Είμαι σίγουρος ότι η έκφραση "ασθενείς και οδοιπόροι αμαρτίαν ουκ έχουσι" είναι παραπλανητική, νοσούσα και ενδεχομένως έλκει την καταγωγή από παρανόηση.Ως προσωρινός οδοιπόρος και χρήστης ορθάδικου και στεκάδικου υπέρ την λιγυρά στεφάνη του Μετσόβου(βλαχιστί το έλεγαν
Αμύντσιου) γοητεύτηκα από το ενδεχόμενο η φοκάτσα που διαφήμιζε να μη ήταν αποτέλεσμα της άκεφης μοιρασιάς ενός εργαστηρίου της Θεσσαλίας ή της κάτω Ηπείρου, αλλά (τι σου κάνει η φαντασία) ότι τα χεράκια μιάς οικονομικής μετανάστριας από τις χώρες των Υπερβορείων(όπου σέβονται το αλεύρι, ενίοτε το πατατώνουν ,παράγοντας γευστικά σκευάσματα) θα βοηθούσαν σε γόνιμες επιγεύσεις.
Γιά το ζυμάρι, εντάξει, ήταν μιά χαρά, αλλά μετά άρχισα να έχω απαιτήσεις γέμισης.Εντάξει, στη χώρα του
μετσοβόνου, ίσως ήταν πολύ να ζητάω
προβολώνες,αλλά τι θα λέγατε, Μολοσσοί και Ατιντάνες, γιά καμιά εξωτική ελίτσα, λίγο δεντρολίβανο; αντί γι΄αυτά, ένας μπελτές χύμα από την κονσέρβα και μιά φλίδα(δεν πρόκειται γιά ορθογραφική αβλεψία) από ένα πατατοζαμπόνι που το θυμόμουνα ως γεύση εκδρομής στο Πάικο του 1961.
Γιά να αφήκω απολειφάδι τροφής στο πιάτο μου, δύο τινά πρέπει να έχουν συμβεί: είτε να βεβαιωθώ ότι πέρασε ανεπιστρεπτί ή κατοχή, είτε να μη τρώγεται με τίποτε το επίδικο.
Λοιπόν, η κατοχή δεν πέρασε.
