Ο Γ. έγινε γνωστός ως άνθρωπος με πρόγραμμα. Όχι στη δουλειά, διότι σπανιότατα εργαζόταν. Σε άλλα, ίσως σημαντικότερα. Φοβούμενος, για παράδειγμα, μήπως κάποιο από τα μπαρ, στα οποία καθημερινώς τον καλούσαν, του χαλούσε το κέφι, φρόντιζε να το φτιάχνει από τα πριν. Έπινε τουλάχιστον μισό μπουκάλι «Πέρδικα» στο σπίτι, προτού ξεπορτίσει για να συνεχίσει έξω. Γύριζε προς το ξημέρωμα. Όταν τον έπιανε πείνα ακατανίκητη, διέκοπτε το ουίσκι παραγγέλνοντας ένα μπλάντι μέρι, να στυλωθεί. (Κάποια προβλήματα υγείας, εντελώς απρόσμενα με τέτοια υγιεινή ζωή, ανέκοψαν δυστυχώς τον αξιοθαύμαστο αυτό ρυθμό.)
Ούτος, λοιπόν, ο ανήρ, προσκληθείς κάποτε από τον πατέρα του να δοκιμάσει ένα σπιτικό κρασί με την παραίνεση «πιες, Γ., είναι καταπληκτικό, πίνεις όσο θες και δεν καταλαβαίνεις τίποτε», ρώτησε απορημένος: «Τότε γιατί το πίνεις;»
Η αποστροφή ανασύρθηκε αυτομάτως από το σκονισμένο αρχείο της μνήμης μου μόλις διάβασα διαφημιστική καταχώριση –αισθητικώς προς το λούμπεν– στην οποία ένας θλιβερός τύπος έλεγε σε άλλον θλιβερότερο «φαίνεσαι πολύ καλά» και εισέπραττε την απάντηση «είμαι, έχω πιει 138 ποτήρια κόκκινο κρασί –χωρίς το αλκοόλ». Εννοούσε, ο απερίγραπτος, ότι είχε πάρει μία δόση ρεσβερατρόλης, ουσίας που έχουν οι φλούδες του σταφυλιού και απελευθερώνεται στο κόκκινο κρασί με τη ζύμωση –ως γνωστόν δε αυτό το κόκκινο κρασί σώζει τους Γάλλους από τις καρδιοπάθειες, παρότι τρώνε αφειδώς λίπη και κόκκινο κρέας. Την απομονώσανε, λοιπόν, τη ρεσβερατρόλη και τη δίνουνε σε ταμπλέτες. Συμφέρει, μια που οι 60 ταμπλέτες κάνουν 46 ευρώ. Εξήντα επί 138 ίσον 8.280 ποτήρια. Δίνεις δεκαπέντε παλιά χιλιάρικα και στήνεις κραιπάλη για ένα χρόνο.
Αμ’ έπος, αμ’ έργον. Είχα καλέσει δεσποινίδα για δείπνο σε εστιατόριο σχετικώς περιποιημένο. Με το που είδα τη λίστα κρασιών και δη τη δεξιά της στήλη, έχασα το χρώμα μου. Αλλά ήμουν πάνοπλος. Θα πιούμε κάτι διαφορετικό σήμερα, είπα. Άφησα μπροστά στα λεπτά της δάχτυλα μια ταμπλέτα. Της εξήγησα. Δεν πείστηκε. Είναι αλήθεια ότι η ρεσβερατρόλη δεν πήγαινε καθόλου με το φιλέτο. Ήτανε και γάτα η ντεμουαζέλ, με ακτινογράφησε για τσιφούτη κι έκοψε ρόδα μυρωμένα. Ούτε τηλέφωνο.
Μετά την πανωλεθρία, όρθιος στον έρημο δρόμο (ή μάλλον στο πεζοδρόμιό του), εκστόμισα την κατάρα: Να αποδειχθεί, ρε άτιμοι, ότι η ρεσβερατρόλη κάνει καλό μόνο στο κρασί και ότι σκέτη είναι μούφα. Να στριμώχνεται ο κόσμος όχι για ταμπλέτες, αλλά για Μαγικό Βουνό. Και ακόμη παραπάνω. Να αποδειχτεί ότι ούτε αυτό αρκεί. Πρέπει να πίνεις το κρασί με κόκκινο κρέας και φαγητά τσιγαρισμένα μέχρι θανάτου.
Το πρώτο έπιασε. Η ιατρική, διάβασα, δεν έχει επαληθεύσει ότι η ρεσβερατρόλη κάνει καλό απομονωμένη. Μόνο στο κρασί είναι βέβαιο πως έχει ευεργετική επίδραση. Κάνει καλό στην καρδιά –και δεν φεύγει το κορίτσι. Μετά, μόλις τελειώσει η Πετρούλα, πίνεις ένα Bisquit VSOP.
