Έτσι και αλλιώς στην Ελλάδα η φράση «σεβασμός στα πνευματικά δικαιώματα των δημιουργών» πάντα ηχούσε στα αυτιά των υπευθύνων, και όχι μόνο, σαν ανέκδοτο. Με κάποιον τρόπο που κανείς δεν κατάλαβε ποτέ θεωρείτο πάρα πολύ λογικό σε μια χώρα όπου όλοι κοιτάζανε και κοιτάζουνε το συμφέρον και το πώς θα βγάλουν όχι απλώς παραπάνω λεφτά, αλλά στην κυριολεξία από τη μύγα ξύγκι που λένε, τα έργα τέχνης ή και τα έργα όχι και τόσο τέχνης αλλά ψυχαγωγίας, τα τραγουδάκια, οι ταινίες, όλα αυτά εν πάση περιπτώσει που δημιουργούνται για την ψυχαγωγία του κόσμου, σύμφωνα με κάποιους οφείλουν να ανήκουν σε όλο τον κόσμο –ως εδώ καλά– και ο κόσμος στον οποίο ανήκουν να μη δίνει δεκάρα γι’ αυτά σε αυτούς που τα δημιούργησαν –καμιά σχέση με λογικό αυτό…
Το λέω όλο αυτό γιατί έτσι κι αλλιώς ο όρος «ΚΛΟΠΗRIGHT», όπως το είχε βαφτίσει η Ελένη Βλάχου, το οποίο πάντα ανθούσε, τώρα με το internet, και όχι μόνο, έχει αποκτήσει διεθνώς εφιαλτικές διαστάσεις, φτάνοντας σε σημείο να κινδυνεύει από τα θεμέλια όλο το οικοδόμημα της παγκόσμιας καλλιτεχνικής ζωής –σινεμά, τραγούδι κτλ. κτλ. Η δισκογραφία έχει καταρρεύσει, το σινεμά βαδίζει στα ίδια χνάρια, ο καθένας που κάνει τον έξυπνο καμαρώνει κιόλας ότι κατεβάζει τις ταινίες τσάμπα από το internet ή τις αγοράζει σε DVD από έγχρωμους μικροπωλητές –το είπα όσο μπορούσα πιο διακριτικά…– ξεχνώντας πως με τη συμπεριφορά τους όλοι αυτοί θα οδηγήσουν στο αποτέλεσμα σε λίγο να μη χρειάζεται να κατεβάζουν ταινίες από το internet ή να τις αγοράζουν από πλανόδιους, αλλά ούτε να πηγαίνουν στο σινεμά, γιατί έτσι όπως πηγαίνουν δεν θα υπάρχει σινεμά!!!! Τόσο απλά, μια και η συγκεκριμένη τέχνη είναι πολύ ακριβή για να μπορεί να αντεπεξέλθει στην πειρατεία.
Μέσα σε αυτό το παγκόσμιο μακελειό, όπου τα πάντα πρέπει να ξαναφτιαχτούν από την αρχή και τίποτα δεν μπορεί να μείνει όπως ήταν, είναι γνωστό ότι τα πράγματα για να μην είναι ίδια, πρέπει να αλλάζουν συνεχώς και πρέπει να βρούμε καινούργιους κώδικες, καινούργιους νόμους. Για όλα αυτά καμιά δεκαριά βουλευτές της Ν.Δ., προφανώς για να κολακεύσουν τις εκλογικές τους περιφέρειες, προώθησαν νομοσχέδιο στη Βουλή ή κάτι τέτοιο, δεν κατάλαβα καλά, όπου, ούτε λίγο ούτε πολύ, ζητάνε τα καφενεία, τα κλαμπ, τα μαγαζιά, τα ξενοδοχεία εκτός Αθηνών να μην πληρώνουν δικαιώματα για τη μουσική που ακούγεται ή για τις ταινίες που παίζουνε, γιατί είναι λέει δυσβάσταχτο για αυτές τις μικρές επιχειρήσεις. Ενώ, ας πούμε, γι’ αυτόν που τα δημιούργησε, να τα προσφέρει στο τσάμπα για να αυξάνεται η αγοραστική δύναμη κάθε μαγαζιού είναι λογικό. Η έννοια της ιδιοκτησίας είναι λογικό να υπάρχει σε οικόπεδα, αλλά όχι σε πνευματικά δημιουργήματα. Και αυτό το λένε μέσα από τη Βουλή δέκα βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος. Θα τρελαθούμε τελείως; Δεν θυμάμαι ούτε τα ονόματα των δέκα ούτε την πρόταση που έκαναν ακριβώς. Αυτό που ξέρω είναι πως εδώ που έχουμε φτάσει πρέπει να προσπαθείς όσο μπορείς να διαφυλάξεις τα κεκτημένα. Αυτά που γίνονται και προτείνονται δεν είναι σοβαρά, είναι επικίνδυνα.
