Οι ενδυματολογικές εμμονές
Το να εμμένεις σε ένα συγκεκριμένο τρόπο ντυσίματος πάντα με προβλημάτιζε. Ιδιαιτέρως, όσον αφορά τις γυναίκες! Οι επιλογές μας είναι ευρείες και πολυάριθμες και ποτέ δεν κατανόησα, γιατί κάποιοι άνθρωποι επιθυμούν την πανομιότυπη εξωτερική εμφάνιση υπό το πρίσμα της άποψης «Αυτό είναι το στιλ μου!» ή «Που να πειραματίζομαι;!» ή «Τάση είναι θα περάσει και πίσω δε θα κοιτάξει ποιός την ακολούθησε!» και ουχί τις ζωογόνες αλλαγές.
Δεν αντιτίθεμαι στο να έχεις ένα προσωπικό ενδυματολογικό χωροχρόνο, στον οποίο διαμόρφωσες την εξωτερική σου εμφάνιση και έχτισες την γκαρνταρόμπα σου. Διαφωνώ με την προσκόλληση και το μουλάρωμα σε ένα στερεοτυπικό σχεδόν συνδυασμό υφασμάτων, χρωμάτων και πατρόν, που εν τέλει μονοδιάστατος και ανυπέρβλητα ανιαρός θα καταλήξει.
Και δε θα επιπλήξω κανέναν, αν θέλει να φοράει το σακάκι με τη βάτα-προμαχώνα για τον οπισθέντα οπλίτη, αν και η μόδα έχει περάσει ανεπιστρεπτί, φτάνει να το έχει μετουσιώσει στο σύγχρονο τρόπο ντυσίματος. Δεν θα γκρινιάξω ούτε με το πεπαλαιωμένα τζιν 501, ούτε καν με τρυπίτσες στο δερμάτινο σκαρπίνι κανενός. Θα δείξω χαρακτήρα.
Αυτό ήταν ένα δείγμα εγκιβωτισμένης αφήγησης και παρουσίασης της πολυπλοκότητας της σκέψης μου.
Ας μιλήσουμε για κάτι πιο σοβαρό, τώρα!
Εμμονή πρώτη: Οι νεκροκεφαλές.
Δε ξέρω από ποιόν νεκρόφιλο σχεδιαστή μόδας προήρθε η συγκεκριμένη τάση, αλλά ειλικρινά σκιάζομαι στην εικόνα κοριτσιού ανέμελης ηλικίας και ακόμη πιο ελαφρόμυαλης υπόστασης να κυκλοφορεί με τους ακονισμένους κυνόδοντες της κάρας ενός πεθαμένου όντος στο μπλουζάκι και αυτό να είναι trendy, in και wow. Ακόμη πιο αποτρόπαιο και εσχατολογικής χροιάς οπτικό ντελίριο μου προκαλεί το προαναφερθέν σκετσάκι σε κυρίες άνω των σαράντα ετών -«Ήθελα να γίνω Βίσση, αλλά δε μου πέτυχε ούτε το λίφιτνγκ, ούτε η εξάσκηση με μπαλάκια τέννις, ούτε με αποδέχτηκε ο Φραγκολιάς!». Και κλάμα η κυρία...
Αμ, τι κλαις καλή μου κυρία; Ώσπερ έστρωσες, θα κοιμηθείς. Και μην περιμένεις να σε πάρει κανείς στα σοβαρά με τη στάμπα- πρώτο μάθημα ανατομίας στους δευτεροετείς φοιτητές ιατρικής, γιατί θέαμα αυτό δεν έχει πλάκα. Δεν είναι rock. Δεν είναι chic. Δεν είναι τίποτα. Είναι χάλια.
Εμμονή δεύτερη: Κυρίαρχον χρώμα.
Μιλάω κυρίως για την καλοκαιρινή σεζόν, κατά τη διάρκεια της οποίας ζούμε στη «χίμαιρα» ενός χρώματος. Ναι... ναι... είναι αυτή η φάση, που περιδιαβαίνοντας σε πολυσύχναστους δρόμους όλες οι βιτρίνες των καταστημάτων είναι μπλέ ή ροζ ή κίτρινες ή πράσινες ή φούξια και το χειρότερο είναι πως αυτή η λαίλαπα του συγκεκριμένου χρώματος εξαπλώνεται σε όλον τον κόσμο, και φτάνεις σε σημείο να πιστεύεις πως πάσχεις από κάποια σπάνια νόσο των οφθαλμών και βλέπεις μόνο αυτό το χρώμα από όλη τη χρωματική διαβάθμιση. Φέτος, για παράδειγμα, είναι της μόδας τα φλουό χρώματα με έμφαση στο φούξια, το πορτοκαλί και το κίτρινο. Έχει να κάνει αντίθεση με το μαυρισμένο πόδι λαού και ντουνιά! Θα πέσει η τάση του νησιού με τον καταιγισμό των νέον χρωμάτων και χρυσές δουλειές θα κάνουν οι ενασχολούμενοι με την τροφοδοτηση ρεύματος. Και δεν αποποιούμαι των ευθυνών μου! Τα προτείνω αυτά τα χρώματα, αλλα με μέτρο και αυτοσυγκράτηση και σαν stylish πινελιές! Αποφύγετε το total look και εκδράμετε με λιγότερο εκτυφλωτικό χρώμα στα ρούχα και μεγαλύτερη bright διάθεση! Αφήστε την ανάκλαση και την αντανάκλαση για τους προειδοποιητικούς κώνους στο οδόστρωμα!
 |
Εμμονή Τρίτη: Η μπλούζα που αφήνει ακάλυπτο τον ώμο.
Ετούτο το trend πέρασε ύπουλα στο υποσυνείδητο της γυναίκας. Στην αρχή, απλά, ως απέριττο σέξι στοιχείο σε μια εμφάνιση και μετά ως ψυχωτική εμμονή, που όλο και διογκώνεται μέχρι να προκαλέσει κάποιον διανοητικά σχιζοφρενή σε τέτοιο βαθμό, ώστε να αρχίζει να πετσοκόβει ό,τι ώμο βρει και να επονομαστεί ως Τζακ ο ωμοβγάλτης. Έχω βαρεθεί να ακούω θήλεα να ζητάνε «μπλούζες με τον ένα ώμο έξω» και άλλα τέτοια κουλά, γιατί καμία μπλούζα δεν μπορεί να ραφτεί ώστε να φαίνεται ο ώμος! Έξωθι, αν είναι έξωμη από την ραφή της! Διαλέγεις ένα φαρδύ τοπ ένα νούμερο μεγαλύτερο και είσαι εντάξει. Ευχαριστήθηκες τώρα, που θα τραβάς όλη μέρα τη μπλούζα, που θα πέφτει και θα φαίνεται το άνω εσώρουχό σου και θα πέφτει και η φράτζα στο πρόσωπο και τελικά θα γυρίσεις σπίτι και θα την κάνεις χίλια κομμάτια τη μπλούζα, την απόδειξη της μπλούζας και το look book της μάρκας της μπλούζας.
Εμμονή τέταρτη: Σορτς με καλσόν.
Και δε λέω... είναι της μοδάς το σορτσάκι με το καλσόν, αλλά τι να κάνω που εμένα μου έχει κολλήσει σαν μικρό κομμάτι μαρουλιού μεταξύ φρονιμίτη και υπερώας και με ενοχλεί αφάνταστα! Θέλω να το βγάλω... ή το κομμάτι μαρουλιού ή το καλσόν (ειδικά αν είναι διαφανές ή μαύρο ψιλό και αχνό) ή το σορτς. Όλα μαζί δε τα μπορώ και η οδοντογλυφίδα δε βοηθάει πολύ! Θέλει χέρι. Έχουμε τεράστια γκάμα από ρούχα... πρέπει να το φοράτε έτσι το καημένο το σορτς; Αν το φορέσεις με κάλτσα μάλλινη και μποτίνι δετό και με ψηλό τακούνι, σου βγάζω και το boho μπερέ μου και σε χαιρετίζω, γιατί παραδίδεις και μαθήματα στιλ. Σε οποιαδήποτε, όμως, άλλη περίπτωση, θα τρέξω σα μανιασμένη λυσίκομη κόρη μακριά του κοντού παντελονακίου και του καλσόν! (Το επανέλαβα και πολλές φορές, μπας και το εμπεδώσω!)
Και να’ταν μόνα αυτά, καλά θα την είχαμε βγάλει… σχεδόν αποστειρωμένα!
Υ.Γ. πρώτον: Λεκές σε σεμέν από καφέ:
Δεύτερο βήμα προς αποφυγή εντοπισμού από τη Γκεστάπο καθαριότητας:
Υ.Γ. δεύτερον: Είδα τη Τζούλια Αλεξανδράτου από κοντά... πέρασα από δίπλα της και με ρώτησαν πως ήταν. Πως να μου φάνηκε δηλαδή; Μύριζε αφροδίσια νοσήματα από τα πέντε μέτρα...
