγάνι βάζουμε ντομάτες, σκόρδο, αλάτι και μισό ποτήρι λάδι και αφήνουμε να πάρουν μερικές βράσεις. Παίρνουμε ένα ορθογώνιο ταψάκι, καλύπτουμε την βάση με φέτες μελιτζάνας, από πάνω βάζουμε τον πουρέ και σκεπάζουμε με τις υπόλοιπες τηγανιτές μελιτζάνες. Περιχύνουμε με την σάλτσα ντομάτας που ετοιμάσαμε.

 

Βάζουμε το ταψάκι σε προθερμασμένο φούρνο στους 180° για 10’ να πάρει χρώμα και σερβίρουμε.

 

Υ.Γ. Όπως όλα τα λαδερά μπορούμε να το γευτούμε και χλιαρό.

 

 

1 πακέτο φύλλο παραδοσιακό

1 ποτήρι λάδι

1 αυγό

1 ποτήρι γάλα

1 κεσέ γιαούρτι

2 στήθη κοτόπουλο βρασμένο και κομμένο σε μικρούς κύβους

200 γμ. αρακά βρασμένο

2 μέτρια καρότα κομμένα σε κύβους και βρασμένα

2 κουταλιές της σούπας άνηθο

100 γμ. κασέρι τριμμένο

αλάτι, μαύρο πιπέρι

 

Ανακατεύουμε το γιαούρτι με ½ ποτήρι λάδι. Σε άλλο μπολ χτυπάμε το γάλα με το αυγό. Σε βαθύ πιάτο ανακατεύουμε το κοτόπουλο με τον αρακά, το καρότο, τον άνηθο, αλάτι, πιπέρι. Βουτυρώνουμε ένα ταψί. Στρώνουμε τα μισά φύλλα αφού τα αλείφουμε με γιαούρτι και γάλα. Βάζουμε τη γέμιση στη μέση πασπαλίζουμε με το μισό κασέρι και συνεχίζουμε την ίδια διαδικασία με τα υπόλοιπα φύλλα. Περιχύνουμε με το γάλα και το γιαούρτι που περίσσεψε, ρίχνουμε το υπόλοιπο κασέρι και ψήνουμε την πίτα στους 180° περίπου 30’ – 35’ ώσπου να ροδίσει.