Λοιπόν θέλω να είμαι ειλικρινής!!! Τα τελευταία ένα – δύο χρόνια νομίζω πως ζω μια τεραστίων διαστάσεων αναισθησία σε αυτή τη χώρα. Δεν ξέρω μήπως είναι η επίδραση της ιδιωτικής τηλεόρασης και η έκρηξη των ΜΜΕ, η συνήθεια να βλέπουν το κακό νυχτυμερόν σε γκρο πλαν. Από την άλλη σαν κοινωνία έχουμε χάσει πια κάθε ευαισθησία, κάθε μικρή πτυχή, κάθε δυνατότητα να διακρίνουμε το κακό και να ξεσηκωνόμαστε εναντίον του, έχουμε χάσει το δικαίωμα του αποτροπιασμού απέναντι στη φρίκη...
Πριν δύο χρόνια αν θυμάμαι καλά, πήγε ένας –δεν θα μάθουμε ποτέ ποιος ήταν αυτός- και πέταξε βιτριόλι σε μια Βουλγάρα, την Κούνεβα. Πριν ένα μήνα ένας έφηβος Αφγανός ψάχνοντας στα σκουπίδια κάτι να φάει, τινάχτηκε μια βόμβα που κάποιοι «επαναστάτες των δρόμων» είχαν βάλει εκεί χωρίς να υπολογίζουν πως θα χτυπήσει ένα Αφγανάκι . Εξού και δεν διαβάσαμε μετά μεγαλόπνοες επιστολές από επαναστατικές οργανώσεις γραμμένες ως συνήθως από απόφοιτους νηπιαγωγείου, που θα μας μιλούσαν για την κατάντια της κοινωνίας μας και την ανατολή μιας άλλη την οποία ευαγγελίζονταν. Δεν έχει κλείσει ακόμα μήνας που σε ένα συλλαλητήριο διαμαρτυρίας σε μια απεργία, κάποιο εγκληματικό χέρι πέταξε μια βόμβα μέσα σε μια τράπεζα στην οδό Σταδίου και σαν ποντίκια έπνιξε τέσσερις ανθρώπους που έτρεχαν απελπισμένοι να σωθούν, να πηδήξουν έστω από το δεύτερο όροφο ελπίζοντας πως ίσως έσπαγαν απλώς όλα τους τα κόκκαλα!!!...
Έχω ξαναγράψει σε παλαιότερο σημείωμά μου για το νεαρό που σκοτώθηκε στα γεγονότα στην Θεσσαλονίκη του 1936 την πρωτομαγιά και που ενέπνευσε τον Γιάννη Ρίτσο στον «Επιτάφιο». Θα μπορούσα να πω για την περίπτωση του Σωτήρη Πέτρουλα που θα ήταν 64 φέτος αν δεν τον είχαν σκοτώσει ηθελημένα ή όχι το 1965. Τουλάχιστον αυτοί με τον ένα ή άλλο τρόπο δικαιώθηκαν μέσα στον χρόνο. Οι άλλοι, οι πρόσφατοι είναι σαν να μην συνέβη ο χαμός τους –ίσως λίγο παραπάνω να ακούστηκε το μαρτύριο της Κούνεβα και λόγο ότι έμεινε τουλάχιστον ζωντανή, αλλά κυρίως γιατί βόλευε αρκετά τα κόμματα της Αριστεράς που χρόνια τώρα ξέρουν να εκμεταλλεύονται σωστά τέτοιες «προσωπικές ατυχίες» προς όφελός τους, ενώ είναι αυτά τα κόμματα που για το Αφγανάκι και για τους τέσσερις εργαζόμενους της τράπεζας δεν είδα να ανοίξει ρουθούνι. Καλά για την Δεξιά δεν μιλάμε. Αυτοί έχουν άλλα προβλήματα και κάνουν συγκεκριμένη παράσταση. Ποτέ δεν είχε ταλέντο στην εκμετάλλευση ηρώων. Είχε μάλλον ταλέντο πάντα στην κατασκευή ηρώων προς χρήση της Αριστεράς…
Αν κάτι με ενοχλεί είναι αυτό το «συνέβη και πέρασε» και δεν έγινε τίποτα και δεν συνεχίσαμε να το ακούμε και δεν θα βοηθήσει καν ως παράδειγμα, θα είναι –τι θα είναι δηλαδή, είναι ένα ακόμα γεγονός του δελτίου ειδήσεων- η Κούνεβα θα συνεχίσει τη ζωή της, οι άλλοι τέσσερις την έχασαν και η ζωή συνεχίζει το δικό της δρόμο μέσα από οικονομικές κρίσεις, ΔΝΤ, παγκόσμια κύπελλα και φεστιβάλ Eurovision. Έτσι είναι τελικά η ζωή και έτσι είναι τελικά οι άνθρωποι στο σύνολο τους. Έτσι είναι ο λαός όταν περνάει το όριο και γίνεται όχλος. Και μετά από όχλος, καταντάει «παρτάκιας». Μετά και την έκρηξη του μικρού Αφγανού νομίζω πως και η λεγόμενη -γιατί έτσι θέλει- αντιεξουσιαστική ομάδα των Αθηνών έδειξε ακριβώς τον αληθινό της χαρακτήρα…
Ένας ένας όμως ξεχωριστά, με τα μυαλά στο κεφάλι ας μην ξεχάσουμε και ας τρομάξουμε και ας φοβηθούμε και ας λυπηθούμε μήπως και δεν ξανασυμβούν. Όχι για να δικαιωθεί οποιαδήποτε θυσία εδώ που φτάσαμε, αλλά γατί όπως είχε πει και ο Χατζιδάκις «όταν το πρόσωπο του τέρατος δεν μας τρομάζει πια, είναι γιατί έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε».
