Παλιά η Αθήνα το καλοκαίρι ήταν πολύ όμορφη. Ή μπορεί και να μην ήταν όμορφη, αλλά έμοιαζε όμορφη και αυτό δεν ήταν λίγο. Ή μπορεί να μην ήταν όμορφη και να μην έμοιαζε με όμορφη, αλλά εγώ ήμουν πολύ μικρός και τα έβλεπα διαφορετικά τα πράγματα. Όπως και να ΄χει όμως, δε θυμάμαι φυσικά μια Αθήνα με αγιόκλημα και γιασεμιά που λέει και το τραγούδι, ούτε καλοσυνάτους ανθρώπους οι οποίοι κυκλοφορούν ελεύθεροι χωρίς το φόβο των ληστών και με ανοιχτά παντζούρια χειμώνα καλοκαίρι γεμάτη ανθρωπιά, φιλότιμο, ζωντάνια και καλοσύνη για τον συνάνθρωπο. Όλα αυτά δεν τα πρόλαβα, ούτε τα σπίτια με τις αυλές και τους κήπους, ούτε τίποτα άλλο. Εγώ ένα λαό θυμάμαι πάντα γκρινιάρη, κουτσομπόλη, ραδιούργο, ρατσιστή, έτοιμος να πει ανά πάσα στιγμή την κακή κουβέντα για όλους και για όλα, αλλά… Aλλά… Aλλά όλο το σκηνικό στο οποίο εξελισσόταν το συγκεκριμένο δραματάκι, ήταν όμορφο και χαριτωμένο, είχε άλλη γοητεία, είχε πέντε πράγματα εν πάση περιπτώσει που σε έκαναν μετά από χρόνια να τα θυμάσαι με μια γλύκα στο μυαλό, στην ψυχή και στην καρδιά.
Ίσως γιατί όπως είχε πει κάποτε εύστοχα και ο Μ. Χατζιδάκις «ήταν μια λάθος εποχή αλλά απλώς δεν είχε προλάβει ακόμα να πετάξει τη χυδαιότητα από πάνω της το προσωπείο της ευπρέπειας». Θα μου πεις βέβαια το προσωπείο έχει να κάνει με υποκρισία, εσύ πιστεύεις ότι είναι καλύτερη η υποκρισία από το να λένε οι άνθρωποι τα πράγματα με το όνομά τους; Ε κακά τα ψέματα και η πολύ ειλικρίνεια ή μάλλον η πολύ «ειλικρινειοφάνεια» έχει και τα αρνητικά της στη αρμονική συνύπαρξη των ανθρώπων όσον αφορά την αρμονική συνύπαρξη των ανθρώπων, μια που πολύ συχνά ειδικά η ειλικρίνεια είναι το όπλο των αγενών, των σκληρών, των καθαρμάτων και των υποκριτών που με ασπίδα αυτή την λεγόμενη ειλικρίνεια, συχνότατα εγκληματούν επάνω στις ψυχές των ανθρώπων…
Παρασύρθηκα όμως…
Ήθελα να πω απλώς παλιά το καλοκαίρι στην Αθήνα, υπήρχαν θερινά θέατρα ανοιχτά, υπήρχαν θερινά σινεμά, υπήρχαν αναψυκτήρια, ενδεχομένως όλα αμφιβόλου αισθητικής, αλλά πάντως καλύτερα από τα αμφιβόλου αισθητικής μεγαλόστομα θεάματα που περιλαμβάνει στο πανάκριβο Φεστιβάλ του ο κύριος Λούκος… Έτσι κι αλλιώς ποιος ακριβώς θα κρίνει τον κύριο Λούκο και ποιος θα τον ελέγξει;...
Μπορεί να μου πει κάποιος ότι παλιά -όχι και τόσο παλιά δηλαδή- που η Αθήνα γέμιζε με θερινά θέατρα και αναψυκτήρια, τα πράγματα δεν μπορείς να πεις πως ήταν και πρώτου επιπέδου. Όπως και παλιά που το καλοκαίρι η Αθήνα και οι παραλίες γέμιζαν με νυχτερινά κέντρα που δεν ήταν όλα πρώτου επιπέδου. Έδιναν όμως έναν τόνο χαράς, κεφιού και καλοκαιριού…
Τώρα είναι η κρίση, είναι το μουρτζούφλικο ύφος τον ανθρώπων, είναι όλα τα ελαττώματα που διαθέτει δόξα το Θεό ο Έλληνας εδώ και χιλιάδες χρόνια και που αναφέρθηκα πιο πάνω… Έτσι κι αλλιώς είναι κακό το έργο και γρουσούζηδες οι ηθοποιοί, δηλαδή όλοι μας, αλλά είναι και το «σκηνικό» που πια δεν φαντάζει όμορφο, χαρούμενο, αθώο και ωραίο όπως παλιά και αυτό είναι κρίμα…
Μετά απ΄ όλα αυτά, να σας πω πως στο αίθριο του Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος» στην οδό Πειραιώς στον Ταύρο, ο Σταμάτης Κραουνάκης παρουσιάζει κάτι μεταξύ επιθεώρησης και μουσικού θεάματος, βασισμένο σε μελοποιήσεις χωρικών του Αριστοφάνη, με 23 άτομα επί σκηνής, τη Σπείρα Σπείρα, με μια μικρή ορχήστρα και όπως κάθεσαι στα τραπεζάκια γύρω από την υποτυπώδη σκηνή, πίνεις μια μπύρα και τρως ένα χοτ ντογκ, γυρίζεις το κεφάλι σου προς τον ουρανό, αρχίζεις να μετράς τα αστέρια και τότε αρχίζει η αναζήτηση του χαμένου χρόνου…
