Όταν ο γιατρός ήπιε Pilsner
14.5.2008
Η αποστροφή μου για τις ελληνικές τηλεοπτικές σειρές –με επίγνωση ότι αδικώ ορισμένες– ανατρέχει στα βάθη του παρελθόντος, εμπεδώθηκε όμως προ ολίγων ετών. Η σκηνή ήταν χαρακτηριστική. Ψυχίατρος με ιδιόκτητη κλινική (ηθοποιός κατά κόσμον) επιστρέφει σπίτι, όπου δεν βρίσκει τη συνάδελφο και σύζυγό του –η οποία δεν έχει ιδιόκτητη κλινική. Συνειδητοποιεί ότι η «λεγάμενη» (που έλεγε ο δικηγόρος στον γ.γ.) τον απατά με νεαρό ασθενή της. Ούτε καν με υγιή… Πονεμένος ο ιατρός ανασπά φιάλη ουίσκι, γεμίζει μισό ποτήρι και το κατεβάζει μονορούφι με αναστεναγμό πόνου, σαν να ήταν ρετσινόλαδο.
Αν επρόκειτο για Dewars δωδεκάρι και τύχαινε να βρίσκεται εκεί ο Άντι Γκαρσία, δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι θα σηκωνόταν, θα έσφιγγε τη γραβάτα του και θα έλεγε στο γιατρό δύο μαγκιόρικα λόγια από την Κόζα Νόστρα, σαφώς επιθετικότερα από εκείνα που επιφύλαξε (ο Άντι) στον νεαρό μπάρμαν της διαφήμισης. Γυναίκες και άντρες συχνά απατούν αλλήλους. Αυτό δεν είναι λόγος να δυσφημούμε το «νερό της ζωής». Και αν ένας νέος, ένας έφηβος έβλεπε τη σκηνή και, παρασυρόμενος, δεν έπινε ουίσκι παρά μόνον όποτε έπεφτε θύμα κερατοαναπτύξεως (δηλαδή μάλλον συχνά, τώρα που το σκέφτομαι), πώς θα απολογούνταν ο τηλεοπτικός ψυχίατρος; Θα τον παρέπεμπε για ψυχανάλυση στη γυναίκα του;
Οι άνθρωποι του Θεού, οι μοναχοί, που ήξεραν καλύτερα, ποτέ δεν θα φέρονταν έτσι. Πιθανότατα δεν θα φέρονταν ούτε όπως ο Ιησούς, ο οποίος σε ένα από τα ελάχιστα ολισθήματά του άφησε τους συνδαιτυμόνες στο γάμο της Κανά να πίνουν τον κουτελίτη μέχρι να καταδεχτεί να μετατρέψει το νερό σε Σατό Λαφίτ. Οι Βενεδικτίνοι μοναχοί της Βοημίας, για παράδειγμα, μη έχοντες συζύγους να τους απασχολούν με τα τεχνάσματά τους, ασχολήθηκαν με τη ζυθοποιία και ιστορείται ότι ήδη από το 993 μ.X. έφτιαχναν καλή μπύρα στο μοναστήρι του Mπρέβνοβ.
Το χριστιανικό παράδειγμα ακολούθησαν και οι λαϊκοί, η τσεχική μπύρα βελτιώθηκε και … (εδώ ακούγεται υποβλητική μουσική) το 1842 κάποιος Βαυαρός ονόματι Γιόζεφ Γκρολ, τον οποίον πήραν οι Τσέχοι από την Μπάγερν δίνοντας ποσόν που δεν ανακοινώθηκε και δύο σέντερ μπακ, έφερε στον κόσμο τη διαυγή Πίλσνερ –και μάλιστα αυτήν την Pilsner Urquell. Εξαιρετική λάμψη και γεύση, δεν φουσκώνει, βρίσκεται στα περισσότερα μεγάλα σούπερ μάρκετ, μπορεί κανείς να την εμπιστευτεί άφοβα αυτές τις μεταπασχαλινές ημέρες που ζητούμε κάτι ελαφρύ. Δεν είναι για Άγγλους που χρειάζονται ο καθένας δύο κιβώτια και φορητή τουαλέτα, θέλει κάποιο σεβασμό και βραδύτερο ρυθμό, αλλά ανταμείβει. Να φανταστείτε, μόλις τη δοκίμασε ο ψυχίατρος κλινικάρχης μας, το είδε αλλιώς. Όταν επιτέλους επέστρεψε η γυναίκα του, την κοίταξε απορημένος: «who is you, woman?»
