Είδα προ ημερών στην τηλεόραση (για ένα λεπτό, ομολογώ, πριν αλλάξω κανάλι) έναν βετεράνο ρέπορτερ (λέξη συντακτών εφημερίδων, εκ του «ρέεε ρεπόρτερ» - ήτοι κλήση προς κάποιον του είδους να εξηγήσει τι εννοούσε στο ακατάληπτο κείμενό του) να λέει πόση στενοχώρια αισθάνθηκε παρακολουθώντας τη συζήτηση στη Βουλή για το νέο μνημόνιο λόγω της μικρότητας -ή κάτι τέτοιο- των βουλευτών.
Θεωρώ αναγκαία τη σημείωση ότι κατ’ εμέ λίγοι βουλευτές έχουν πει πράγματα τόσο μικρά όσο κάποιοι ρέπορτερ, αλλά το θέμα δεν είναι αυτό. Το θέμα είναι ότι στα περισσότερα ρεπορτάζ για την ψήφο της περασμένης Κυριακής και για τις κοντά τέσσερις ντουζίνες διαγραφές που την ακολούθησαν, η προέχουσα ερμηνεία ήταν πως οι βουλευτές που ψήφισαν «όχι» είτε έκαναν ηρωική έξοδο διότι ήξεραν ότι δεν είχαν πολιτικό μέλλον είτε υποτίμησαν την αντίδραση των κομματικών ηγεσιών. Η δημοσιογραφική καταγραφή έδειχνε μεγάλη δυσκολία να παραδεχθεί ότι κάποιοι απ’ αυτούς και μέλλον είχαν (και δη οι βουλευτές της Ν.Δ.) και απόλυτη αντίληψη του ότι η ψήφος τους προδιέγραφε την αποπομπή τους, επέμειναν όμως στο «όχι» (οι δύο του ΛΑΟΣ στο «ναι») επειδή αρνήθηκαν να ακολουθήσουν τις κωλοτούμπες του Σαμαρά και του Καρατζαφέρη ή τα διαδοχικά yes του Παπανδρέου, που καθένα τους είναι πάντοτε το τελευταίο - μέχρι να έρθει το επόμενο.
Προκειμένου να προλάβω τη συνήθη τάση των περισσοτέρων μας να καταλαβαίνουμε περισσότερα απ’ όσα διαβάζουμε, διευκρινίζω ότι δεν αναφέρομαι καθόλου στην ορθότητα της ψήφου, αλλά μόνο στην τάση να αποδίδεται η ψήφος, όποια και αν είναι, σε κίνητρα ευτελούς ιδιοτέλειας (στην επανεκλογή, την παράταση της θητείας, τη διαπλοκή, την... ευήθεια), ακόμη και όταν καμία αντικειμενική ανάλυση δεν μπορεί να καταδείξει το συμφέρον - οι βουλευτές της Ν.Δ. που διαγράφηκαν είχαν π.χ. κατάδηλη ζημία, την οποία προέβλεψαν και αναδέχθηκαν.
Το να αποδίδεται κάθε πολιτική πράξη σε μικροψυχία είναι, κατά τη γνώμη μου, πιθανότατη ένδειξη μικροψυχίας από την πλευρά του κρίνοντος (και μερικοί δημοσία κρίνοντες έχουν, δόξα τω θεώ, πλούσιο παλμαρέ και μικρότητας και ιδιοτέλειας). Αυτή δε τη στάση νομίζω ότι μπορούμε να τη δούμε σε όλη την κοινωνική μας συμπεριφορά: ιδιοτελής και μικροπρεπής είναι κατά την ερμηνεία μας όχι μόνο η ψήφος της Λούκας και της Βάσως, του Γκιουλέκα και του Άδωνι, αλλά κάθε πράξη του διπλανού μας, ιδίως όταν αυτή μαρτυράει, έστω σε πρώτη ανάγνωση, κάποιο θάρρος ή μια ορισμένη θυσία.
Νομίζω ότι, αν ήμουν βουλευτής, δεν θα έβρισκα το θάρρος να ψηφίσω «όχι» (και άρα «ναι» στο άγνωστο). Ότι, ακόμη και αν δεν με ένοιαζε η διαγραφή μου, θα φοβόμουν μήπως κάνουν το ίδιο όλοι οι υπόλοιποι και γίνει το αναπάντεχο - που ίσως θα έπρεπε να είχε γίνει (είπαμε, δεν είναι αυτό το θέμα του σχολίου). Θεωρώ, όμως, ασυγχώρητη μικρότητα να χαρακτηρίσω φτηνούς όσους ψήφισαν «όχι» με κόστος -ή όσους με διαφορετικό κόστος έμειναν στο «ναι»- χωρίς να ξέρω, χωρίς να έχω επιχείρημα, μόνο και μόνο με τον καφενειακό αφορισμό «είναι όλοι κλέφτες».
Αν όχι για άλλο λόγο, επειδή αυτή η νοοτροπία είναι η ίδια με την οποία συνδυάζουμε από τη μία πλευρά την άνευ ελαφρυντικών καταγγελία των φοροφυγάδων και από την άλλη το αυτονόητο αίτημά μας, όποτε αγοράζουμε σπίτι, να γράφεται στο συμβόλαιο μόνο η αντικειμενική αξία και όχι η μεγαλύτερη πραγματική (παράδειγμα από το παρελθόν αυτό - σήμερα στις πόλεις η αντικειμενική είναι άπιαστο όνειρο)...
