Για να αντιληφθείτε περί τίνος ανδρός ομιλούμε, άξαφνα μπήκαν στα γραφεία της εταιρείας του τρία παλικάρια. «Καλώς τα παιδιά», τους υποδέχτηκε. Ο μεγαλύτερος απάντησε μονολεκτικά: «ΣΔΟΕ». «Μην αναστατώσετε τη δουλειά χωρίς λόγο», είπε ο δικός μας. Εκείνοι ζήτησαν το λογιστή που κράταγε τα βιβλία. Σαν ήρθε αυτός, σφύριξε στο αυτί του αφεντικού δυο λόγια ξηγημένα, να πάρει την άδεια να γίνει το κονέ, αν γινόταν. Κομμένα αυτά, αντέτεινε ο εργοδότης, όλα κανονικά. Του το κάνανε φύλλο και φτερό και δεν βρήκαν τίποτε, παιδιά. Τίποτε! Ο επικεφαλής, φεύγοντας, του έδωσε και συγχαρητήρια. Μέσα του, βέβαια, ο άνθρωπος μάλλον αλλόκοτο θα τον χαρακτήρισε.
Τώρα, όταν τύπος έχει υποστεί έλεγχο ΣΔΟΕ, δεν έχει λαδώσει και δεν του έχουν βρει τίποτε, ε, σε ορισμένα θέματα τον σέβεσαι. Πάμε, λόγου χάριν, σε αθηναϊκό εστιατόριο για φαγητό και με το που καθόμαστε να σου το εμφιαλωμένο νερό. Ο εν λόγω, που λησμόνησα να πω ότι είναι χημικός με εμπειρία στον έλεγχο τροφίμων, αντιδρά σαν πιλότος στη μοίρα αναχαιτίσεων. «Παρακαλώ, πάρτε αυτό από δω και φέρτε μας μια κανάτα νερό της βρύσης με παγάκια». Αδελφέ μου, σχολίασα, αυτό σε πείραξε, εδώ θα μας τον πιάσουν κανονικά. «Το νερό της πόλης των Αθηνών (sic)», μου απάντησε, «είναι από τα καλύτερα και στις αναλύσεις κατά μέσο όρο καθαρότερο από τα εμφιαλωμένα», τα οποία, όπως μου εξήγησε, υπόκεινται σε αλλοιώσεις και από τη μεταφορά, την έκθεση στον ήλιο κλπ: «και να πληρώνω για κάτι χειρότερο από εκείνο που είναι δωρεάν δεν το δέχομαι».
Οι υπόλοιποι, όμως, όταν έρχεται το ΣΔΟΕ, ή πληρώνουμε ή μας κάνει κόσκινο –ή και τα δύο. Εξ ου και μας έχουν ταράξει στο εμφιαλωμένο νερό. Μέχρι σε συνοικιακό της Αργυρούπολης, δεν φτάνει που έχει το μακαρόνι ευρώ έντεκα, τσουπ και το νερομπούκαλο. Και εμείς τσιμουδιά. Μη μας πούνε καρμίρηδες.
Στην Αγγλία δεν ντρέπονται τόσο. Διάβαζα στον Guardian ότι μόνο ένας στους τέσσερις νιώθει αμήχανα όταν ζητάει νερό της βρύσης στα εστιατόρια, ενώ πάνω από 60% των θαμώνων το ζητούν πεισματικά. Και έχουν αυξηθεί πολύ τα εστιατόρια που φέρνουν απευθείας κανάτα (όπως γίνεται παγίως στις ΗΠΑ), αν δεν τους ζητηθεί εμφιαλωμένο. Όσο για τις γενικές πωλήσεις εμφιαλωμένου νερού, που παρουσιάζουν θεαματική αύξηση διεθνώς τα τελευταία χρόνια, το 2008 στη Βρετανία σημείωσαν πτώση 9% (στην Ελλάδα καταναλώνουμε 50 λίτρα κατά κεφαλήν ετησίως έναντι 95 του ευρωπαϊκού μέσου όρου). Και δεν είναι μόνο θέμα τιμής. Ο κύκλος παραγωγής και διανομής του εμφιαλωμένου νερού αναλίσκει γύρω στις χίλιες φορές περισσότερη ενέργεια από εκείνον του νερού της βρύσης –και εμείς είμεθα πολύ οικολόγοι, νομίζω;
Θα μου πείτε, όταν έχεις συνηθίσει να σου σερβίρουν (χρεώνουν) χωρίς βαζελίνη τον καφέ και την μπύρα, στο νερό θα σταθείς; Κατανοητό. Όμως, ενώ στον καφέ και στα υπόλοιπα η μόνη διαθέσιμη άμυνα είναι να μην πας στο μαγαζί, το νερό μπορεί κανείς να το ζητήσει άφοβα. Τι θα σου πουν στην Αθήνα; Ότι δεν έχουν βρύση ή ότι ξέμειναν από κανάτες; Όσο για την ντροπή, έχουμε πλέον να επικαλεστούμε το χημικό. Δεν είναι ζήτημα χρημάτων, είναι θέμα υγείας. Και αν κανείς σερβιτόρος διαφωνήσει, ρωτήστε τον: «Φίλε, αν έρθει εδώ το ΣΔΟΕ, δεν θα σας ξεβρακώσει; Του χημικού ούτε ασπρόρουχο δεν του άγγιξαν».
