Μαζευτήκαμε αρθρογράφοι και δημοσιογράφοι να δούμε της πτωχομάνας τα παιδιά, να πληροφορηθούμε, να ενημερώσουμε τον λαόν. Πρώτα βγήκε ο μεγαλοπρεπής εισηγητής και τον ρωτήσαμε: «Ποιες είναι οι προοπτικές να περάσουμε Χριστούγεννα ειρηνικά και άμωμα, εκεί, κατά το 2015;».
Μας απάντησε: «Σκρουμπντρό». Που μεθερμηνεύεται από εμάς που όλα τα ξέρουμε: «Είπαμε να είστε εύπιστοι, αλλά εσείς είστε κάτι παραπάνω: φαντασιόπληκτοι!». Μετά βγήκε ο ανθρωπογεωργός Σαλουτάτις που η μοίρα τον έχρισε των θετικών επιστημών κι αυτός παραβίαζε το εμπάργκο του άρχοντα και Θεού του και τον ρωτήσαμε: «Τελικά 1.320 ή 889 είναι τα έργα του Γουπουσουτού που πρέπει να γυρίσουμε τα μπικικίνια» και μας απάντησε: «Κε αρμονία τι σαπόρι» σαν εκείνη τη διαφήμιση και εννοούσε: «Είδα δημοσιογράφους να φοράνε πράσινα καλτσάκια, αλλά εσείς φοράτε και με στρουμφάκια, αλήτες!». Απόμενε η θηλυκή σκιά, η δαιμονιώδης και σωτηριώδης αύρα της γαλαζοπράσινης ελαίας. Τη ρωτάμε: «Κυρά, εντέλει έχουμε Σύνταγμα ή μήπως Τάγμα τηλεγραφητών;». Μας απάντησε: «Μιάου, γκαγκάου και λάου λάου». Αυτό δεν το μεταφράσαμε -το ξέραμε από παιδάκια.
Ετσι, γοητευμένοι από τους ρήτορες και ενδυναμωμένοι, δε μας ένοιαξε που βρεθήκαμε ξέμπαρκοι ενώπιον ενός λαού απελπισμένου. Μοιράσαμε τους ρόλους. Αλλος ρεμπέτης, άλλος μπέλα τσάο, αντιστασιακός, μερικοί νεοκυματικοί. Ο Σβουπ ανέλαβε να θυμίσει τενεκεδένια παιχνίδια, ο Ντρούπης να βαφτίσει ταρζανιές όλες τις δειλίες του. Πλησίαζαν πάλι Χριστούγεννα, και μάλιστα στην αυγή της τρίτης χιλιετίας. Αλλος κυνηγούσε το ηλεκτρόνιο του Θεού, άλλος το πλασμώδιο του Λαβεράν και άλλος κανέναν ψόφιο βακαλάο μέσα στου Κάρντιφ τα νερά. Ακυβέρνητοι, έκθετοι, φοβισμένοι, μασώντας κουλουράκια της μαμάς, γλυκά που πάντα πικραίνουν στο τέλος της μπουκιάς.
Τελικά το συζητήσαμε, εμείς, τα σαΐνια του τύπου και καταλήξαμε. Δεν έχει άλλο. Χάσαμε την πιο εύκολη μάχη της ζωής μας, που αποτελείται από μικρές, γλυκές ήττες. Μιλώντας τρακάραμε σε έναν καθυστερημένο ρήτορα, που ήταν πάντα διαφορετικός. Πέφτουμε πάνω του και τον ρωτάμε: Γίγαντα του πολιτικού λόγου που φλερτάρεις με το Φως το Αληθινόν, τι κάνουμε με την Εφεδρεία που μας ετσάκωσαν; Μας απαντά: «Ζαβαρακατρανέμια ίλεως ίλεως ωχ αμάν αμάν κουντουλούνα βίνι». Για όποιον δεν κατάλαβε, μας απάντησε: «Δεν έχω ιδέα…».
Μετά πήγε με τους άλλους και τα έλεγαν αμέριμνοι χρησιμοποιώντας βάρβαρα, ταπεινωτικά αποσπάσματα από ξένες και άγνωστες γλώσσες όπως «πρέπει να εκλέξωμεν καπετάνον», «καλύτερα τον ναύαρχον Αλαβάνον», «βρήκε ο Μπίστης τη γενιά του και τη χάσαμε εμείς», «βρήκε ο Μπίστης τη γενιά του, διώχνει ο ΛΑΟΣ τον μπαμπά του». «Τι θα πει σινεκβανόν;», «μη σου φύγει το μανόν».
